Φέτος έπαιζες στο θέατρο αλλά και τραγουδούσες, κυρίως ρεμπέτικα, σε πάλκο. Αλλάζεις καριέρα;
Όχι. Θεωρώ, όμως, ότι ένας ανήσυχος άνθρωπος, ο οποίος έχει την ανάγκη να εκφράζει τους προβληματισμούς του, έχει και το δικαίωμα να επιχειρεί, με διάφορους τρόπους, να «ξεφορτώνει» τις αγωνίες του. Μέχρι πρότινος, αυτοί οι τρόποι για μένα ήταν η υποκριτική και η συγγραφή. Τώρα είναι και το τραγούδι.
Μήπως σε αυτό έπαιξε ρόλο και η οικονομική κρίση;
Έπαιξε σε επίπεδο χρόνου. Παλιότερα, με τα γυρίσματα και τις παραστάσεις, το 24ωρο ήταν υπερφορτωμένο.
Τώρα;
Κυρίως μετά την απουσία της τηλεόρασης, ο ελεύθερος χρόνος είναι πολύς. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να βρίσκομαι περισσότερο με το παιδί μου, τον Αχιλλέα, και να προσπαθώ να ασχολούμαι και με άλλα πράγματα που αγαπώ.
Ήθελες να γίνεις τραγουδιστής;
Ήθελα, αλλά δεν έτυχε. Δεν το κυνήγησα, δεν το σπούδασα, δεν έγινε.
Γιατί επέλεξες για τις εμφανίσεις σου τη Λάρισα και όχι την Αθήνα;
Φέτος ήμουν στη Λάρισα, του χρόνου θα δούμε.
Ένας από τους λόγους που ήσουν μακριά από την πρωτεύουσα ήταν, ίσως, και η αλλαγή στην προσωπική σου ζωή;
Έχει συμβεί να παίζω σε παραστάσεις στην Καρδίτσα ή στα Γιάννενα. Η δουλειά των ηθοποιών είναι «τσιγγάνικη». Δεν ήταν ο λόγος, λοιπόν, το διαζύγιο.
Το οποίο για πολλούς ήταν έκπληξη...
Ας το ξεκινήσουμε έτσι λοιπόν: Πώς δημιουργούνται οι εκπλήξεις;
Από το ότι, για παράδειγμα, δεν είχαν ακουστεί έστω προειδοποιητικοί ψίθυροι.
Για κανένα ζευγάρι δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το ότι αποφασίζει να χωρίσει τους δρόμους του. Συμβαίνει. Για την ανυπαρξία των ψιθύρων θα συμφωνήσω. Η σχέση μας, όμως, με τη Θεοφανία ποτέ δεν έγινε «κρέας» στον «πάγκο του χασάπη».
Δηλαδή;
Δεν «διαφημίσαμε» ούτε το κεφάλαιο του έρωτά μας, ούτε του γάμου μας, ούτε και του τέλους. Αν και, όταν υπάρχει ένα παιδί, δεν υπάρχει τελευταίο κεφάλαιο σε μια σχέση. Οτιδήποτε είχαμε με τη Θεοφανία ήταν κάτι που αφορούσε αποκλειστικά εμάς και έτσι πάντα το αντιμετωπίζαμε, με σεβασμό στους εαυτούς μας.
Η επιλογή της να δημοσιοποιήσει το διαζύγιό σας μέσα από το Facebook σε βρήκε σύμφωνο;
Όταν κυκλοφορούν ανακρίβειες, δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό απ’ το να πεις «έγινε αυτό, έγινε τότε και δεν έγινε το άλλο». Και όλα καλά. Γιατί είχαν αρχίσει να λέγονται διάφορα για αγωγές και δικαστήρια.
Τι ισχύει απ’ όλα αυτά;
Τίποτα. Τα βρήκαμε μεταξύ μας πολιτισμένα. Περισσότερο από «ιδανικά» θα έλεγα. Η Θεοφανία, ως νομικός, ήταν η πληρεξούσια δικηγόρος μου για να βγει το διαζύγιο. Αυτό αποδεικνύει πως έγινε όσο πιο ειρηνικά γινόταν.
Πονάει ένας χωρισμός; Είναι μια επώδυνη διαδικασία;
Στα 48 μου χρόνια, έχω τη βεβαιότητα ότι οι κοινωνίες και ο πολιτισμός προχωράνε μέσα από τις αναθεωρήσεις. Δηλαδή, ξαναβλέπω τα πράγματα. Είναι σωστά; Τι να βελτιώσω; Πού μπορώ να αλλάξω; Τι χρειάζεται να αφήσω πίσω μου; Ο χωρισμός πονάει μόνο τους ανώριμους.
Γιατί;
Αν έχεις βιώσει, στο μέτρο των δυνατοτήτων του ο καθένας, τη διαδικασία του χωρισμού, φεύγεις πιο «πλούσιος» απ’ οτιδήποτε σου συμβαίνει. Δεν υπάρχει λόγος να πονάς. Ο μόνος, ίσως, πόνος είναι της γέννας του επόμενου. Γιατί αυτός είναι και ο λόγος που τελειώνουν τα πράγματα, για να έρθει κάτι καινούριο.
Σήμερα πώς είναι οι σχέσεις σας με τη Θεοφανία;
Πολύ καλές.
Την είδες στο J2US;
Όχι, γιατί στο πρώτο live ήδη κοιμόμουν με το γιο μας. Με τον Αχιλλέα κοιμόμαστε και ξυπνάμε νωρίς. Στο δεύτερο live ήμουν σε μια εκδήλωση. Την είχα ακούσει, όμως, να τραγουδάει όταν έκανε πρόβες.
Φάνηκε να στενοχωρήθηκε που αποχώρησε απ’ το παιχνίδι...
Δεν ξέρω. Δεν τη ρώτησα για αυτό, αλλά φαντάζομαι ότι κανένας δεν θέλει να φεύγει από ένα παιχνίδι.
Το επόμενο βήμα σου πώς το φαντάζεσαι; Ένας ακόμη γάμος είναι στα πλάνα σου;
Όχι, όχι. Δεν το έχω στο μυαλό μου.
Στα επαγγελματικά σου; Σχέδια για την τηλεόραση υπάρχουν;
Δεν μου έχει τηλεφωνήσει κανείς, αλλά δεν σημαίνει κάτι αυτό. Δεν παραπονιέμαι και ούτε αναρωτιέμαι. Γιατί είναι παγίδα να ψάχνει κάποιος το γιατί συμβαίνει ή δεν συμβαίνει κάτι. Κι εγώ σε αυτή την παγίδα δεν μπαίνω.
Παρακολούθησες τις φετινές σειρές;
Στο σπίτι δεν υπάρχει τηλεόραση τα τελευταία τρία χρόνια. Χάλασε κάποια στιγμή και δεν την αναπληρώσαμε. Δεν έχω την ανάγκη να βλέπω δελτία ειδήσεων, γιατί ξέρω ότι όλοι λένε ψέματα. Προτιμώ να ενημερώνομαι απ’ το Internet και από το ραδιόφωνο.
Οι σειρές που γίνονται δεν σε ενδιαφέρουν;
Ποιες σειρές γίνονται; Δεν τις ξέρω. Έχω ακούσει ότι υπάρχει ένα Κάτω Παρτάλι, αλλά δεν ένιωσα την ανάγκη να το δω. Και δεν το λέω αυτό εξυπνακίστικα ή εγωιστικά. Μεγαλώνω, αν θες, και αλλάζουν οι ανάγκες μου.
Η τηλεόραση, ωστόσο, είναι ένα μέσο της δουλειάς σου.
Όχι. Η τηλεόραση, πλέον, είναι μέσο της τρόικας. Είχα την τύχη να κάνω πολύ καλές δουλειές, με σπουδαίους ανθρώπους. Αλλά αυτό που ήξερα ως τηλεόραση δεν υπάρχει πια. Οπότε, γιατί να κάνω «παρέα» με «κάποιον» που δεν γνωρίζω;
Η κρίση δεν λειτουργεί δεσμευτικά στις επιλογές μας;
Σαφώς. Η κρίση για όλους μας είναι κρίση. Και είμαστε γεμάτοι από ανθρώπους που δύσκολα ή εύκολα βρήκαν το όριό τους και το διαπραγματεύτηκαν. Και;
Το πολύ πολύ αύριο να τους κάνουν ονόματα σε κάποιους δρόμους, όπως έχει συμβεί με πολλούς ομοίους τους στο παρελθόν. Αλλά τι σημασία έχει αν θα γίνεις όνομα σε ένα δρόμο όταν πεθάνεις; Το θέμα είναι να ανοίγεις δρόμους όσο ζεις.
Τα δικά σου όρια μπαίνουν εύκολα ή δύσκολα;
Εγώ μεγάλωσα χωρίς όρια. Στην οικογένειά μου οι άνθρωποι έφευγαν απ’ τα σπίτια τους και κανείς δεν ήξερε αν θα γυρνούσαν ποτέ πίσω, γιατί έβαζαν την αγάπη τους για την πατρίδα πάνω απ’ τους δικούς τους. Πέθαιναν, επειδή ήταν αριστεροί. Έτσι, έμαθα ό,τι πιστεύω να το πιστεύω μέχρι να πεθάνω. Εκτός αν κάποιος με πείσει πως πιστεύω σε κάτι λάθος και το ξανασυζητήσουμε. Αλλά όσο πιστεύω ότι κάτι είναι σωστό, εγώ αυτό θα κάνω.
Δεν υπάρχει οικονομικό κόστος;
Βεβαίως. Πρώτα απ’ όλα είναι το οικονομικό κόστος. Γιατί μπορεί να αισθάνεσαι ηθικά εντάξει με τον εαυτό σου, αλλά στο σπίτι πρέπει να μπαίνει και ψωμί. Όμως, εντάξει, από 8 χρόνων δουλεύω. Ξέρω πώς βγαίνει το ψωμί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου