ποτέ. Ωστόσο, πολλά συστατικά και μικροοργανισμοί που περιέχονται σε αυτό απειλούν μακροπρόθεσμα την υγεία των πολιτών.Γι' αυτόν το λόγο τα φίλτρα νερού μπορούν να υψώσουν ασπίδα προστασίας και να διατηρήσουν το πόσιμο νερό σε εξαιρετικό επίπεδο.
Τα σημαντικότερα προβλήματα του πόσιμου νερού είναι τα ακόλουθα:
Χλώριο: Η χρήση του ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα με σκοπό την καταπολέμηση ασθενειών όπως η χολέρα και ο τύφος. Η χρήση του εξαπλώθηκε αφού διαπιστώθηκε ότι «σκότωνε» τα μικρόβια και εμπόδιζε την εξάπλωση επιδημιών στις όλο και μεγαλύτερες πόλεις. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι το χλώριο είναι δηλητήριο το οποίο μπορεί μακροπρόθεσμα να προκαλέσει προβλήματα υγείας. Επιπλέον, όταν το χλώριο αντιδρά με νερό και σάπια οργανική ύλη, δημιουργείται μια οικογένεια χημικών που περιλαμβάνει καρκινογόνες ενώσεις, όπως η φορμαλδεΰδη και η φορμαλίνη.
Βακτήρια: Ενα σύστημα ύδρευσης το οποίο χλωριώνεται επαρκώς προστατεύει τον ανθρώπινο οργανισμό από τα βακτήρια. Αν όμως η χλωρίωση είναι ελλιπής, τα βακτήρια μπορούν να μολύνουν ξανά το νερό σε οποιοδήποτε σημείο του δικτύου. Πηγή βακτηρίων είναι προφανώς κάθε πηγή νερού στην οποία δεν γίνεται χλωρίωση, αφού το νερό μολύνεται πολύ εύκολα από τα ζώα ή από γειτονικές μολύνσεις. Ο εργαστηριακός έλεγχος της ποιότητας του νερού πολλές φορές δεν αρκεί αφού τα αποτελέσματα συχνά δεν δείχνουν την πραγματικότητα. Αυτό συμβαίνει γιατί τα βακτήρια μπορούν να αναπτυχθούν αρκετά μετά τον έλεγχο και συνεπώς να μην είναι ορατά στο εργαστήριο. Επίσης, η μόλυνση από ζωικούς ή ανθρώπινους παράγοντες μπορεί να είναι περιστασιακή και να συμβεί ανά πάσα στιγμή μετά από κάποιον έλεγχο. Ενα άλλο πρόβλημα είναι ότι οι έλεγχοι που είναι σε ανεκτά οικονομικά επίπεδα περιλαμβάνουν μόνο βακτήρια, επίπεδα ιζημάτων και αποσυντιθέμενη οργανική ύλη. Ο μόλυβδος, ο αμίαντος και άλλα βαρέα μέταλλα τα οποία είναι πιο δύσκολο να εξεταστούν και να εντοπιστούν ανεβάζουν την τιμή των εργαστηριακών ελέγχων σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Μόλυβδος: Οι επικίνδυνες επιπτώσεις του μολύβδου στην υγεία έχουν καταγραφεί εδώ και πολλά χρόνια. Τα δίκτυα ύδρευσης, και κυρίως αυτά που κατασκευάστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες, έχουν σωληνώσεις που είναι σε μεγάλο ποσοστό φτιαγμένες από μόλυβδο.
Αμίαντος: Ο αμίαντος ενοχοποιείται εδώ και χρόνια για κρούσματα καρκίνου. Μπορεί να εμφανιστεί στο νερό είτε ως φυσικός αμίαντος σε περιοχές όπου υπάρχει ελικοειδής βράχος είτε ως κύριο υλικό κατασκευής των σωληνώσεων του δικτύου ύδρευσης. Στο παρελθόν έχουν κατασκευαστεί χιλιάδες χιλιόμετρα σωληνώσεων από αμίαντο ο οποίος, εκτός των άλλων, δεν μπορεί να απομακρυνθεί εύκολα στις κεντρικές μονάδες επεξεργασίας. Ενας λόγος είναι ότι τα βιομηχανικά συστήματα συλλογής και απομάκρυνσης του αμίαντου είναι ιδιαίτερα ακριβά.
Χημική μόλυνση: Τα περισσότερα χημικά είναι άχρωμα, άοσμα και άγευστα και άρα μη ανιχνεύσιμα εκτός εργαστηρίου. Πολλά από αυτά είναι ιδιαίτερα τοξικά ακόμα κι αν εντοπίζονται σε πολύ μικρές ποσότητες. Εκτός από το χλώριο, για το οποίο έγινε ήδη αναφορά, υπάρχουν κι άλλες βιομηχανικές ή εμπορικές πηγές μόλυνσης. Διάφορα τοξικά, όπως πτητικές οργανικές ενώσεις ή προϊόντα βενζίνης και πετρελαίου, περνούν στο δίκτυο ύδρευσης και υποβαθμίζουν την ποιότητα του νερού. Η διοξίνη και η λινδάνη είναι επίσης τοξικές ουσίες οι οποίες περνούν στο πόσιμο νερό, κυρίως των αγροτικών περιοχών.
Κύστες: Στην κατηγορία αυτή εμπίπτουν πρωτόζωα, παράσιτα και μικροσκοπικοί σκώληκες που μπορούν να προκαλέσουν αφυδάτωση, διάρροια, εντερικές διαταραχές ή ακόμα και θάνατο σε περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν ιδιαίτερα εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα. Τα δύο πιο διαδεδομένα παράσιτα είναι η γιάρδια και το κρυπτοσπορίδιο. Σε περιβάλλον που είναι αφιλόξενο, όπως για παράδειγμα σε νερό που έχει χλωριωθεί, αυτά τα παράσιτα παίρνουν τη μορφή κύστης -δηλαδή γίνονται στρογγυλά και σκληρά- με αποτέλεσμα να αντέχουν και να έχουν τη δυνατότητα να υποβαθμίσουν την ποιότητα του νερού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου