Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Aιμίλιος Χειλάκης: «Ένιωσα την “καταρα” του ζεν πρεμιέ»

 
Ο δρόμος στον οποίο περπατάει είναι πλίνθινος, όχι τόσο λόγω δυσκολίας, αλλά επειδή είναι
χειροποίητος. Από την εποχή ακόμη που η λανθάνουσα ένδειξη «ζεν πρεμιέ» τον έφερε σε οικονομικό αδιέξοδο, μέχρι σήμερα, που επιμένει να επενδύει στον ποιητικό λόγο, ο ηθοποιός δεν πρόδωσε τα «πιστεύω» του ούτε για μια στιγμή.Με θέα την Ακρόπολη από το σπίτι του στο Βοτανικό και με όχημα τη βαθιά χαρακτηριστική φωνή του, ο Αιμίλιος Χειλάκης παραμένει ένας καλός συζητητής. Με άποψη ισχυρή και σκέψη αναλυτική, στα 43 του χρόνια, επιμένει πως «το βασικό που έχει χαθεί στην κρίση είναι το συμβόλαιο του λόγου, αυτό το διά χειραψίας, καθώς σήμερα οι συμφωνίες καταστρατηγούνται με πολύ εύκολο τρόπο». Ενοχλημένος από την πόλωση που βιώνουμε ως λαός σήμερα, πιστεύει πως η «η Ελλάδα ταλαιπωρείται από τα ίδια της τα παιδιά. Από αυτούς που θεωρούν ότι η γροθιά είναι πιο σημαντική από το λόγο. Η αμορφωσιά έχει οδηγήσει στη βία. Ο Σταύρος Θεοδωράκης σοφά μού είχε πει ότι έχουμε τόσο έντονη δεξιά βία, γιατί είχαμε νομιμοποιήσει την αριστερή. Έπαψε να μας κάνει εντύπωση η μολότοφ στα Εξάρχεια. Παρ’ όλα αυτά, ως Έλληνες, είμαστε και ευλογημένοι μέσα στην ανοησία μας. Και αναφέρομαι σε όσους έχουν σκέψη ελληνική και όχι απαραίτητα αίμα ελληνικό. Ο Shakespeare και ο Goethe σαφώς και έχουν επηρεαστεί από την ελληνική σκέψη. Η μόνη πρωτογενής παραγωγή μας είναι ο πολιτισμός. Και δεν είναι τυχαίο αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή με το ελληνικό σινεμά, τον Λάνθιμο και τον Αβρανά» λέει. «Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η Μέρκελ έχει πιο βαθιά ελληνική σκέψη, και μάλιστα αθηναϊκή, επεκτατική. Είναι “παιδί” της αθηναϊκής δημοκρατίας, που μας βασανίζει. Απλά τώρα καταλαβαίνει κανείς πώς ένιωθαν τότε οι Βοιωτοί και οι Μεγαρίτες» εξηγεί.



Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ο Αιμίλιος βρίσκεται... Μόνος με τον Άμλετ, ερμηνεύοντας όλους τους χαρακτήρες της τραγωδίας, σε μια πρωτότυπη σκηνική ανάγνωση, με όπλο το κείμενο του Shakespeare, σε μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά. «Είναι μια διασκευή για έναν ηθοποιό και μάλιστα υπάρχουν διαλογικά μέρη, τα οποία βοηθούν στη διατήρηση της βασικής ιστορίας του Άμλετ, που είναι η εκδίκηση. Αν πρέπει να καταγγείλεις κάτι σήμερα, είναι ότι δεν υπάρχει συλλογικότητα. Ότι έχουμε όλοι κινηθεί φωνασκώντας ενάντια σε αυτό που μας συμβαίνει, χωρίς να πιάσουμε ποτέ ο ένας το χέρι του άλλου. Αυτή, λοιπόν, η μοναξιά του Έλληνα, που συντρίβεται από την εξουσία, περιγράφεται εξαιρετικά μέσα σε αυτό το έργο. Επιμένοντας στο θέμα τι είναι μόνος, έχουμε έναν ηθοποιό που τα κάνει όλα. Ίσως για να αποδείξουμε ότι θέατρο θα γίνεται πάντα. Ακόμη και σε περιόδους κρίσης, θα βρίσκεται πάντα ο τρόπος για να κυλήσει το νερό. Αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε μόνοι. Ναι μεν είναι πανηγύρι για τον ηθοποιό να είναι μόνος στη σκηνή, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η πολιτειακή μας θέση πρέπει να είναι συλλογική».

Αιώνιος εραστής του θεάτρου, την τηλεόραση δεν κατάφερε να την ερωτευτεί ποτέ. Εμφανιζόταν σε πολύ δυνατά σίριαλ μεν, αλλά κάθε τρία-τέσσερα χρόνια. «Έκανα πολύ σπάνια τηλεόραση, τώρα πλέον το είδος εκλείπει και το σπορ είναι πάρα πολύ ακριβό. Πάντως, και τότε, κάθε φορά που έκανα ένα νέο σίριαλ, μου έλεγαν “επιτέλους, ξαναγύρισες”. Οι άνθρωποι που βλέπουν τηλεόραση με έχουν σαν τουρίστα, με την καλή έννοια. Περνάω, βλέπω τι γίνεται, ξαναφεύγω. Δεν την παντρεύτηκα ποτέ την τηλεόραση. Μπορώ να δω δέκα ταινίες στη σειρά, αλλά, ως επαγγελματίας, δεν μου αρέσει να συμμετέχω στην παραγωγή της κάμερας. Δεν μου δίνει καμία χαρά η τηλεόραση». Αναρωτιέμαι αν ισχύει το ίδιο και για το Νησί, τη σειρά την οποία κάθε Έλληνας ηθοποιός ζήλεψε. «Το Νησί; Ούτε καν τα λεφτά μου μου έχει δώσει ακόμη. Το Νησί έβριθε κομπορρημοσύνης. Δεν ήταν κάτι που μου πήγαινε. Ωραία δουλειά, αλλά...».



Αγαπημένη του τηλεοπτική δουλειά μέχρι σήμερα παραμένει το σίριαλ Η Ζωή που δεν Έζησα, καθώς εκεί γεννήθηκαν μεγάλες φιλίες και σχέσεις ανθρώπινες. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι κολλητός του πλέον, η Μιρέλλα Παπαοικονόμου τον πάντρεψε με την Αθηνά Μαξίμου, το σκηνοθέτη Λάμπη Ζαρουτιάδη τον νιώθει κοντά του. «Με είχαν δει η Μιρέλλα και ο Λάμπης για το Λόγω Τιμής, εγώ έκανα μια ταινία με τον Νίκο Γραμματικό τότε, και τους έκανε εντύπωση που ένα παιδί 26 ετών είπε “σας ευχαριστώ που με είδατε, αλλά δεν μπορώ τώρα”. Ήμουν έντιμος απέναντί τους. Έπειτα από δύο χρόνια, λοιπόν, χωρίς να με δοκιμάσουν για το ρόλο, μου είπαν “αυτό είναι για σένα”. Όσο πιο ταπεινός είσαι απέναντι στη φήμη σου, τόσο πιο πολύ τη σέβεσαι. Όσο πιο κομπορρήμων είσαι, τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσει. Δεν πρόκειται, όμως, ποτέ να βγω και να πω ότι δεν θα κάνω τηλεόραση με τον τάδε, επειδή σέβομαι τη φήμη μου, γιατί αυτό είναι αλητεία. Το κοινό, επάνω στη φήμη που υπάρχει για μένα, έχει μια ασφάλεια. Λέει κανείς “θα πάω να δω Μαρκουλάκη, θα δω κάτι καλό”. Τον θεωρείς ως ένα σύμβολο ποιότητας και υψηλής αισθητικής. Ο Κωνσταντίνος κι εγώ, ως καλλιτέχνες, έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε μια θεατρική δουλειά, ακόμη και σε κόσμο που δεν μας έχει ξαναδεί. Το καταφέραμε, χωρίς να έχουμε κάνει τόνους τηλεόρασης που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει. Την καριέρα μου, έτσι όπως είναι σήμερα, την έχουν κάνει τα “όχι” μου».



Στα πρώτα του θεατρικά βήματα ένιωσε και τι ακριβώς σημαίνει «κατάρα του ζεν πρεμιέ». «Απέτυχα στο Τίνα Μπράντον Τίνα. Θέλεις να κάνεις θέατρο που σε ενδιαφέρει, που έχει πολιτική διάσταση, και αποτυγχάνεις, γιατί ο κόσμος δεν εμπιστεύεται ένα νέο ηθοποιό που πειραματίζεται. Θυμάμαι πως είχα καταστραφεί οικονομικά». Επιμένει πως χαίρεται για την πλίνθινη οδό –όπως ο ίδιος τη χαρακτηρίζει–, πάνω στην οποία περπατάει εδώ και χρόνια. Δεν θέλει να βγει στην άσφαλτο, στον εύκολο δρόμο. «Έφτιαξα ένα δρόμο πέτρα πέτρα μόνος μου. Εγώ γδαρθεί, τα σημάδια υπάρχουν ακόμη. Στην άσφαλτο βαριέμαι να περπατήσω».
Με τη γυναίκα του, την ηθοποιό Αθηνά Μαξίμου, δηλώνει ερωτευμένος. Στη ζωή του, ωστόσο, είχε ανοίξει κάποια στιγμή και το «παράθυρο» του ωραίου άντρα, του απωθημένου των γυναικών. «Όταν είσαι 28-30, αυτή η φήμη είναι φοβερά κολακευτική. Συνάμα, όμως, συνειδητοποιείς ότι αυτές τις σχέσεις που αριθμητικά –ως πεπρωμένο– σου «ανήκουν» αυτές και θα έχεις τελικά. Και όλο το σύμπαν να σε θέλει, τι έγινε; Αφού από τις δέκα γυναίκες που υπάρχουν, σου αρέσουν δύο. Από τη μία θα φας χυλόπιτα, με την άλλη προφανώς θα βρεθείς. Υπάρχει κάτι αστείο με όλους τους αναγνωρίσιμους ανθρώπους. Έβλεπα κι εγώ νέα κορίτσια που θαμπώνονταν από μια εικόνα ή από τη φωνή μου. Έρχεται όμως η στιγμή που θα σε ρωτήσουν “πώς σας λένε;”. Άρα τι γοητευτικό μπορεί να υπάρχει σε αυτόν που δεν έχει ιδέα για σένα, πέρα από την εικόνα σου; Αυτό, λοιπόν, δεν σε κολακεύει».



Τη γυναίκα του τη θαυμάζει. «Βλέποντας την Αθηνά να παίζει, πέραν του ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της, σκέφτομαι “κοίτα να δεις, τι μέτρο και τι ακρίβεια έχει η Αθηνά, που εγώ δεν θα είχα ποτέ”. Εκφράζοντάς του τη σκέψη μου, πως λείπει σήμερα ένα ωραίο θεατρικό ζευγάρι, που θα είχε τη δική του στέγη στην Αθήνα, ανεβάζοντας παραστάσεις αξιόλογες, χαμογελάει. «Ήταν να κάνουμε μαζί Μάκμπεθ φέτος, αλλά δεν προχώρησε. Ωστόσο, μεγέθη όπως η Αλίκη και ο Δημήτρης ή ο Χορν και η Λαμπέτη δεν θα γίνουμε. Ήταν στη σφαίρα του μύθου η περσόνα τους» λέει στο People.

Ο Αιμίλιος μιλάει με τρυφερότητα για τη δική του Αθηνά. «Με έχει κάνει σε πολλά καλύτερο άνθρωπο. Το κυνηγήσαμε για να είμαστε μαζί, προ δεκαετίας. Σχεδόν δέκα χρόνια είμαστε σε μεγάλη κατάσταση έρωτος. Είναι σαν δύο κομμάτια παζλ, τα οποία αποφάσισαν να ταιριάξει το ένα με το άλλο. Είμαστε ένας άνθρωπος η Αθηνά κι ένας άλλος εγώ και είναι υπέροχο να λες “ό,τι με χωρίζει το πετάω. Θα είμαι δίπλα του ή δίπλα της με αυτό που με ενώνει”. Με έναν τρόπο κολλήσαμε, έχοντας πάρει απόφαση να διώξουμε τα πράγματα που μας κρατάνε μακριά. Διότι για κάποιο χρονικό διάστημα δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Είναι μεγάλη μαγκιά να είσαι με έναν άνθρωπο. Έχεις αφήσει πολλά πίσω σου για να το πετύχεις. Εξάλλου, αν η Αθηνά ήταν ίδια με μένα, θα την είχα χωρίσει. Ζηλεύω το μέτρο της Αθηνάς, εγώ είμαι αμετροεπής, σε όλα».



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αρχειοθήκη ιστολογίου