Εν πλώ…όταν δεν τεμπελιάζει το μυαλό...

Έχει πανσέληνο και από το φινιστρίνι του Κρήτη ΙΙ φαίνεται το Κνωσσός, άσχημη ψυχολογία αν και η θάλασσα είναι ήρεμη γαλήνια, γιατί να μην είναι έτσι και η σκέψη μου…..
η μουσική συνθέτει το παζλ της κακής ψυχολογίας, τραγούδια που έχεις ακούσει μαζί της, στίχοι που έχεις ερωτευτεί μαζί τους.
Η ψυχή είναι σκαλισμένη όπως τα μάρμαρα, κρύα και αυτή, στεναχωρημένη, μα γιατί ο άνθρωπος είναι τόσο κακός, γιατί?




Αυτό το γιατί που πλανάται καθημερινά στην σκέψη που δεν αφήνει τα χείλια και τα μάτια να χαμογελάνε και να είναι χαρούμενα.
Αυτός ο εγωισμός, ο καταστροφέας των ανθρωπίνων σχέσεων, ο δημιουργός των θλιμμένων προσώπων που συναντάμε στους καθημερινούς περιπάτους μας, βλέμματα υγρά, ματιές χαμένες στις σκέψεις στα προβλήματα των σχέσεων...

Ο καλός μου φίλος Γιώργος Δημόπουλος έχει γράψει:
«Εγωισμός, το απόλυτο αναισθητικό, που απαλύνει τον ''πόνο''της ηλιθιότητας...!!!» πόσο δίκιο έχει.
Τι κερδίζει ο εγωιστής προσποιούμενος ότι είναι καλά, φορώντας τα καλά του ρούχα και το ψεύτικο χαμόγελο, την δήθεν διάθεση, προσπαθώντας να μας δείξει ότι είναι καλά και ότι περνάει καλά;
Δεν ξέρω αν ποτέ πάρω απαντήσεις στα ερωτήματα που με απασχολούν, δεν ξέρω αν ποτέ θα έχει το θάρρος να μου εξηγήσει γιατί τόση δήθεν συμπεριφορά, την οποία πρέπει να την επιδεικνύουμε στους φίλους μας.

Πότε θα μάθουμε να κάνουμε πράγματα για εμάς και όχι για να τα βλέπουν οι γύρω μας. Τα χειροκροτήματα και τα likes στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι πανάκεια της χαράς μας.

Χαρά!  Τι όμορφη λέξη με πόσες έννοιες που έχει καλά κριμένες μέσα της!
Εμένα μου θυμίζει σενάριο μουσικό, θεατρικής παράστασης!
Η «χαρά» στο κέντρο της σκηνής αμίλητη και γύρω της τα συναισθήματα, οι εικόνες, η ποίηση, η λογοτεχνία, η μουσική, ο χορός, όλα αυτά που την συνθέτουν. Ενώ, αυτή αμίλητη χωρίς κίνηση, απλά να παρακολουθεί τα χαρακτηριστικά που την συνθέτουν.

Πόσες φορές έχουμε νιώσει χαρά στην ζωή μας?
Μόνο όσες φορές δεν τεμπελιάζει το μυαλό και η διάθεση μας.

Άγγιγμα, μου θυμίζει τον πιανίστα που αγγίζει με τα δάκτυλά του το πιάνο κάνοντας τις χορδές του να παράγουν μουσική, μελωδία, κάπως έτσι είναι και όταν σε αγγίζει! Οι χορδές της καρδιάς πάλλονται κάνοντας την να χτυπάει δυνατά και γρήγορα, γεμίζοντας την ψυχή και το μυαλό με όμορφες σκέψεις, όπως και οι μελωδίες του πιάνου.
Η ματιά ξεφεύγει από το χαρτί και ψάχνει στον ορίζοντα την πανσέληνο! Τι όμορφη εικόνα! Η θάλασσα είναι ακόμη ήρεμη, ίσως γιατί δέχεται το άγγιγμα του φεγγαριού επάνω της. Το φινιστρίνι εγκλωβίζει την εικόνα μέσα στο πλαίσιο του. Μοιάζει με πίνακα, που όμως δεν τον έχει ζωγραφίσει κανένας ζωγράφος.

Στιγμές, όλα εκείνα τα γεγονότα που έχουν συμβεί σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα πάνω στο επίπεδο του χθες.
Στιγμές που δεν μπορούν να αλλάξουν, απλά καταγράφονται σε δυο ομάδες, σε στιγμές χαράς και στιγμές λύπης.
Στιγμές που επηρεάζουν την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό.
Ο αλχημιστής θα μπορούσε να πει ότι όλα αυτά είναι μια πλάνη, που όμως την αντέχει το σώμα, η καρδιά, η ψυχή. Το μυαλό αντέχει γιατί περιμένει να ακούσει μια λέξη, ένα μόνο «σ' αγαπώ», αν το επιτρέψει ο εγωισμός στα χείλη να το πουν.

Σιωπή! Εκείνη η κατάσταση που ακολουθεί μαζί με την απουσία.
Εκείνη η κατάσταση που επιβάλει στο μυαλό να γυρίσει τον χρόνο και να ψάξει στις αναμνήσεις να βρει στιγμές και εικόνες που θα κάνουν συντροφιά στην ψυχή.

Και τώρα πες μου…. Όπως λέει και ο Γιάννης Πουλόπουλος, έχουμε μετανιώσει ποτέ για εκείνες τις στιγμές που έχουμε πικράνει τον άλλο, ως αποτέλεσμα της εγωιστικής στάσης μας;
Έχουμε την δύναμη της μετάνοιας;
Μπορούμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να κουβαλήσουμε εμείς και μόνο εμείς το φορτίο των λαθών μας;

Αναζήτησή! Η μάτια πάλι δραπετεύει από το χαρτί, αφήνοντας μόνη της την σκέψη να προσπαθεί να κάνει λέξεις τις εικόνες του μυαλού.
Τα μάτια είναι ατίθασα δεν μπορούν να μπουν σε καλούπια γι’ αυτό πάντα αναζητούν εικόνες, εικόνες που συνθέτουν το παζλ των συναισθημάτων που νιώθουμε εκείνη την στιγμή, εικόνες μας θυμίζουν στιγμές άλλοτε χαράς και άλλοτε λύπης.

Ο φίλος! Ο χαρακτήρας που είναι δίπλα μας, με ανιδιοτέλεια, που το μόνο που θέλει είναι να μας βλέπει σε στιγμές χαράς, απόψε όμως δεν είναι εδώ, απολαμβάνει από κάπου άλλου την πανσέληνο...

Εν πλω, τα μάτια έξω από το φινιστρίνι κοιτάνε την πανσέληνο που σε λίγες ώρες θα δώσει την θέση της στον ήλιο, σε μια νέα μέρα με νέες στιγμές, νέες σκέψεις, νέες αναζητήσεις...

"Ό,τι κάνεις να σου δίνει μια ρυτίδα περισσότερη στο μέτωπο, 

μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή... "

Ο. Ελυτης!

ταδε εφη