Η αρχαία κινεζική παράδοση των «δεμένων ποδιών»

Η Han Qiaoni είναι μία από τις τελευταίες γυναίκες με «πόδια λωτού»

Η Han Qiaoni από την περιοχή Yuxian στη βόρεια επαρχία της Κίνας Shanxi είναι 102 ετών και πιστεύεται ότι είναι μία από τις λίγες
εναπομείνασες γυναίκες στη χώρα που έχουν δεμένα πόδια.

Τής έσπασαν τα δάχτυλα των ποδιών όταν ήταν μόλις δύο ετών. Η ίδια λέει ότι η μητέρα της τής τύλιγε τα πέλματα με ένα μακρύ κομμάτι ύφασμα, εκτός από το μεγάλο της δάχτυλο, έτσι ώστε τα υπόλοιπα να πιεστούν επάνω στο πέλμα.

Τής πήρε έξι μήνες για να μάθει να περπατά και πάλι και να συνηθίσει τον πόνο.

Τα μικρά πόδια θεωρούνταν σύμβολο ομορφιάς και κοινωνικής θέσης, και κάποτε ήταν ίσως ο μοναδικός τρόπος προκειμένου μια γυναίκα να παντρευτεί με κάποιον ευκατάστατο.

Η πρακτική αυτή απαγορεύτηκε το 1912, όμως κάποιες οικογένειες συνέχισαν την παράδοση στα κρυφά.


Σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία το σπάσιμο και δέσιμο των ποδιών χρονολογείται από τη δυναστεία των Song 960-1279 μ.Χ.

Ο Li Yu, που κυβερνούσε την Κίνα το 961-975 λέγεται ότι ερωτεύτηκε μια χορεύτρια, η οποία έδενε τα πόδια της και χόρευε το «χορό του λωτού».

Τα επόμενα χρόνια και στις δυναστείες που ακολούθησαν η πρακτική αυτή έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής και συσχετίστηκε με την ένδειξη πλούτου.

Τα κορίτσια που ζούσαν στην επαρχία πίστευαν ότι έπρεπε να δένουν τα πόδια τους για να παντρευτούν κάποιον πλούσιο.

Πιστεύεται ότι το 40-50% των γυναικών στην Κίνα είχαν ακολουθήσει την πρακτική αυτή το 19ο αιώνα, ενώ σε ορισμένα χωριά όπως το Liuyicun η παράδοση συνεχίστηκε ακόμη και μετά την απαγόρευση.

Ορισμένοι ειδικοί ισχυρίζονται ότι με αυτόν τον τρόπο οι γυναίκες ήταν πιο εξαρτημένες από τους άντρες. Σκοπός του δεσίματος των ποδιών ήταν αυτά να μη μεγαλώσουν παραπάνω από 7,6 έως 10 εκατοστά.

Ένα πόδι που ήταν ακριβώς τρεις ίντσες (7,6 εκατοστά) αποκαλούνταν «χρυσός λωτός» ενώ τα 10 εκατοστά «ασημένιος λωτός».

Τα κόκκαλα των παιδιών σπάζουν πιο εύκολα. Το τελετουργικό ξεκινούσε με ψαλίδισμα των νυχιών και το μούλιασμα των ποδιών σε ζεστό νερό για να μαλακώσει ο ιστός και τα κόκκαλα. Στη συνέχεια έκαναν μασάζ στα πόδια και έσπαζαν τα δάχτυλα εκτός από το μεγάλο, δένοντάς τα σφιχτά με ένα βαμβακερό ή μεταξωτό ύφασμα στο πέλμα.

Μετά από δύο ημέρες αφαιρούνταν το ύφασμα για να τα πλύνουν και να αποφευχθεί μια μόλυνση και τα έδεναν ακόμη πιο σφιχτά από πριν. Τα κορίτσια ενθαρρύνονταν να περπατούν σε μεγάλες αποστάσεις, έτσι ώστε τα πόδια τους να συνηθίσουν το βάρος τους και να μην «χαλάσει» το σχήμα τους.