Αρχές δεκαετίας 1930. Η οικονομική κρίση πλανάται δια πολλοστή φορά πάνω από την πρωτεύουσα, μόνο που αυτή τη φορά τη νύφη πληρώνουνε και οι ξενύχτηδες. Τα «Αθηναϊκά Νέα» έχουν το ρεπορτάζ:
«Την μίαν ημέραν εποίησεν ο Θεός την νύκτα των Αθηνών με τα άστρα, με το Ζάππειον και με το ηλεκτρικόν και την ετέραν εποίησε τον ξενύχτην. Ανέκαθεν ο τύπος αυτός υπήρξε και έζη ως ξεχωριστόν πλάσμα της δημιουργίας σεβαστόν όπως όλα τ’ άλλα.
Αλλ’ από καιρού αι αντιλήψεις περί διαφόρων εξοικονομήσεων και αι ελλείψεις έβαλαν χέρι και επί της λαμπράς αθηναϊκής νυκτερινής ζωής και κατά συνέπειαν έβαλαν χέρι και επί των ξενύχτηδων. Περιωρίσθη ο φωτισμός, περιωρίσθησαν τα είδη καταναλώσεως, η μπύρα εδίδετο χωρίς μεζέν, το γάλα εάν υπήρχε επωλείτο εις τριπλασίαν τιμήν, το βραστό αυγό της μπύρας έφθασε την δραχμήν, η κούρσα του αμαξά προσήγγισε τα ναύλα υπερωκεανίου, πράγματα σημαίνοντα όλα στερήσεις του ξενύχτη.
Εν τούτοις ο ταλαίπωρος ημύνετο. Έτρωγε ολιγώτερον, εισήγαγε εις τα, δια σιωπηράς αδείας, διανυκτερεύοντα κέντρα, το σπερματσέτο υπό την κυματίζουσαν και ασθενή φλόγα του οποίου συνεζήτει και έλυε τα προβλήματα του σύμπαντος ή έπαιζε πόκερ εις τα κρησφύγετα των οικιών, πάλιν υπό σπερματσέτο και επέστρεφεν οίκοι με τα πόδια.
Μετεχειρίσθη το παν δια να διατηρήση άσβεστον το πυρ της πίστεώς του, τουτέστι το νυκτερινόν φως. Διότι το ξενύχτι ήτο δια τους πτωχούς αυτούς ανθρώπους μία πίστις. Πέραν αυτού δεν υπήρχε τίποτε. Η ζωή των ήτο η νυκτερινή ιστορία της πόλεως, ήλιος των ο γλόμπος του ηλεκτρικού, κέντρα όπου εκινείτο η ανθρωπότης τα νυκτερινά, γνωριμίαι των αι συναντήσεις της νυκτός. Γνωριμίαι ονειρώδεις.
Εμαζεύοντο εις το ζυθοπωλείον με την αραιάν αλλά σταθεράν πελατείαν και καθήμενοι επί του καναπέ, προ δύο παρακειμένων τραπεζιών, ο ένας παρά τον άλλον, άγνωστοι μέχρι της στιγμής, ήρχιζαν συζήτησιν περί της εξαισιότητος του ψητού γουρουνιού ως μεζέ, ουδέποτε λείποντος από τον μπουφέ. Εκεί ελύοντο όλοι οι κόμβοι των κοσμοϊστορικών ζητημάτων, συνεζητείτο το τελευταίον σκάνδαλον, εξιστορούντο τα κυνηγητικά κατορθώματα της εβδομάδος, τα κατορθώματα της αισχροκέρδειας.
Παρευρίσκοντο ενίοτε και κυρίαι, τρυγόνες αγρυπνούσαι μετά των εκείνων των, αλλ’ υπήρχε πάντοτε εκεί η κόρη του πεζοδρομίου των μεταμεσονυκτίων ωρών, εξιδανικευομένη και θεραπευομένη και εξευγενιζόμενη από την νύκτα μέχρι τοιούτου σημείου, ώστε ουδέποτε ενθυμούμαι να φύγη από το κλεισμένον σχεδόν πάντοτε καρμινιοβαφές έρκος των λεπτών χειλέων της, φράσις ικανή να πληγώση την αισθητικήν και την ακοήν δεκαετούς μαθητρίας της σχολής των καλογραιών.
Έξαφνα το υπουργείον ανήγγειλε περιορισμόν του νυκτερινού φωτισμού και προχθές τη νύκτα την πρώτη μεταμεσονύκτιον, τρακ, το κουμπί του ηλεκτρικού εγύρισε και οι δρόμοι των Αθηνών ευρέθησαν εις το σκότος το εξώτερον. Εις τα κέντρα και εις τα σπίτια όπου ευρέθησαν ξενύχτηδες ηκούσθησαν κραυγαί.
-Ξενύχτι δεν υπάρχει πλέον.
Αλλ’ αυτό δεν είνε απλώς μία στέρησις. Είνε καταδίωξις και συμφορά μίας τάξεως ανθρώπων, η οποία δεν συγκρίνεται ούτε με την απηνή καταδίωξιν των πρώτων χριστιανών. Οι πρωτομάρτυρες τουλάχιστον, κατέφευγον εις τας κατακόμβας, όπου προσηύχοντο από κοινού.
Που των Αθηνών υπάρχει μια κατακόμβη δια τους ξενύχτηδες; Υπάρχει μόνον κρεβάτι όπου είνε υποχρεωμένος ο ξενύχτης να πέση από του μεσονυκτίου με μόνον σύντροφον την σύζυγον, πλάσμα το οποίον δια τον πτωχόν άνθρωπον είνε η ζώσα και αδυσώπητος φωνή της τύψεως, απείρως τρομερωτέρα από την τύψιν της συνειδήσεως η οποία με ένα ποτήρι περισσότερον ναρκούται και ησυχάζει. Αλλά το στόμα της συζύγου του ξενύχτη ησυχάζει ποτέ;»
Λέτε να δούμε τέτοια και στην δική μας Αθήνα; Θεός φυλάξει!!!
Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου