Ζούμε μια σταθερή κατάσταση αγωνίας εδώ και 4 μήνες.
Βιώνουμε, για πρώτη φορά, μια περίοδο γεμάτη εικασίες, προβλέψεις, συμβουλές, προτάσεις ακόμη και «προσευχές» για μια μικρή χώρα που δεν είναι η μόνη που βρίσκεται σε κατάσταση χρηματοδότησης από το Δ.Ν.Τ.
Από την μια πλευρά βρίσκονται οι πολιτικοί που εμπλέκονται στην «πλοκή της υπόθεσης» οι οποίοι προβληματίζονται, ταξιδεύουν και συσκέπτονται.
Από την άλλη έχουμε όλα τα ΜΜΕ, εγχώρια και ξένα, που στέκονται πάνω από την κατάσταση για να περιγράψουν τα γεγονότα, άλλες φορές κοιτώντας μέσα από μεγεθυντικό φακό που μεγεθύνει τα γεγονότα και άλλες μέσα από κρυστάλλινες σφαίρες που παρουσιάζουν τα γεγονότα ανάλογα με τους χρηματοδότες τους, τους φόβους τους, την οικονομική τους ανάγκη ή την προσωπική τους φιλοδοξία.
Απέναντι σε αυτούς βρίσκεται ο απλός άνθρωπος. Ο άνθρωπος που πρέπει να συνεχίσει την ζωή του σε μια κοινωνία που έχει φρενάρει και περιμένει. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να προγραμματίσει ούτε καν την επόμενη μέρα, πόσο μάλλον αν θα έχει δουλειά να τα βγάζει πέρα.
Αυτός ο άνθρωπος χρειάζεται ένα μόνο πράγμα για να επιβιώσει. Να βρει το θάρρος και την τόλμη να πατήσει το κουμπί και να κλείσει την πηγή της αγωνίας. Να σηκώσει τα μάτια στον γαλάζιο ουρανό και να πιστέψει ότι…
τελικά ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να πεθάνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου