Με αφορμή την σημερινή ημέρα της εκδίκασης που αφορούσε την αγωνιστική αντίδραση της ΠΟΕ-ΟΤΑ στην απεργιακή κινητοποίηση που πραγματοποίησε τον Οκτώβριο του 2011 ενάντια στις περικοπές των αποδοχών των εργαζομένων (νέο μισθολόγιο) και στα μνημονικά μέτρα και βλέποντας τον κόσμο, τον λίγο αυτόν κόσμο για μια ομοσπονδία που δεν κατάφερε να έχει στον χώρο των δικαστηρίων πάνω από
200 εργαζόμενους, (συγγενείς & φίλους) μπήκα ξανά στη σκέψη άλλη μια φορά.
Τι γίνετε τελικά και δεν έχουμε αυτή την συμμετοχή που θα έπρεπε, όταν όλα αυτά γίνονται σε βάρος των Εργαζομένων.
Μήπως ο ρόλος μας ως συνδικαλιστές σε ότι μας αναλογεί δεν είναι αυτός που οι εργαζόμενοι προσδοκούν από εμάς;
Σύμφωνα με τη θεωρία η δουλειά των συνδικαλιστών είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η προστασία τους.
Παράλληλα όμως έχει παρατηρηθεί ότι δουλειά των συνδικαλιστών είναι και η προστασία των συντεχνιακών συμφερόντων και η προώθηση των δικών τους προσωπικών φιλοδοξιών. (αν και έχουμε πίστωση λογαριασμού για μηνύματα σαν σωματείο ως ΣΔΥΑ ποιος στέλνει όμως τα μηνύματα; )
Δυστυχώς, άρχισαν να ασκούν την εξουσία που "κέρδισαν" με την ψήφο των συναδέλφων υπέρ του εαυτού τους, να είναι αλαζόνες, αριβίστες, "ξερόλες" απαξιωτικοί, δημοσιοσχεσίτες και ότι η μοναδική εξουσία στον Δήμο είναι αυτοί και αλίμονο σε όποιον το ξεχνά. ( ας πούμε ότι πάνω από τρία χρόνια έχουμε να πάρουμε πρακτικά συνεδριάσεων και όλα καλά!)
Κάνοντας τέχνη την γραφειοκρατική προσέγγιση του copy paste (αντιγραφή επικόλληση) με μια ανακοίνωση διαμαρτυρίας η καταγγελίας. Και "εις άλλα με υγεία"!
Όταν αδιαφορείς και δεν έχεις μια παραγωγική διαδικασία διαλόγου και αποφάσεων και έχεις μια άλλη προσέγγιση άσκησης της συνδικαλιστικής σου δράσης είναι ολοφάνερο ότι αυτά δεν ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των συναδέλφων.( τι όφελος θα είχε παράδειγμα οι 11 διευθύνσεις να γίνουν 5, πρόταση του προέδρου)
Όταν η αλαζονεία και ο συγκεντρωτισμός δεν σε αφήνει να δεις την ρεαλιστική πλευρά των προβλημάτων, αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα. (για παράδειγμα ας πούμε γιατί να είναι 7μελής το συμβούλιο και να μην είναι μονομελές-ωραίος τίτλος, μονομελές)
Εδώ είναι που αρχίζει η ισοπεδωτική κριτική - και όχι άδικα - των απλών συναδέλφων, το "τσουβάλιασμα" όλων ανεξαιρέτως των συνδικαλιστών, για το ποιοί είναι και ποιά συμφέροντα εξυπηρετούν, "όλα για την καρέκλα τα κάνουν" και άρχισε η μη συμμετοχή στις πορείες διαμαρτυρίας, και γενικά "το γύρισμα της πλάτης" σε κάθε μορφή αγώνα.
Ακόμη κάθε φορά που υπήρχε μια θετική εξέλιξη σε κάποιο ζήτημα η πρόβλημα αυτό το ερμηνεύουν ότι δεν ήταν αποτέλεσμα αγώνα η πίεσης των συνδικαλιστών, αλλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων η προϊόν συναλλαγής με την εκάστοτε Πολιτική η Φυσική ηγεσία.
Έτσι σιγά - σιγά οι συνάδελφοι αποκαρδιωμένοι απομακρύνονται από το σωματείο, δεν συμμετέχουν, κάνουν και αυτοί με τον τρόπο τους την δική τους διαμαρτυρία... Διαμαρτύρονται ενάντια σε αυτούς που πίστεψαν ότι θα μπορέσουν έστω και ελάχιστα να ανταποκριθούν σε κάθε πρόβλημα τους, ότι θα είναι δίπλα τους - τουλάχιστον - κάθε φορά που δοκιμάζονται, οι αντοχές τους από τις πολλές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην άσκηση των καθηκόντων τους.
Η συνεργασία των δυο Σωματείων μέσα από τις προβλεπόμενες καταστατικές λειτουργίες, ενισχύουν τη διαπραγματευτική ικανότητα μας και επιβάλλουν μια πιο αποτελεσματική και δίκαιη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, με σεβασμό στα εργασιακά του δικαιώματα.
200 εργαζόμενους, (συγγενείς & φίλους) μπήκα ξανά στη σκέψη άλλη μια φορά.
Τι γίνετε τελικά και δεν έχουμε αυτή την συμμετοχή που θα έπρεπε, όταν όλα αυτά γίνονται σε βάρος των Εργαζομένων.
Μήπως ο ρόλος μας ως συνδικαλιστές σε ότι μας αναλογεί δεν είναι αυτός που οι εργαζόμενοι προσδοκούν από εμάς;
Σύμφωνα με τη θεωρία η δουλειά των συνδικαλιστών είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η προστασία τους.
Παράλληλα όμως έχει παρατηρηθεί ότι δουλειά των συνδικαλιστών είναι και η προστασία των συντεχνιακών συμφερόντων και η προώθηση των δικών τους προσωπικών φιλοδοξιών. (αν και έχουμε πίστωση λογαριασμού για μηνύματα σαν σωματείο ως ΣΔΥΑ ποιος στέλνει όμως τα μηνύματα; )
Δυστυχώς, άρχισαν να ασκούν την εξουσία που "κέρδισαν" με την ψήφο των συναδέλφων υπέρ του εαυτού τους, να είναι αλαζόνες, αριβίστες, "ξερόλες" απαξιωτικοί, δημοσιοσχεσίτες και ότι η μοναδική εξουσία στον Δήμο είναι αυτοί και αλίμονο σε όποιον το ξεχνά. ( ας πούμε ότι πάνω από τρία χρόνια έχουμε να πάρουμε πρακτικά συνεδριάσεων και όλα καλά!)
Κάνοντας τέχνη την γραφειοκρατική προσέγγιση του copy paste (αντιγραφή επικόλληση) με μια ανακοίνωση διαμαρτυρίας η καταγγελίας. Και "εις άλλα με υγεία"!
Όταν αδιαφορείς και δεν έχεις μια παραγωγική διαδικασία διαλόγου και αποφάσεων και έχεις μια άλλη προσέγγιση άσκησης της συνδικαλιστικής σου δράσης είναι ολοφάνερο ότι αυτά δεν ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των συναδέλφων.( τι όφελος θα είχε παράδειγμα οι 11 διευθύνσεις να γίνουν 5, πρόταση του προέδρου)
Όταν η αλαζονεία και ο συγκεντρωτισμός δεν σε αφήνει να δεις την ρεαλιστική πλευρά των προβλημάτων, αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα. (για παράδειγμα ας πούμε γιατί να είναι 7μελής το συμβούλιο και να μην είναι μονομελές-ωραίος τίτλος, μονομελές)
Εδώ είναι που αρχίζει η ισοπεδωτική κριτική - και όχι άδικα - των απλών συναδέλφων, το "τσουβάλιασμα" όλων ανεξαιρέτως των συνδικαλιστών, για το ποιοί είναι και ποιά συμφέροντα εξυπηρετούν, "όλα για την καρέκλα τα κάνουν" και άρχισε η μη συμμετοχή στις πορείες διαμαρτυρίας, και γενικά "το γύρισμα της πλάτης" σε κάθε μορφή αγώνα.
Ακόμη κάθε φορά που υπήρχε μια θετική εξέλιξη σε κάποιο ζήτημα η πρόβλημα αυτό το ερμηνεύουν ότι δεν ήταν αποτέλεσμα αγώνα η πίεσης των συνδικαλιστών, αλλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων η προϊόν συναλλαγής με την εκάστοτε Πολιτική η Φυσική ηγεσία.
Έτσι σιγά - σιγά οι συνάδελφοι αποκαρδιωμένοι απομακρύνονται από το σωματείο, δεν συμμετέχουν, κάνουν και αυτοί με τον τρόπο τους την δική τους διαμαρτυρία... Διαμαρτύρονται ενάντια σε αυτούς που πίστεψαν ότι θα μπορέσουν έστω και ελάχιστα να ανταποκριθούν σε κάθε πρόβλημα τους, ότι θα είναι δίπλα τους - τουλάχιστον - κάθε φορά που δοκιμάζονται, οι αντοχές τους από τις πολλές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην άσκηση των καθηκόντων τους.
Η συνεργασία των δυο Σωματείων μέσα από τις προβλεπόμενες καταστατικές λειτουργίες, ενισχύουν τη διαπραγματευτική ικανότητα μας και επιβάλλουν μια πιο αποτελεσματική και δίκαιη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, με σεβασμό στα εργασιακά του δικαιώματα.
Μήπως είναι αναγκαίο να ξεχωρίσουμε τις ανάγκες μας όπως ορίζονται σε πρωτοβάθμιο σωματείο και ομοσπονδίας και να ληφθούν μέτρα που θα κόψουν την όρεξη εκείνων των συνδικαλιστών οι οποίοι στο όνομα της εργατικής τάξης προωθούν τον εαυτό τους.
Για να μπορέσει ένας συνδικαλιστής να "σταθεί στο πλευρό των συναδέλφων του πρέπει, να αποδεχθεί ότι ο επαγγελματικός συνδικαλισμός δεν είναι μια δημοκρατική διαδικασία, που ασκείται από Προέδρους, Γ.Γ. η άλλη ιδιότητα - αλλά από μέσα από μια συλλογική προσπάθεια.
**Προσωπικά αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο Σωματείο και θα προσπαθήσω για το καλύτερο σε πείσμα μερικών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου