σε τομείς, που παλαιότερα ήταν ταμπού.
Όταν η Λούρντες δε Αμπάχο μιλά για την κρίση δύσκολα μπορεί να συγκρατηθεί. «Όταν ξεκίνησε το σχολείο και έπρεπε να αγοράσουμε στην κόρη μας καινούργια ρούχα και σχολικά είδη, φθάσαμε οικονομικά στα όριά μας. Το επίδομα ύψους 90 ευρώ που παίρναμε πιο παλιά έχει πλέον καταργηθεί. Το ίδιο ισχύει και για επίδομα αγοράς σχολικών βιβλίων», λέει η ισπανίδα μητέρα στην Deutsche Welle.
Ο σύζυγός της Λουίς Λούνα, ο οποίος μετά από δύο χρόνια ανεργίας, απασχολείται ως καθηγητής σε μια θέση δύο τρίτων συμπληρώνει: «Εκτός από τις περικοπές οι μισθοί δεν προσαρμόζονται πλέον στον πληθωρισμό. Οι δάσκαλοι χωρίς μόνιμη θέση ακροβατούμε μεταξύ ανεργίας και συμβολαίων πείνας. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι πολύ δύσκολο να σχεδιάσεις το μέλλον της οικογένειάς σου. Για παράδειγμα, με έστειλαν σε σχολείο αφότου ξεκίνησε η σχολική χρονιά. Σε σχολείο που είχε έλλειψη επτά δασκάλων. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Απέχουμε ελάχιστα από την καταστροφή».
Τα στατιστικά στοιχεία είναι τρομακτικά. Την στιγμή που πέρυσι ο αριθμός των Ισπανών εκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 13%, το 21% των Ισπανών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και περίπου 3 εκατομμύρια ζουν σε ανέχεια με λιγότερο από το 30% του μέσου μισθού. Η ανεργία στην Ισπανία βρίσκεται στο 26%, ενώ περίπου 400.000 Ισπανοί έχουν χάσει ή θα χάσουν στο άμεσο μέλλον τα σπίτια τους από κατάσχεση. Και όπως λέει ο Χουάν Χοσέ Λόπεθ, το κοινωνικό κράτος που εξισορροπούσε σε κάποιο βαθμό τις ανισότητες, σιγά σιγά εξαφανίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου