καθημερινά γι' αυτά που όλοι εμείς θεωρούμε αυτονόητα: για ένα πιάτο φαγητό, λίγο νερό και μια φωτιά ή μια κουβέρτα για να αντέξουν το κρύο της νύχτας, να ξημερώσουν ζωντανοί. Είναι οι κάτοικοι του «χωριού» των αστέγων που υπάρχει εδώ και μερικά χρόνια κάτω από τη γέφυρα της Πέτρου Ράλλη, στο Ρουφ.
Η «Espresso» βρέθηκε κοντά στους ανθρώπους που είναι στον δρόμο, αλλά έχουν στήσει με αξιοπρέπεια το νοικοκυριό τους δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Εικόνες θλίψης από μια πόλη που χάνει κάθε μέρα λίγη από την αίγλη της και κάνει τον καθένα να αναρωτηθεί: Μπορεί αύριο να είμαι εγώ στη θέση τους;
Δεν ζητιανεύουν και δεν ενοχλούν τους περαστικούς ζητώντας βοήθεια. Ούτε καν τους συγγενείς τους, καθώς δεν θέλουν να γίνουν βάρος. Με το πρώτο φως της μέρας ψάχνουν για ένα μεροκάματο που θα τους δώσει δύναμη να συνεχίσουν να ελπίζουν. Οταν τους επισκεφτήκαμε, γύρω από ένα πλαστικό τραπέζι στρωμένο με τραπεζομάντιλο κάθονταν ο Ανδρέας ο κηπουρός, η Μαριλένα και η μασκότ του κοινοβίου, η Μπομπίτα, η γάτα που ήταν η πρώτη άστεγη η οποία... έστησε το σπιτικό της κάτω από τη γέφυρα. Σε δύο αυτοσχέδια κρεβάτια ήταν κουκουλωμένοι μέχρι τον λαιμό ο Γιώργος ο «Ροκάς» και ο Βασίλης ο Βενιαμίν.
«Καλώς τα παιδιά, καθίστε να σας κεράσουμε ένα καφέ!» ακούστηκε η φωνή του 65χρονου Βασίλη Μπαλούτη, που ζει στον δρόμο 45 ολόκληρα χρόνια. Μάλιστα, είναι ξάδερφος του γνωστού τραγουδιστή Πασχάλη Τερζή, για τον οποίο μας μίλησε με αγάπη.
«Ξέρω ότι όταν έρθει η ώρα μου και φύγω από τούτον εδώ τον κόσμο, ο Πασχάλης θα φροντίσει για την κηδεία μου. Είναι ο μόνος που με βοηθά!» λέει.
Φτάνει και ο Δημήτρης, άλλοτε επαγγελματίας χορευτής που δούλεψε στις πιο γνωστές μουσικές σκηνές. Μέσα σε ένα παλιό Audi ζει ο Δημήτρης ο Ερημίτης. Ετσι τον αποκαλούν. Εχει χρόνια να μιλήσει, καθώς είναι κλεισμένος στον εαυτό του.
Πώς, όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάποτε έμεναν σε ένα ζεστό σπίτι, είχαν καλές δουλειές και ζούσαν μια φυσιολογική ζωή βρέθηκαν να μην έχουν πού την κεφαλήν κλίναι;
Ο καθένας μας εξιστόρησε τη δική του περιπέτεια. Ολοι μαζί, όμως, έστειλαν το ίδιο μήνυμα. «Ακόμη και όταν τα πάντα καταρρεύσουν, εμείς οι άστεγοι θα είμαστε οι μόνοι που θα επιβιώσουμε. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Στον δρόμο μαθαίνεις να επιβιώνεις, αναπτύσσεις ένστικτα πρωτόγνωρα».
Ο ξάδερφος του Τερζή ζει στον δρόμο (45 χρόνια)!
Ο 65χρονος Βασίλης Μπαλούτης κατάγεται από την Πυλαία Θεσσαλονίκης. Οπως μας ανέφερε ο ίδιος, ζει στον δρόμο εδώ και 45 χρόνια, καθώς όπως λέει: «Από μικρό παιδί η μοίρα δεν στάθηκε καλή μαζί μου».
Η μητέρα του Βασίλη και ο πατέρας του Πασχάλη Τερζή ήταν αδέλφια. «Ημουν μοναχοπαίδι και οι γονείς μου ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Ομως, σε ηλικία 17 ετών έχασα τη μάνα μου και λίγους μήνες μετά πέθανε και ο πατέρας μου. Στην αρχή όλοι οι συγγενείς ενδιαφερόνταν για μένα, μετά εξαφανίστηκαν. Οι γονείς μου είχαν χρέη σε τράπεζα και εφορία. Αν και δούλευα στα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης (σ.σ.: φόρτωνε εμπορεύματα), δεν κατάφερα να τα πληρώσω. Ετσι, όταν έφτασα 20 χρόνων έκαναν κατάσχεση στο σπίτι μου».
Από τότε βρέθηκε στον δρόμο. «Εκτοτε δεν μπόρεσα να σηκώσω κεφάλι. Ηρθα στην Αθήνα για να αναζητήσω καλύτερη τύχη, αλλά και εδώ ζούγκλα είναι. Κάνω μεροκάματα και προσπαθώ να ζω με αξιοπρέπεια, έστω και στον δρόμο. Πλέον, “οικογένειά” μου είναι τα παιδιά που ζουν εδώ μαζί μου».
Ρωτάμε γιατί δεν ζητεί βοήθεια από τον δημοφιλή ξάδερφό του και απαντά με μάτια βουρκωμένα: «Ο Πασχάλης με βοηθάει. Είναι ο μόνος από τους συγγενείς που με βοηθάει. Οποτε με βλέπει, μου δίνει χρήματα και μου λέει ότι αν χρειαστώ οτιδήποτε, να μη διστάσω να τον ενοχλήσω. Δεν θέλω όμως να γίνομαι βάρος. Να, τώρα προσπαθεί να βρει ό,τι ένσημα είχα μήπως και μπορέσει να μου βγάλει μια σύνταξη. Είναι ο άνθρωπος που δεν θα με αφήσει άταφο, αν πεθάνω. Του χρωστάω πολλά!»
Ο επαγγελματίας χορευτής που του έφαγαν 40.000 ευρώ!
Ο Δημήτρης, στα 52 του σήμερα, ζει στον δρόμο εδώ και τέσσερα χρόνια. Υπήρξε επαγγελματίας χορευτής και δούλεψε στα πιο γνωστά νυχτερινά κέντρα.
«Δούλεψα σε μεγάλα μαγαζιά, δίπλα σε μεγάλα ονόματα, όπως με τη Νατάσα Θεοδωρίδου, τους αδελφούς Κατσιμίχα... Από τα χέρια μου πέρασαν πολλά λεφτά. Ομως, από προσωπικές αστοχίες βρέθηκα στον δρόμο. Ισως να μην τα κατάφερα. Δεν έχω μάθει να είμαι απατεώνας. Δεν είχα τη δυνατότητα να πληρώσω το νοίκι μου, έμεινα και άνεργος...» λέει περιγράφοντας την περιπέτειά του.
«Εμπιστεύτηκα τα χρήματά μου σε λάθος άνθρωπο. Αυτή τη στιγμή εγώ είμαι στον δρόμο και αυτός που μου χρωστά κοντά στα 40.000 ευρώ κάνει διακοπές στη Νότια Αφρική! Το πρώτο βράδυ στον δρόμο ήταν αρκετά δύσκολο. Με τρόμαξε. Εκανα το λάθος και νόμιζα ότι δεν θα αντιμετωπίσω ποτέ το πρόβλημα των αστέγων. Ομως, συνέβη. Και πιστεύω ότι είναι πολύ εύκολο να βρεθείς από το ένα άκρο στο άλλο...» λέει, ενώ αποκαλύπτει ότι τουλάχιστον πέντε φορές επιχείρησε να βάλει τέλος στη ζωή του.
«Ανέβηκα στη γέφυρα και προσπάθησα να πηδήξω. Ομως την τελευταία στιγμή έκανα πίσω».
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν ζήτησε τη βοήθεια κανενός. «Δεν φταίει κανείς να πληρώνει τα δικά μου λάθη. Πάντα υπάρχουν και φίλοι και γνωστοί, απλώς δεν θέλω να επιβαρύνω» συμπληρώνει. Και συνεχίζει: «Ψάχτηκα και ψάχνομαι για δουλειά. Πάντα θα θέλω να κάνω μεροκάματα» καταλήγει.
Ο Γιώργος ο ροκάς τραγουδάει Deep Purple
Ο Γιώργος είναι 51 ετών και τρία χρόνια άστεγος. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και σκεπασμένος με κουβέρτες τραγουδάει Deep Purple. Είναι λάτρης της ροκ. «Είχα περισσότερους από 2.500 δίσκους με ροκ μουσική, αλλά τους έχασα και αυτούς, όπως όλα τα άλλα» λέει.
Η ζωή του άλλαξε το 2005. «Μέχρι τότε όλα ήταν ωραία. Πούλησα το σπίτι, άνοιξα μια επιχείρηση: ένα μπιλιαρδάδικο στην πλατεία Αττικής. Το είχαμε ανοίξει με ένα παιδί από το Ιράν. Ηταν όλα στο όνομά μου. Δεν πήγε καλά και τώρα κυνηγάνε εμένα. Αυτός την κοπάνησε. Τόσο εύκολα έμεινα άστεγος. Φιλοξενήθηκα από εδώ και από εκεί, ώσπου βγήκα στον δρόμο. Ας είναι....»
Προσπαθεί να βρει δουλειά, αλλά μάταια. «Δεν ξέρω κάποια τέχνη. Πώς θα δουλέψω; Ποιος θα με πάρει; Πλέον κοιτάζω πώς θα βγάλω τη μέρα και τη νύχτα. Πώς θα επιβιώσω...».
Ενα κερί «έκαψε» όλη τη ζωή του κυρ- Ανδρέα
Ο κυρ-Ανδρέας στα 52 του είναι άστεγος εδώ και δύο χρόνια. Για 17 ολόκληρα χρόνια εργαζόταν στον Δήμο Περιστερίου, όταν ένα ατύχημα του άλλαξε τη ζωή. «Ημουν κηπουρός στον δήμο. Ομως, το 2003 είχα ένα ατύχημα στο χέρι και δεν μπόρεσα να δουλέψω ξανά. Μέχρι το 2011 έκανα κάποια μεροκάματα και ζούσα με αξιοπρέπεια. Δεν μπορούσα να πληρώσω, όμως, το ρεύμα και η ΔΕΗ μου το έκοψε...» λέει και συνεχίζει:
«Ενα βράδυ είχα ανάψει ένα κερί, έπεσα για ύπνο και το σπίτι πήρε φωτιά. Κάηκε μαζί με τα υπάρχοντά μου. Ετσι βρέθηκα στον δρόμο να παλεύω για ένα πιάτο φαγητό».
Οπως λέει, οι συνθήκες είναι δύσκολες. «Για να πας σε συσσίτιο, πρέπει να αφήσεις εδώ τα πράγματά σου. Και όταν γυρίσεις δεν θα βρεις τίποτα. Τα κλέβουν. Οι Γιατροί του Κόσμου, που έρχονταν κάθε εβδομάδα, έχουν να πατήσουν εδώ τρεις μήνες. Πριν από έναν χρόνο αντιδήμαρχος του δήμου Αθηναίων μάς υποσχέθηκε ότι θα μας βάλει όλους σε ξενώνα. Και έκτοτε εξαφανίστηκε».
Μαριλένα: Τα βράδια φοβάμαι κάθε στιγμή που περνάει
Η όμορφη Μαριλένα είναι 43 ετών και βρίσκεται στον δρόμο εδώ και εννέα χρόνια. «Ξύπνησα ένα πρωί και δεν είχα σπίτι, οικογένεια, τίποτα. Εχασα τα πάντα, από λάθος επιλογές. Πλέον, όμως, είμαι στον ΟΚΑΝΑ και είμαι εδώ και περίπου τέσσερις μήνες “καθαρή”...» λέει και προσθέτει: «Για μια γυναίκα είναι ακόμη πιο δύσκολο να είναι άστεγη.
Δεν μπορώ να πάω τουαλέτα, να πλυθώ, να ντυθώ. Φοβάμαι κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Πρέπει να θεωρήσω το βιβλιάριο υγείας, αλλά η γραφειοκρατία είναι μεγάλη και εγώ δεν μπορώ να αφήσω τα πράγματά μου εκτεθειμένα για ώρα. Eνα βράδυ κοιμόμουν και ξύπνησα από το κρύο. Κάποιος είχε περάσει και είχε αρπάξει την κουβέρτα μου!»
Ο έρωτας δίνει ελπίδα και ανθίζει παντού!
Εκεί, κάτω από τη γέφυρα της Πέτρου Ράλλη, ο Δημήτρης συνάντησε για πρώτη φορά τη γυναίκα που θα του έδινε τη δύναμη να συνεχίσει να παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Με τη Μαριλένα μοιράζονται καθημερινά ένα πιάτο φαγητό και τα βάσανα, αλλά και τις χαρές της φτωχικής τους ζωής.
Το άστεγο ζευγάρι αποτελεί τρανή απόδειξη ότι ο έρωτας και η αγάπη μπορούν να ανθίζουν παντού και ονειρεύεται κάποια στιγμή να βρεθεί ένα σπίτι να στεγάσει τα όνειρά τους.
«Αν δεν υπήρχε η Μαριλένα, αυτά τα υπέροχα μπλε μάτια, σήμερα δεν θα ήμουν ζωντανός. Θα είχα πέσει από τη γέφυρα. Αυτή με έσωσε, αυτή είναι ο λόγος που συνεχίζω να αναπνέω!» λέει συγκινημένος ο Δημήτρης.
Η Μαριλένα καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας του κρατά σφιχτά το χέρι. «Είναι ο άνθρωπός μου. Μαζί θα τα καταφέρουμε. Με λίγη βοήθεια, θα φύγουμε από αυτό εδώ το αδιέξοδο...» λέει με πίστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου