Ακροβατούμε να μη λυγίσουμε και πέσουμε

Πιστεύεται ότι κάποιος που συνειδητοποιεί πλήρως την πραγματικότητα δεν μπορεί εύκολα να αισθανθεί ευτυχισμένος, πολύ περισσότερο να συμμετέχει σε
δραστηριότητες υποτιθέμενης χαράς. Αδυνατεί να νοιώσει το αίσθημα της ολοκλήρωσης μια και κάπου βαθιά μέσα στην καρδιά του και στο μυαλό του θα αφουγκράζεται μια σημαντική έλλειψη.

Ο τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά αυτό που ισχύει σε όλους είναι ότι σε περιόδους κρίσης δεν μπορούν να χαρούν ειλικρινά και αυθόρμητα.

Πολλές φορές η ισορροπία είναι εξαιρετικά απαιτητική και δυστυχώς, συχνά, αναγκαία όσο και οριακή. Ακροβατούμε να μη λυγίσουμε και πέσουμε. Συχνά, για χάρη των αγαπημένων μας πρέπει να συγκαλύψουμε το πρόβλημα.
Αυτό γίνεται πιο δύσκολο σε μια εποχή που επικρατεί εθνική μελαγχολία. Όταν όλα τα ερεθίσματα οδηγούν στην θλίψη. Όταν όλο και περισσότερες ανάγκες δεν μπορούν, πλέον, να ικανοποιηθούν. Όταν οι γύρω μας δεν κοιτάνε πια ψηλά αλλά μάλλον χαμηλά, ψάχνοντας την χαμένη αισιοδοξία τους. Μόνο που κάτω δεν μπορεί κανείς να βρει κάτι ελπιδοφόρο.

Λένε ότι δεν μετράει πόσες φορές θα πέσει κάποιος αλλά πόσες φορές θα σηκωθεί και κυρίως πόσο αποφασισμένος θα είναι να μείνει όρθιος.

Ένας πολύ αρνητικός σπόρος που αναπτύσσεται τελευταία είναι το "Μίσος". Μεγαλώνει μέρα με την μέρα, εμποτίζοντας την κοινωνία με πρωτόγονα ένστικτα που υπαγορεύουν την άποψη ότι η πτώση δεν έχει τόση σημασία όσο η πρόσκρουση. Καλλιεργείται προσεκτικά με βάση την παλιά, δοκιμασμένη αρχή "Διαίρει και βασίλευε". Αναπτύσσει νέα οπτική στο νου μας. Αρχίζουμε να ομαδοποιούμε ανθρώπους με βάση την καταγωγή τους, το χρώμα τους, την θρησκεία τους και την γλώσσα τους. Αυτόματα γεννιέται μια αστραπή ολοκλήρωσης όταν καταλαβαίνουμε ότι δεν ανήκουμε σε κάποια από αυτές τις ομάδες.
Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι, συνήθως, άλλοι καθορίζουν τις ομάδες και ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούμε και εμείς σε μια τέτοια "μειονεκτική ομάδα". Και τότε τι γίνεται;