Ο Ρούντολφ Ελμερ αποχώρησε από την Julius Baer το 2002 και μετατράπηκε σε ακτιβιστή κατά των «μαύρων» τραπεζικών πρακτικών.Η JB παρέχει υπηρεσίες ιδιωτικής τραπεζικής (private banking) και διαθέτει τη μεγαλύτερη διεθνή παρουσία μεταξύ των ελβετικών ιδρυμάτων private banking. Εχει 217 δισ. ελβετικά φράγκα υπό διαχείριση, έδρα στη Ζυρίχη και δίκτυο που εξαπλώνεται σε όλη την Ελβετία και συνολικά σε 25 κράτη και 50 πόλεις παγκοσμίως.Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της, η JB προσπαθεί να ικανοποιήσει ανάγκες «απαιτητικών ιδιωτών, οικογενειακών γραφείων και ανεξάρτητων διαχειριστών κεφαλαίων», στις οποίες συμπεριλαμβάνονται... φοροδιαφυγή και ξέπλυμα. Γι' αυτά ακριβώς τα «κόλπα» μιλάει στο «Εθνος της Κυριακής» ο whistleblower του Wikileaks, τo «βαθύ λαρύγγι» που οι αποκαλύψεις του συντάραξαν την JB, ο Ρούντολφ Ελμερ.Κοντά δύο δεκαετίες εργαζόμενος στην JB και επί μία οκταετία προϊστάμενος των υπηρεσιών της στην Καραϊβική, ο Ελμερ αποχώρησε από την τράπεζα το 2002 και μετατράπηκε σε ακτιβιστή κατά των «μαύρων» τραπεζικών πρακτικών.Το 2008 και ξανά το 2011, όταν δημοσιοποίησε λεπτομέρειες για 2.000 εξαιρετικά πλούσιους ιδιώτες που χρησιμοποιούσαν την τράπεζα για να φοροδιαφεύγουν, ο Ελμερ διοχέτευσε στο Wikileaks ντοκουμέντα σε σχέση με τις επίμαχες δραστηριότητες της JB. Για τις διαρροές στο Wikileaks, μέσα σε μια μέρα, τον Γενάρη του 2011, ο Ελμερ και καταδικάστηκε και έμαθε ότι αντιμετωπίζει νέες κατηγορίες. Στην Ελβετία φυσικά.Δύο συστήματα διαφθοράς
Θέσαμε στον 57χρονο Ελμερ ορισμένα από τα δεδομένα της υπόθεσης Κάντα, μια περίπτωση συνεργασίας δύο συστημάτων διαφθοράς. Το ένα είναι τοπικό-ελληνικό και οι ρίζες του έχουν μπλεχτεί με το πολιτικό και παραγωγικό σύστημα της χώρας.
Το «βαθύ λαρύγγι», κατά κόσμον Ρούντολφ Ελμερ, παραδίδει στον ιδρυτή του Wikileaks Τζούλιαν Ασάνζ τα «αρχεία» της Julius Baer.
Το έτερο σύστημα είναι παγκόσμιο και διαπλέκεται με δύο από τα πυρηνικά συστατικά του σύγχρονου καπιταλισμού, τις τράπεζες και τους πολυεκατομμυριούχους.
Ο Ελβετός πρώην τραπεζίτης αναλύει ένα μοτίβο ροών «μαύρου» χρήματος που παρατηρείται και στην υπόθεσή μας. «Είναι πολύ κοινό οι πληρωμές των δωροδοκιών και άλλες εγκληματικές χρηματοοικονομικές συναλλαγές να περνούν μέσα από αρκετές υπεράκτιες επικράτειες για να κρύψουν, όχι μόνο τον ευεργετούμενο δικαιούχο και τις συναλλαγές, αλλά και τον δωροδοκούντα, καθώς και τον σκοπό των πληρωμών.
Ενα τέτοιο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιοδοσίες όπου το σύνολο των συναλλαγών προστατεύονται με ισχυρούς νόμους περί απορρήτου όπως αυτοί που προστατεύουν το τραπεζικό απόρρητο στην Ελβετία και στη Σιγκαπούρη και οι «περί εμπιστευτικότητας» εταιρικοί νόμοι της Κόστα Ρίκα και του Παναμά.
Ως εκ τούτου, είναι κοντά στο αδύνατον για τις διωκτικές αρχές να ανακαλύψουν το χρήμα και το μονοπάτι του, ούτως ώστε να κατασχέσουν περιουσιακά στοιχεία π.χ. στη Σιγκαπούρη.
Οι συναλλαγές μεταξύ των εταιρειών αυτών βρίσκονται στη λεγόμενη δικαιοδοσία απορρήτου (ως φορολογικοί παράδεισοι) και οι εν λόγω εταιρείες είτε έχουν συσταθεί μέσω κάποιου εντεταλμένου (ένας δικηγόρος) ή έχουν ανώνυμες μετοχές, προκειμένου για την ανωνυμία του πραγματικού δικαιούχου. Αυτό είναι το γενικό στήσιμο», εξηγεί ο Ελμερ.
Το γεγονός ότι πρόκειται για ελβετική τράπεζα παρέχει ένα πλεονέκτημα ακόμα σε όποιον έχει κάτι να κρύψει, αλλά δίνει και σε όσους τον ανακαλύπτουν μια υπόνοια για τον σταθμό-κόμβο του χρήματος πριν από τη Σιγκαπούρη. Αν τα χρήματα μεταφέρθηκαν στο παρακλάδι της ελβετικής JB στη Σιγκαπούρη από την Ελβετία, τότε, «λόγω του ότι πρόκειται για εσωτερικές μεταφορές, δεν θα άφηναν κανένα ίχνος χρημάτων στο σύστημα Swift».
Το τελευταίο είναι η πλατφόρμα διεκπεραίωσης των διεθνών διατραπεζικών συναλλαγών στην οποία όσοι προσπαθούν να κρύψουν λεφτά πρέπει να αποφεύγουν να καταγράφονται οι κινήσεις τους. Τις καταγραφές παρακολουθούν στενά οι αμερικανικές Αρχές.
Οσο ψηλώνουν οι φράχτες
Παρά τις προσπάθειες των εποπτικών και οικονομικών κρατικών αρχών και τα βαριά πρόστιμα, συνηθίζεται όσο ψηλώνουν οι φράχτες να βελτιώνονται και οι... άλτες. Ειδικά όταν τόσα χρήματα βρίσκονται στη μέση και είναι απλά θέμα κόστους για να γίνει μια «σωστή» δουλειά, όπως δηλώνει ο Ελμερ. «Ως ειδικός που έχει εργαστεί σε έξι φοροπαραδείσους και για τις Credit Suisse, Julius Baer, Standard Bank of Africa κ.ά. θα μου ήταν απλό να δημιουργήσω μια δομή ?αδιάβροχη?.
Είναι μόνο θέμα χρημάτων και του πόσο πρόθυμος είναι κανείς να επενδύσει σε μια σωστή δομή.
Εάν τα πρόσωπα είναι άπληστα και δεν θέλουν να δαπανήσουν χρήματα για τη δομή, τότε υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να αποκαλυφθεί το πρόσωπο που αναφέρεται ως τελικός αποδέκτης, όπως, για παράδειγμα, συνέβη με τον Αντώνη Κάντα», σημειώνει ο Ρούντολφ Ελμερ.
Οταν... αγρίεψαν οι γερμανοί
Πρόστιμο 50 εκατ. ευρώ στην JB για τα «μαγικά» των τραπεζιτών της
Η Ελβετία εξακολουθεί να κατέχει κομβική θέση στο παγκόσμιο σύστημα φοροδιαφυγής. Ιστορικά, ο ελβετικός νόμος περί τραπεζικού απορρήτου που θεσπίστηκε το 1934 αποτέλεσε ορόσημο και πρότυπο για φοροπαραδείσους. Το ελβετικό απόρρητο εξυπηρέτησε πρώτους τους μαφιόζους και ύστερα ναζί, έκπτωτους μονάρχες και δικτάτορες, διεφθαρμένους πολιτικούς, καθώς και όσους σήμερα μπορούν να πληρώνουν τις ακριβές υπηρεσίες των Ελβετών τραπεζιτών. Τούτοι οι ταχυδακτυλουργοί κάνουν με το καπέλο τους το ανάποδο απ' αυτούς με τον λαγό - είναι ειδικοί στην εξαφάνιση. Ειδικοί των ειδικών τoυ τρικ της εξαφάνισης είναι οι «μάγοι» της JB. Για την εξάσκηση του... ειδικού αυτού ταλέντου του προσωπικού της, η τράπεζα έχει μπει στο στόχαστρο ευρωπαϊκών και αμερικανικών διωκτικών αρχών.
Πληρωμές και πρόστιμα
Οι γερμανικές Αρχές πλήρωσαν 1,1 εκατ. ευρώ το 2010 σε έναν πρώην υπάλληλο της JB για να αποκτήσουν δεδομένα για 2.700 Γερμανούς πελάτες της. Το 2011 επέβαλαν στην τράπεζα πρόστιμο 50 εκατ. ευρώ για συνέργεια στη φοροδιαφυγή της γερμανικής πελατείας της.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις ελβετικές τράπεζες προέρχεται απ' τις αμερικανικές Αρχές. Μέσα στο 2013, η παλιότερη ελβετική τράπεζα, η Wegelin, με έτος ίδρυσης το 1741, που παρείχε κατ' αποκλειστικότητα υπηρεσίες private banking, πλήρωσε πρόστιμο 74 εκατ. δολαρίων, έδωσε στοιχεία για Αμερικανούς πελάτες και έβαλε λουκέτο.
Η μεγαλύτερη ελβετική τράπεζα, η UBS, το 2009 πλήρωσε πρόστιμο 780 εκατ. δολαρίων και έδωσε στοιχεία για 4.700 λογαριασμούς για να κλείσει τον φάκελό της στην αμερικανική Εφορία και τη Δικαιοσύνη.
ΗΠΑ
Αμνηστία αν παραδοθούν τα στοιχεία
Η Credit Suisse και η JB μάλλον δεν θα σταθούν το ίδιο τυχερές και θα αντιμετωπίσουν κατηγορίες, παρά το γεγονός ότι τον περασμένο Αύγουστο δέχτηκαν -μαζί με τις υπόλοιπες ελβετικές τράπεζες- να κοινοποιήσουν στην αμερικανική εφορία στοιχεία για Αμερικανούς.
Η συμφωνία προβλέπει ότι η αμερικανική κυβέρνηση θα χορηγήσει αμνηστία στις ελβετικές τράπεζες αν αυτές της δώσουν πλήρη πρόσβαση στα στοιχεία που την αφορούν. Ωστόσο, αν και τουλάχιστον 12 τράπεζες θα δώσουν στοιχεία, για τις δύο μεγάλες τράπεζες που αναφέρθηκαν δεν προβλέπεται η ευεργεσία της αμνηστίας. Πρέπει να συνεργαστούν και να ελπίζουν σε ένα μη εξοντωτικό πρόστιμο.
Οι υπόλοιποι πολίτες του κόσμου δεν έχουν κανένα λόγο να απεύχονται την οικονομική εξόντωση των συγκεκριμένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αλλά ούτε θα έπρεπε να έχουν και υπερβολικές προσδοκίες για δικαιοσύνη.
Την ώρα που 250 δισ. δολάρια είναι τα ετήσια διαφεύγοντα φορολογικά έσοδα των κρατικών προϋπολογισμών εξαιτίας της τεχνογνωσίας που προσφέρουν οι τράπεζες σε διεφθαρμένους, μαφιόζους και λοιπούς πονηρούς εκατομμυριούχους, οι κυβερνήσεις δείχνουν πολύ μεγαλύτερη προθυμία να στύψουν τις πενταροδεκάρες απ' τις τσέπες των πιο αδύναμων.
NIKHTAΣ ΚΟΥΡΙΔΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου