«Δεκατριών χρονών έπεσα με το αυτοκίνητο μέσα σε ένα ποτάμι. Ήταν ξημερώματα της Αγίας Παρασκευής. Πήγαινα τον πατέρα μου στο εργοστάσιο. Επειδή πότιζα τα χωράφια δεν είχα κοιμηθεί επί τέσσερις νύχτες. Πήγα τον πατέρα μου στο διπλανό χωριό να πάρει το λεωφορείο και ενώ γύριζα με έπιασε υπνηλία και έπεσα στο ποτάμι. Μόλις απεγκλωβίστηκα διαπίστωσα ότι είχε διαλυθεί το αυτοκίνητο. Πήγα με τα πόδια στο σπίτι μου, που βρίσκονταν δύο χιλιόμετρα μακριά. Στο δρόμο έκλαιγα και έλεγα «Θεέ μου κατέστρεψα το αυτοκίνητο. Δε θα μπορούμε να πάμε στις λαϊκές».
Το αυτοκίνητο ήταν το μέσο της μόνης πηγής εισοδήματος μας. Φθάνοντας στο σπίτι φώναζα «Μάνα βγες έξω. Έπεσα με το αυτοκίνητο» Τότε μου απάντησε «Δε μ' ενδιαφέρει το αυτοκίνητο. Αρκεί ότι είσαι καλά» Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήρθε ο πατέρας μου από τη δουλειά και μου είπε «Θα βάλουμε γραμμάτια να πάρουμε άλλο».
Εγώ αρνιόμουν να μπω μέσα και μου επέμενε «Όχι. Θα το οδηγήσεις εσύ», περιγράφει στο περιοδικό Eγώ και καταλήγει: «Ήταν σοκαριστικό, δεν με ενδιέφερε ότι ουσιαστικά πήγα να πεθάνω, γιατί σκεφτόμουν πώς θα πηγαίναμε τα προϊόντα στην Αθήνα για να βγάλουμε τα προς το ζην».
Το αυτοκίνητο ήταν το μέσο της μόνης πηγής εισοδήματος μας. Φθάνοντας στο σπίτι φώναζα «Μάνα βγες έξω. Έπεσα με το αυτοκίνητο» Τότε μου απάντησε «Δε μ' ενδιαφέρει το αυτοκίνητο. Αρκεί ότι είσαι καλά» Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήρθε ο πατέρας μου από τη δουλειά και μου είπε «Θα βάλουμε γραμμάτια να πάρουμε άλλο».
Εγώ αρνιόμουν να μπω μέσα και μου επέμενε «Όχι. Θα το οδηγήσεις εσύ», περιγράφει στο περιοδικό Eγώ και καταλήγει: «Ήταν σοκαριστικό, δεν με ενδιέφερε ότι ουσιαστικά πήγα να πεθάνω, γιατί σκεφτόμουν πώς θα πηγαίναμε τα προϊόντα στην Αθήνα για να βγάλουμε τα προς το ζην».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου