στο τμήμα των ΜΜΕ. Δεν ήμασταν φίλοι. Όσες φορές τη συναντούσα ανταλλάζαμε απλά ένα γεια ή ένα χαμόγελο. Ήταν γλυκιά, ευγενική, αλλά σχεδόν αθόρυβη παρουσία. Καμία σχέση με αυτό που μου περιγράφει για το πώς ήταν σαν παιδί. «Χαρούμενη και πεισματάρα. Έκανα πολλή φασαρία και αταξίες. Όταν πήγε στο σχολείο η μητέρα μου για να ρωτήσει τους δασκάλους μου για μένα περίμενε ότι θα ακούσει πολύ κακά πράγματα, αλλά στο σχολείο μου έβγαινε ένας άλλος εαυτός», μου λέει γελώντας.
Ε, μάλλον αυτόν τον άλλον εαυτό γνώρισα κι εγώ φευγαλέα στο πανεπιστήμιο. Και λέω φευγαλέα, γιατί η Κατερίνα είχε ήδη ρίξει το βάρος της στη Δραματική Σχολή, στην οποία φοιτούσε τότε. «Όλος ο κόσμος μου ήταν η Δραματική. Όποια ταινία κι αν έβλεπα, ό,τι βιβλίο κι αν διάβαζα, το κέντρο μου ήταν η σχολή», θυμάται. Το θέατρο ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της από μικρό παιδί. «Οι γονείς μου ήταν πολύ εξοικειωμένοι με την τέχνη, οπότε άρχισα να τον αγαπάω κι εγώ αυτόν τον κόσμο», μου επισημαίνει. Σχολικές γιορτές, θεατρικές ομάδες και να ’σου και ο Σαίξπηρ στα 14! «Η δασκάλα μας, η Σοφία Κορώνη, στη θεατρική ομάδα του Δήμου μας έκανε μόνο Σαίξπηρ. Ήταν φοβερή γνωριμία με αυτόν τον ποιητή», παραδέχεται.
Η πρώτη της επαγγελματική δουλειά στο θέατρο έγινε πραγματικά με τις καλύτερες συνθήκες: το 2004, στη Μικρή Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου με την «Οικογένεια Νώε», σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Μετά συναντήθηκε θεατρικά με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, τον οποίο όμως γνώριζε από τα εφηβικά της χρόνια. «Τον γνώρισα σε μία παρέα ένα καλοκαίρι στην Ικαρία. Τα χωριά μας έχουν ένα χιλιόμετρο απόσταση. Αμέσως δέσαμε κι αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Θυμάμαι, γυρίζαμε ταινίες με την κάμερα ενός φίλου μας. Ημουν 14 κι ο Βασίλης ήταν 17», σημειώνει.
Αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια, που λένε. Το 2013 και μετά από πολλά χρόνια συνεργασίας και κολλητής φιλίας ιδρύουν μαζί με τον Βασίλη, τον Σεραφείμ Ράδη και τη Μαρία Φιλίνη το θέατρο Skrow στο Παγκράτι. «Οταν με κάποιους ανθρώπους ταιριάζεις, έχει σημασία αν τους γνωρίσεις στη δουλειά ή στις διακοπές;» μου λέει με νόημα η Κατερίνα για να προσθέσει λίγο αργότερα: «Μόνο ομαδικά ξέρω να δουλεύω. Δεν έχω μάθει αλλιώς και δεν θέλω κιόλας. Μου αρέσει να δουλεύουμε μαζί».
Ομαδικά… παρουσιάζει φέτος και το πρώτο της ολοκληρωμένο θεατρικό έργο, το «Μέχρι τώρα», που ανεβαίνει από τις 27 Απριλίου στο Skrow. Μόνο που εδώ μπορούμε να μιλάμε για γυναικεία υπόθεση. Η Κατερίνα και η Νικολίτσα Ντρίζη στους δύο ρόλους του έργου, η Μαρία Φιλίνη και η Βάσια Ατταριάν στη σκηνοθετική καθοδήγηση. «Μου έχουν λείψει λίγο τα κορίτσια», παραδέχεται.
Το «Μέχρι τώρα» είναι ένα έργο για τον χρόνο. Οπως εξαιρετικά γλαφυρά σημειώνει και η Κατερίνα στο έργο της: «Εστω ότι ο χρόνος είναι ένα πορτοκάλι. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε βρει έναν δυο τρόπους να επικοινωνούμε με το πορτοκάλι. Ή το τρώμε ή το στύβουμε και το πίνουμε. Πώς έφτασε όμως το πορτοκάλι στο τραπέζι μας;».
Ολα ξεκίνησαν από τη συζήτηση με μία φίλη της. «Με αυτή τη φίλη μου έχουμε σταθερά μία διαφορετική αντίληψη του χρόνου. Εγώ θεωρώ ότι πάντα αυτή αργεί κι εκείνη πιστεύει ότι πάντα εγώ βιάζομαι. Καθίσαμε και το συζητήσαμε λίγο πιο φιλοσοφικά και κατάλαβα λίγο την κοσμοθεωρία της. Αυτή η κουβέντα μαζί με κάποιες άλλες δικές μου σκέψεις ήταν η αφορμή για να γράψω αυτό το έργο. Είναι λίγο σαν να προσπάθησα να της απαντήσω», μου εξηγεί.
«Και τελικά; Τι είναι για σένα ο χρόνος;» τη ρωτάω. «Δεν ξέρω. Αυτό το έργο είναι μια προσπάθεια να καταλάβω. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι κάτι που έγινε χθες μπορεί να μην το θυμάμαι και κάτι που έγινε στην παιδική μου ηλικία να μοιάζει σαν να έγινε χθες. Αυτή η αίσθηση είναι τόσο ζωντανή που σου ανατρέπει τα δεδομένα. Με τρελαίνει ότι οι δεινόσαυροι ήταν στη γη για τόσα δισεκατομμύρια χρόνια και ο άνθρωπος είναι για τόσο λίγο. Πότε έγιναν όλα αυτά; Πότε προλάβανε; Σκέφτομαι ότι υπάρχουν αστέρια που για να τα φτάσεις δεν σου φτάνουν ούτε 100.000 ζωές! Αυτό με παρηγορεί με κάποιο τρόπο. Νιώθω μικρή, ελάχιστη κι αυτό με βοηθάει να βλέπω τα πράγματα από την πραγματική τους σκοπιά», παρατηρεί.
Κεντρική ηρωίδα του «Μέχρι τώρα» είναι η Αννα, πρωταθλήτρια της κολύμβησης. Ενα κορίτσι που βιάζεται πολύ. «Πρέπει πολύ γρήγορα και με τον σωστό τρόπο να κλείσει κάποιους λογαριασμούς με το παρόν της, με το παρελθόν της, με το μέλλον της, που μάλλον δεν θα έρθει. Ολο αυτό την έχει λίγο αγριέψει. Οταν ξέρεις ότι ο χρόνος σου είναι πιο λίγος από αυτός που νόμιζες μπορεί να θυμώσεις, να γίνεις επικίνδυνος. Κάπως έτσι η Αννα γίνεται η αιτία για να γεννηθεί δίπλα της μία άλλη προσωπικότητα, που θα τη βοηθήσει να εκπληρώσει τους στόχους της. Εμείς τη λέμε Νοσοκόμα στο έργο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένας χαρακτήρας που διαβάζεται από πολλές οπτικές γωνίες», μου επισημαίνει η Κατερίνα.
Η ίδια θεωρεί ότι ο χρόνος για τις γυναίκες τρέχει διαφορετικά απ’ ό,τι για τους άντρες. «Για μας τρέχει πιο γρήγορα. Για τους άντρες είναι λίγο πιο απλά τα πράγματα. Τις γυναίκες τις αγχώνει η ίδια τους η φύση. Καταλαβαίνουν καλύτερα πότε περνάει ο μήνας για ευνόητους λόγους, έχουν συγκεκριμένα όρια ηλικίας μέσα στα οποία μπορούν να τεκνοποιήσουν, καταλαβαίνουν πιο έντονα το πέρασμα στην εφηβεία… Η φύση μας κάνει λίγο πιο ανυπόμονες».
Μια και το έργο της αφορά το θέμα του χρόνου, δράττομαι της ευκαιρίας στο τέλος της κουβέντας μας να της εξομολογηθώ τον μεγαλύτερό μου φόβο. Της το λέω και ενθουσιάζεται που θα τον μοιραστώ μαζί της. Της εξηγώ ότι δεν πιστεύω στον Θεό, δεν πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή. Αρα μετά τον θάνατο τι; Το τίποτα; Τι συμβαίνει όταν τελειώνει ο χρόνος μας; Η σκέψη ότι η ζωή του καθενός μας είναι μία κουκκίδα που χάνεται μέσα στο άπειρο του χρόνου με τρελαίνει. Η Κατερίνα με κοιτάζει χαμογελώντας. «Αν σε βοηθάει κι εγώ έτσι αισθάνομαι. Σκέψου ότι δεν είσαι μόνος σου. Αυτό με παρηγορεί εμένα, το ότι το ίδιο αισθάνονται και άλλοι άνθρωποι. Η φρίκη όμως είναι εκεί» μου λέει.
Κι ύστερα πάλι το πρόσωπό της φωτίζεται. «Η μεγαλύτερη παρηγοριά όμως είναι όταν μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη και τη μοναξιά νιώσεις ότι με κάποια άλλη ύπαρξη συντονίστηκες. Εστω και για λίγο. Εκεί νιώθεις να τη νικάς τη φρίκη. Είναι το μόνο που μπορεί να διώξει τον φόβο. Μια στιγμούλα ζεστασιάς».
Τελικά η μόνη απάντηση στον θάνατο είναι ο έρωτας. Καμία άλλη. Ίσως όμως να είναι και αρκετή.
Δημήτρης Χαλιώτης, Φωτογραφίες: Μάριος Κουρουνιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου