Σουζάνα Χατζηνικολάου - "Σημασία για μένα...έχει...το ταξίδι της συγγραφής..."

Σουζάνα Χατζηνικολάου

τουΔημήτρη Αργασταρά

Το πρώτο μυθιστόρημα της Σουζάνας Χατζηνικολάου ‘‘Ίριδα, η πόλη της ψυχής μας’’ είναι ο νέος τίτλος στην σειρά νεανικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Πατάκη. Ένα βιβλίο που,
συνδυάζοντας την ηρωική φαντασία με το παραμύθι, αποπνέει σε όλη του την έκταση τα ιδιαίτερα χαρίσματά του – δυνατή και πρωτότυπη φαντασία, συναρπαστική πλοκή που διατηρεί το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, καλοφτιαγμένοι χαρακτήρες που νοιάζεσαι να τους παρακολουθήσεις, και ένα βαθύτερο περιεχόμενο για προβληματισμό και σκέψεις. 

Μαζί με τα κολακευτικά σχόλια που έχει ήδη αποκομίσει από το κοινό του, όλα αυτά αποτελούν μια καλή αφορμή για μια συζήτηση με την συγγραφέα.

Σουζάνα, ας ξεκινήσουμε με μία κλασική ερώτηση : τι είναι αυτό που σε ώθησε στην συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου ;

Γράφω μυθιστορήματα φαντασίας από παλιά. Μου αρέσει να φτιάχνω φανταστικούς κόσμους και να ταξιδεύω σ’ αυτούς. Όσον αφορά το συγκεκριμένο, ξεκίνησε σα μικρό παραμύθι με βάση την αναστροφή του στερεοτύπου «πρίγκιπας σώζει πριγκίπισσα», κάπως έτσι. Όταν το ξεκίνησα και έγραφα την αρχή, δεν είχα σκεφτεί καθόλου τί θα γινόταν μετά, ή πώς θα εξελισσόταν η πλοκή. Όσο προχωρούσε η υπόθεση έβγαιναν όλο και καινούρια πράγματα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τελικά η ιστορία.

Σύμφωνα με την υπόθεση, λοιπόν, είναι η πριγκίπισσα Λίλλυ που καλείται να αναζητήσει τον αγαπημένο της και να τον ελευθερώσει από τα μάγια που τον κρατούν φυλακισμένο. Θα ήθελα να σε ρωτήσω κατά πόσο σε επηρεάζουν τα κλασικά παραμύθια και οι ιστορίες και κατά πόσο αναζητάς το καινούριο ;

Με επηρεάζουν πάρα πολύ γιατί τα διαβάζω από μικρή. Έχω μεγαλώσει με αυτά και τα αγαπώ, έχουν διαμορφώσει τον τρόπο που βλέπω αυτούς τους φανταστικούς κόσμους. Το ίδιο ισχύει και για τις ανάλογες ταινίες. Θέλω να υπάρχουν χαρακτηριστικά των κλασσικών παραμυθιών στα μυθιστορήματά μου. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν βασικοί κανόνες που πρέπει να διέπουν μια ιστορία φαντασίας από την αρχή ως το τέλος. Είναι αυτό που ζητούμε υποσυνείδητα και είναι ο λόγος για τον οποίο διαβάζουμε τέτοιες ιστορίες.

Σίγουρα όμως και το καινούριο είναι κάτι που αξίζει να εξερευνούμε συνεχώς. Προσωπικά, το διαφορετικό είναι αυτό που κρατάει το ενδιαφέρον μου και με κάνει να θέλω να συνεχίσω την ιστορία. Είναι σαν να έχω έναν σκελετό πάνω στον οποίο μπορώ να χτίσω ό,τι θέλω. Μπορεί ο σκελετός να διέπεται από βασικές γραμμές των κλασσικών παραμυθιών, αλλά τα υπόλοιπα εναπόκεινται στη φαντασία και το προσωπικό ύφος του συγγραφέα.

Εκτός από τους δύο βασικούς ήρωες, την Λίλλυ και τον Σον, ποιος από τους υπόλοιπους χαρακτήρες είναι ο αγαπημένος σου;

Ο Βόρικ. Για μένα είναι ο πιο ενδιαφέρων απ΄ όλους. Η Λίλλυ και ο Σον είναι οι βασικοί ήρωες, αλλά ο Βόρικ είναι ιδιαίτερος. Είναι πιστός, ανιδιοτελής, γενναίος, και απόλυτα επικεντρωμένος στο στόχο του, μέχρι ηρωισμού. Μ΄αρέσει πάρα πολύ ο χαρακτήρας του.

Πάντως, αρκετοί από τους χαρακτήρες βαρύνονται από μία τραγική μοίρα : ο παραιτημένος Βόρικ καλείται να ξανασταθεί στα πόδια του, ο Κορντέλ να διορθώσει ένα λάθος του παρελθόντος, ο νεαρός Έρυλ που συντάσσεται με την Λίλλυ είναι ανάπηρος. Γιατί αυτή η επιλογή ; Πιστεύεις στην προσωπική υπέρβαση του καθενός ;

Πιστεύω πάρα πολύ στην προσωπική υπέρβαση. Είναι το μόνο που μας δίνει την δύναμη να προχωρούμε στη ζωή. Στην αρχή της ιστορίας βρίσκουμε καθέναν από αυτούς τους χαρακτήρες παραιτημένο. Έχουν χάσει όλοι την ελπίδα τους λόγω ενός λάθους ή μιας τραγικής συγκυρίας του παρελθόντος που δε μπορούν να ξεπεράσουν. Έχουν καταλήξει να λυπούνται τον εαυτό τους και να νιώθουν ανάξιοι, ενώ συγχρόνως αλληλοκατηγορούνται για όσα έγιναν. Αυτό είναι ένα λάθος που κάνουμε όλοι μας συχνά. Μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο και απομονωνόμαστε από όλους, ρίχνουμε το φταίξιμο σε άλλους, κατηγορούμε τον εαυτό μας και δεν τολμάμε να σταθούμε στα πόδια μας και να συνεχίσουμε. Όμως αυτό δε βγάζει πουθενά. Το να κάθεται κάποιος και να κλαίγεται επειδή όλα του πάνε στραβά είναι ανώφελο. Αν δε βρούμε τη δύναμη να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να μάθουμε απ΄ αυτά, αν δεν τολμήσουμε να ξαναπροσπαθήσουμε εκεί που προηγουμένως αποτύχαμε, τότε δε θα καταφέρουμε τίποτα ποτέ. Μόνο κοιτάζοντας μπροστά μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο.

Βέβαια καμιά φορά έχουμε ανάγκη μια Λίλλυ για να μας το θυμίσει :)

Η συγγραφή ενός έργου fantasy απαιτεί την δημιουργία ενός ολόκληρου κόσμου, από τα πιο απλά του στοιχεία μέχρι τα πιο πολύπλοκα. Κάποιοι αυτό θα το έβρισκαν πολύ δύσκολο, κάποιοι άλλοι ίσως περιττό. Πώς ήταν για σένα ;

Για μένα αυτό είναι το πιο ωραίο κομμάτι. Είναι κάτι που πραγματικά το λατρεύω. Ποιος ο λόγος να γράφεις fantasy αν δεν αφήνεις τη φαντασία σου ελεύθερη να παίξει; Δε μου φαίνεται δύσκολο, το πιο δύσκολο είναι να δημιουργηθεί η πλοκή. Αν γίνει αυτό κι έχω στο νου μου τη βασική ιστορία, μπορώ να δημιουργήσω τον κόσμο στον οποίο διαδραματίζεται πολύ εύκολα. Γι΄αυτό και μου αρέσουν οι αναλυτικές περιγραφές.

Αρχικά το βιβλίο δημοσιεύτηκε σε συνέχειες μέσα από το blog σου. Ποια ήταν η εμπειρία σου από την «μπλογκόσφαιρα»;

Ήταν καταπληκτική εμπειρία. Γνώρισα αξιόλογα άτομα και φίλους μέσα από τα ιστολόγια, και ήταν ευχάριστη έκπληξη η συνειδητοποίηση του πόσος κόσμος ασχολείται με τη συγγραφή. Υπάρχει πολύ ταλέντο στο χώρο. Και είναι ψέμα το ότι ο κόσμος δε διαβάζει βιβλία και δεν αγαπάει τη λογοτεχνία. Αν κανείς ψάξει το θέμα λίγο παραπάνω, θα δει ότι υπάρχει στροφή προς τα βιβλία και ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που διαβάζουν και εκτιμούν την ανάγνωση, άρα και τη συγγραφή. Ιδιαίτερη χαρά μου ήταν το γεγονός ότι γνώρισα άτομα που ασχολούνται συγκεκριμένα με το fantasy. Είναι ένας τομέας που στην Ελλάδα δεν είναι ακόμα πολύ διαδεδομένος. Είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα.

Αγαπημένοι συγγραφείς, αγαπημένα βιβλία ;

Τα βιβλία είναι πάρα πολλά. Θα έλεγα ότι τα πιο αγαπημένα είναι το Lord of the Flies του William Golding και η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων του Κάρολ. Μου αρέσει ο Τόλκιν, ο Πόε, ο Λαβκραφτ, αλλά και η Κέιτ Μόρτον και η Τζένιφερ Ντόνελι. Και Έλληνες όπως η Δέλτα, ο Μυριβήλης και ο Τερζάκης. Ο Ευγένιος Τριβιζάς, η Ζυράννα Ζατέλη και άλλοι.

Ποια είναι τα ανθρώπινα μηνύματα που ήθελες να περάσεις μέσα από το βιβλίο;

Η αγάπη σε κάθε της μορφή, η φιλία, η πίστη και η επιμονή, η αισιοδοξία και η συγχώρεση. Και η δικαιοσύνη.

Τελικά, τι χρειάζεται για να ξεπερνούν οι άνθρωποι τις δυσκολίες;

Να αγαπούν, να πιστεύουν στον εαυτό τους, να μένουν ενωμένοι και να συγχωρούν. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Έχω την εντύπωση ότι η Ίριδα δεν είναι μέρος μιας σειράς, οπότε δεν θα σε ρωτήσω για την συνέχειά της αλλά για επόμενα συγγραφικά σχέδια, αν ήδη υπάρχουν;

Υπάρχει κάτι που έχει ξεκινήσει, αλλά ακόμα έχει μέλλον μπροστά του. Μέχρι τώρα λόγω δουλειάς δεν είχα ελεύθερο χρόνο για να γράψω. Πιστεύω όμως ότι θα προχωρήσει σιγά σιγά. Σημασία για μένα δεν έχει να τελειώσω ένα μυθιστόρημα, αλλά να ζήσω την ιστορία γράφοντάς την. Αυτό που μετράει είναι το ταξίδι της συγγραφής, η περιπλάνηση στον φανταστικό κόσμο. Κι αυτός είναι ο κυριότερος λόγος για να γράφει κανείς.