ΣΠΑΤΑ, ΑΡΤΕΜΙΣ - ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΜΑΣ!

του Νίκου Βαλούρδου

Κάπου, υπάρχει μια κοινότητα όπου όλοι οι κάτοικοι είναι εθελοντές της ίδιας τους της μικρής κοινωνίας . Οι περισσότεροι είναι, σχεδόν πάντα, χαμογελαστοί αν και ξυπνάνε στις 5
η ώρα κάθε πρωί. Κι αυτό γιατί η δυναμική της μέρας που ξημερώνει είναι διαφορετική. Κι άλλοι εθελοντές από όλο τον κόσμο επισκέπτονται την κοινότητα για να βιώσουν το συναίσθημα της ανιδιοτελούς προσφοράς.

Εθελοντισμός σημαίνει δίνω ό,τι καλύτερο έχω –βασικά το χρόνο και τη διάθεσή μου- ώστε να γίνω κοινωνός ενός πιστεύω. Να μεταμορφωθώ σε πέτρα, σε λιθαράκι και μαζί με άλλους λιθαράκους να χτίσουμε κάτι: μια ιδέα, μια εναλλακτική, ένα μέλλον που φανταζόμαστε και πασχίζουμε να δούμε. Εθελοντισμός είναι να μαθαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου, που δε θα μάθαινες ποτέ. Μαθαίνεις, βασικά, πώς να συνεργάζεσαι, να συμβιώνεις και πώς, τελικά, να επιβιώνεις.
Μόλις όμως εκείνο το ‘εγώ’, το μοναχικό, αρχίσει να υποχωρεί και το ‘εμείς’ να παίρνει τη θέση του, τότε ακριβώς γεννιέται το μικρό θαύμα. Μόλις τα μυαλά και τα χέρια και οι καρδιές ενωθούν για έναν κοινό στόχο, μόλις φτιάξουμε τη δική μας κοινότητα, τότε voila! Εκείνο το βουνό που λέγαμε γίνεται ένα τόσο δα λοφάκι -που κάνεις τσακ και το ανεβαίνεις. Όταν λοιπόν κάποιος γίνεται εθελοντής, γίνεται αυτόματα ένα δυνατό ‘εμείς’ ικανό για όλα.
(Και μεταφράζοντας ελεύθερα τον αγαπητό Richard Dawkins): 

'το ανεκτίμητο είναι να θυμόμαστε ότι όσο κι αν το ανθρώπινο είδος διακατέχεται από το ‘εγωιστικό γονίδιο’, έχει επίσης την ικανότητα να φαντάζεται το μέλλον του. Ακόμη καλύτερα, να φαντάζεται το μέλλον του όταν κάνει κάτι συλλογικά, όταν ο ένας σηκώνει τον άλλο, ανιδιοτελώς.'

Είμαστε λοιπόν από φύση εθελοντές. Αρκεί να μας το θυμίζουμε.