Ξέμαθαν οι άνθρωποι να πολεμάνε και έμαθαν στα εύκολα;

της Nana Kottaki

Έχουμε γίνει της μόδας...
Τι ελικόπτερα μας παρακολουθούν, τι κλούβες γεμάτες κάτι βαριεστημένα παλικάρια ετοιμοπόλεμα! Και δώστου τα κανάλια Νίκαια, Κορυδαλλός, Κερατσίνι...
Οχι βέβαια ότι είχαμε φύγει από την επικαιρότητα τελευταία, είχαμε και τόσες επισκέψεις διασήμων με διανυκτερεύσεις σε "λούξ" ξενοδοχείο (οράτε φυλακές) αλλά τώρα πια παράγινε το πράγμα.

Πρέπει να παραδεχτώ την ύπαρξη μιας σταλιάς φαιάς ουσίας σ' αυτά τα πρωτόζωα που πήγαν και άνοιξαν τα γραφεία τους δίπλα σ 'αυτά του ΚΚΕ.
Σε μια γειτονιά που σε κάθε σπίτι μένουν απόγονοι προσφύγων ή έχουν τουλάχιστον ένα άτομο που δοκίμασε στο πετσί του τα "καλούδια" της εξουσίας, πέρασε μαύρες μέρες και νύχτες στα μπουντρούμια επί Χούντας και πολλοί πέθαναν γυρίζοντας από την εξορία αφήνοντας μάνες, γυναίκες, παιδιά, οικογένεια.

Ολα για μια ιδέα.
Εκεί σ' αυτά τα μέρη τούτα εδώ τα καραφλά φίδια πήγαν και άνοιξαν τα γραφεία τους.
Εκεί βρήκαν το πρόσφορο έδαφος.
Γιατί; Γιατί;
Πώς μπόρεσαν οι άνθρωποι να το κάνουν αυτό στην ιστορία τους;
Στις οικογένειές τους;
Στους νεκρούς τους;
Τι ήταν αυτό που έβαλαν παραπάνω από την αξιοπρέπειά τους και την ιστορία τους;
Τα χρήματα;
Την προστασία;

Η φτώχεια και η εξαθλίωση δεν στήριξε ποτέ το φασισμό. Αντίθετα τον πολέμησε.

Ξέμαθαν οι άνθρωποι να πολεμάνε και έμαθαν στα εύκολα;