«Ελληνικές απαιτήσεις για επανορθώσεις: η ληστεία τράπεζας από τους
Ναζί» είναι ο τίτλος
άρθρου που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού «Der Spiegel» και αναφέρεται σε «σκέψεις που υπάρχουν στην Αθήνα να απαιτήσει γερμανικά χρέη από το 1942». Στο άρθρο τονίζεται ότι «όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού στην Ευρώπη οικονομικοί εμπειρογνώμονες των Ναζί λεηλάτησαν χώρες υπό κατοχή με ανέντιμες μεθόδους».
Το δημοσίευμα κάνει λόγο για δάνειο ύψους 476 εκατομμυρίων κατοχικών μάρκων, που χορήγησε η Τράπεζα της Ελλάδος το 1942 στο γερμανικό Ράιχ, το οποίο η Γερμανία ποτέ δεν αποπλήρωσε. «Ξανά και ξανά και ιδιαίτερα από τότε που στην Ελλάδα ανέλαβε η νέα κυβέρνηση κυκλοφορεί στην Αθήνα η ιδέα: δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε αυτά τα χρήματα, να μπαλώσουμε έτσι την τρύπα στον ελληνικό προϋπολογισμό και ταυτόχρονα να "την φέρουμε" στους αντιπαθητικούς Γερμανούς;» αναφέρει ο συντάκτης και προσθέτει ότι η επιστημονική υπηρεσία της γερμανικής Βουλής υπολόγισε το 2012 την αξία του δανείου με τους τόκους στα 8,25 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ γνωμοδότηση της ελληνικής κυβέρνησης το υπολογίζει σε 11 δισεκατομμύρια.
«Αυτό το ποσό θα αρκούσε προκειμένου να δώσει στον Τσίπρα τουλάχιστον ένα διάλειμμα ανάσας» τονίζει το Spiegel, αλλά διευκρινίζει ότι η γερμανική κυβερνηση δηλώνει ότι όλες οι απαιτήσεις της Ελλάδας για πολεμικές αποζημιώσεις έχουν είτε πληρωθεί είτε εκπνεύσει, το αργότερο με τη «Συμφωνία 2+4» του 1990. Η νομική κατάσταση ωστόσο, επισημαίνεται στο δημοσίευμα, δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά «ενάντια της βούλησης της γερμανικής κυβέρνησης ο Τσίπρας δεν θα πάρει, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, αυτά τα χρήματα» και «την τρύπα στον προϋπολογισμό του πρέπει να την μπαλώσει διαφορετικά».
Στο δημοσίευμα περιλαμβάνεται ακόμη ιστορική αναδρομή στις μεθόδους οικονομικής εκμετάλλευσης των υπό κατοχή χωρών από τους ναζί και επαναλαμβάνεται η δήλωση του Γερμανού ιστορικού 'Αλμπρεχτ Ριτσλ ότι «η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης χρεών του 20ού αιώνα».
άρθρου που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού «Der Spiegel» και αναφέρεται σε «σκέψεις που υπάρχουν στην Αθήνα να απαιτήσει γερμανικά χρέη από το 1942». Στο άρθρο τονίζεται ότι «όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού στην Ευρώπη οικονομικοί εμπειρογνώμονες των Ναζί λεηλάτησαν χώρες υπό κατοχή με ανέντιμες μεθόδους».
Το δημοσίευμα κάνει λόγο για δάνειο ύψους 476 εκατομμυρίων κατοχικών μάρκων, που χορήγησε η Τράπεζα της Ελλάδος το 1942 στο γερμανικό Ράιχ, το οποίο η Γερμανία ποτέ δεν αποπλήρωσε. «Ξανά και ξανά και ιδιαίτερα από τότε που στην Ελλάδα ανέλαβε η νέα κυβέρνηση κυκλοφορεί στην Αθήνα η ιδέα: δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε αυτά τα χρήματα, να μπαλώσουμε έτσι την τρύπα στον ελληνικό προϋπολογισμό και ταυτόχρονα να "την φέρουμε" στους αντιπαθητικούς Γερμανούς;» αναφέρει ο συντάκτης και προσθέτει ότι η επιστημονική υπηρεσία της γερμανικής Βουλής υπολόγισε το 2012 την αξία του δανείου με τους τόκους στα 8,25 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ γνωμοδότηση της ελληνικής κυβέρνησης το υπολογίζει σε 11 δισεκατομμύρια.
«Αυτό το ποσό θα αρκούσε προκειμένου να δώσει στον Τσίπρα τουλάχιστον ένα διάλειμμα ανάσας» τονίζει το Spiegel, αλλά διευκρινίζει ότι η γερμανική κυβερνηση δηλώνει ότι όλες οι απαιτήσεις της Ελλάδας για πολεμικές αποζημιώσεις έχουν είτε πληρωθεί είτε εκπνεύσει, το αργότερο με τη «Συμφωνία 2+4» του 1990. Η νομική κατάσταση ωστόσο, επισημαίνεται στο δημοσίευμα, δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά «ενάντια της βούλησης της γερμανικής κυβέρνησης ο Τσίπρας δεν θα πάρει, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, αυτά τα χρήματα» και «την τρύπα στον προϋπολογισμό του πρέπει να την μπαλώσει διαφορετικά».
Στο δημοσίευμα περιλαμβάνεται ακόμη ιστορική αναδρομή στις μεθόδους οικονομικής εκμετάλλευσης των υπό κατοχή χωρών από τους ναζί και επαναλαμβάνεται η δήλωση του Γερμανού ιστορικού 'Αλμπρεχτ Ριτσλ ότι «η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης χρεών του 20ού αιώνα».
ακόμη και αν δε αναγνωρίζουν το δάνειο της κατοχής, οφείλουν να αναγνωρίσουν οτι η Ευρώπη τους έδωσε ανάσα μετά τον πόλεμο και μην ξεχνάνε τη διαγραφή του1953!! Ο πολύς εγωισμός βλάπτει, θα το πληρώσει αυτό η Γερμανία. Δεν εννοεί να καταλάβει τη δίνει της θέση. Θέλει να εξακολουθήσει να κυριαρχεί, καθένας θα το ήθελε αλλά αυτό δεν ειναι ενωτική πολιτική της Ευρώπης. Η βιομηχανία της θα είχε πεθάνει στο παρελθόν αν από πολεμική δε γινόταν αυτό που ειναι σήμερα, ποιος βοήθησε σε αυτό; Δεν μπορεί να θέλει την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ενισχυθούν βιομηχανικά και αναπτυχθούν δε την συμφέρει, το ξέρουμε ..........
ΑπάντησηΔιαγραφή