της νότιας Ταϊλάνδης, το αρχιπέλαγος είναι κυρίως γνωστό για τα δύο μεγαλύτερα νησιά του, τα Phi Phi Don και Phi Phi Leh.
Δεν λείπουν από κανέναν τουριστικό οδηγό και λατρεύονται από ταξιδιώτες.
Είναι γνωστά για τις αμμώδεις ακτές τους, τα ζεστά νερά τους και τα άγρια όμορφα βράχια τους. Υπάρχει όμως κι ένα μειονέκτημα: χιλιάδες τουρίστες τα κατακλύζουν κάθε μέρα, ειδικά στην εποχή αιχμής, από τον Νοέμβριο έως τον Μάρτιο.
Δημοσιογράφος του βρετανικού δικτύου περιγράφει τη σπάνια εμπειρία να ξυπνά τη αυγή και να απολαμβάνει την ανατολή- και τις εντελώς άδειες παραλίες των νησιών!
«Αφότου πέρασα μερικές ημέρες στο Phi Phi Don, το μεγαλύτερο από τα δύο νησιά, γρήγορα κουράστηκα από τις ορδές των τουριστών που συνωστίζονταν στα θέρετρα, τα εστιατόρια και τα μαγαζιά με σουβενίρ του νησιού», αφηγείται.
Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη που ενθουσιάστηκε όταν έμαθε πως υπάρχει η ευκαιρία να περάσει μια νύχτα στο ακατοίκητο Phi Phi Leh. Είναι περισσότερο γνωστό για την Maya Bay, την τοποθεσία του προσωπικού παραδείσου του Λεονάρντο Ντι Κάπριο- που όλοι ζηλέψαμε- στην ταινία «Η παραλία».
Από το 2000 που προβλήθηκε η ταινία το νησί είναι μεταξύ των πιο δημοφιλών προορισμών για ημερήσιες εκδρομές. Δεκάδες ταχύπλοα, φέρι και παραδοσιακά καραβάκια αποπλέουν καθημερινά από το Krabi, το Phuket και το Phi Phi Don με προορισμό τη Maya Bay, γεμάτα με τουρίστες που ανυπομονούν να εξερευνήσουν το άγριο αχαρτογράφητο νησί που είδαν στην ταινία.
Τα πλήθη αυτά δυσκολεύουν το να δει κανείς το νησί ως έρημο παράδεισο. Η μεγαλύτερη λωρίδα άμμου στη Μaya Bay δεν ξεπερνά τα 200 μέτρα οπότε συχνά οι λουόμενοι στριμώχνονται ενώ οι δύτες «τρακάρουν» υποβρυχίως ενώ προσπαθούν να κολυμπήσουν γύρω από τα αγκυροβολημένα σκάφη.
Ως εθνικό πάρκο, η ανάπτυξη και η επισκεψιμότητα στη Maya Bay παραμένουν υπό την κρίση της κυβέρνησης της Ταϊλάνδης, η οποία από το 2012 έχει απαγορεύσει τη διανυκτέρευση των επισκεπτών. Μόνο ένα τουριστικό γραφείο προσφέρει στους ταξιδιώτες τη μοναδική ευκαιρία να δουν το νησί μετά το ηλιοβασίλεμα με μία νυχτερινή εκδρομή.
Η ομάδα στην οποία συμμετείχε η δημοσιογράφος του βρετανικού δικτύου ήταν μικρή, περίπου 30 άτομα από όλο τον κόσμο.
Φτάνοντας στη Maya Bay, οι επισκέπτες ένιωσαν να τους απορροφά η θέα της χλωμής άμμου και των φοινικόδεντρων με φόντο τα απόκρημνα βράχια- αν και ενοχλούσε τη σχεδόν κατανυκτική εμπειρία το αδιάκοπο «κλικ» «κλικ» που ακουγόταν από τις φωτογραφικές μηχανές. Παρότι ακόμα δεν είχαν φύγει όλοι οι τουρίστες, η παραλία έδειχνε όσο μαγευτική ήταν και στην ταινία.
«Καθώς έπεφτε το σκοτάδι έφυγαν οι τελευταίες βάρκες και έφτασε επιτέλους η ώρα για την πραγματική εξερεύνηση. Περπατώντας στη δροσερή μαλακή άμμο και μόνο φως το φως από τη βάρκα μας σε μακρινή απόσταση, φανταζόμασταν πως είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι που πατούσαν ποτέ το πόδι τους στο νησί.
Δεν ακουγόταν παρά ο παφλασμός των κυμάτων και η ανακουφιστική ησυχία έκανε μεγάλη αντίθεση σε σχέση με την αδιάκοπη τουριστική βαβούρα του Phi Phi Don», περιγράφει η δημοσιογράφος.
«Για να πάρουμε μια πραγματική αίσθηση του νησιού τη νύχτα, οι οδηγοί μας μας ξενάγησαν στα άγνωστα αμμώδη μονοπάτια του.
Με το φακό στο χέρι τους ακολουθούσαμε μέσα στο πυκνό σκοτάδι της εξίσου πυκνής βλάστησης, με τα δέντρα και τους ψηλούς θάμνους να κρύβουν τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας και να δημιουργούν ανατριχιαστικές σκιές. Ο ένας οδηγός μας αποδείχθηκε ειδικός στον εντοπισμό των μοναδικών κατοίκων του νησιού: των καβουριών που αναρριχώνται στα δέντρα. Πολύ μεγαλύτερα από αυτά που συναντάμε στην παραλία, τα καβούρια αυτά έχουν πολύ δυνατές δαγκάνες που τους επιτρέπουν να σκαρφαλώνουν στις κορυφές των δέντρων. Ο οδηγός μας έπιασε ένα και το κράτησε στο έδαφος για να το δούμε. Μας διαβεβαίωσε πως παρότι ήταν μεγαλύτερο από το… κεφάλι μας, φοβόταν τον άνθρωπο πολύ και δεν θα μας έβλαπτε. Αυτά τα καβούρια είναι οι μεγαλύτεροι κάτοικοι του νησιού το οποίο, παρά τη βλάστησή του, δεν φιλοξενεί πολλή άγρια ζωή.
Οι επισκέπτες δεν επιτρέπεται να κοιμηθούν στο νησί οπότε κατευθυνθήκαμε και πάλι στο σκάφος μας για να διανυκτερεύσουμε. Εκεί μας περίμενε όμως άλλη μια έκπληξη: το μεταμεσονύχτιο κολύμπι. Τα διάφανα νερά που απολαύσαμε το απόγευμα είχαν τώρα χρώμα του μαύρου βελούδου κι έκρυβαν κάθε κίνδυνο που πιθανώς κρυβόταν από κάτω. Τα νερά δεν ήταν ωστόσο γεμάτα με αιμοβόρους θηρευτές αλλά με φωσφορίζον πλαγκτόν.
Μικροσκοπικό σε μέγεθος λαμπυρίζει όταν ενοχλείται, μια χημική αντίδραση που συνήθως βλέπουμε στις πυγολαμπίδες. Σειρά απρόβλεπτων περιβαλλοντικών παραγόντων πρέπει να συνδυαστούν για να γίνει φανερό το πλαγκτόν κι έτσι ήμαστε πολύ τυχεροί που είδαμε το μαγευτικό θέαμα του θαλάσσιου φωτός να ανταγωνίζεται τις λάμψεις των αστεριών.
Ο ύπνος στο σκάφος δεν ήταν εμπειρία πολυτέλειας.
Μας προσφέρθηκαν ένα αφρώδες στρώμα, ένας υπνόσακος κι ένα μικρό μαξιλάρι αλλά το λίκνισμα του σκάφους στον απαλό κυματισμό και η δροσερή αύρα της θάλασσας με αποκοίμισαν γρήγορα.
Το επόμενο πρωί η ανατολή το ηλίου επέτρεψε άλλη μία επίσκεψη στην άδεια παραλία πριν τα τουριστικά σκάφη κάνουν την ανεπιθύμητη σε μας επιστροφή τους.
Μετά την τελευταία βουτιά στην κοντινή Pileh Bay, κατευθυνθήκαμε στη φασαρία του Phi Phi Don. Έκλεισα τα μάτια μου και συνέχισα να ονειρεύομαι ξύπνια τη νύχτα που πέρασα στο έρημο νησί…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου