χαλαρά να είμαστε ο εαυτός μας. Και κάποιοι άλλοι που θέλουν από εμάς να είμαστε αποκλειστικά και μόνο αυτό που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους πως πρέπει να είμαστε…
Κάπου εκεί στο γυμνάσιο, ο όρος κολλητός/ή ήταν ξεκάθαρος. Υπήρχαν 1 (άντε το πολύ 2) φίλες, συνήθως από το σχολείο, που κάναμε τα πάντα μαζί. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, καθόμασταν συνήθως στο ίδιο θρανίο, περνούσαμε τα απογεύματα στο ίδιο φροντιστήριο, πίναμε καφέ στην ίδια πάντα καφετέρια και σχεδόν πάντα μαζί, στις βραδινές εξόδους πηγαίναμε ντουέτο. Υπήρχε μια σχεδόν εμμονική αποκλειστικότητα σε αυτή τη σχέση, που τίποτα δεν μπορούσε να μπει ανάμεσά της. Ούτε καν ένα αγόρι– πόσο μάλλον κάποια άλλη φίλη. Καταλήγαμε να ντυνόμαστε σχεδόν το ίδιο, να έχουμε τις ίδιες εκφράσεις και να μας περνάνε για αδέλφια. Και ίσως μας άρεσε.
Οκ, αυτά τα καταπληκτικά συνέβαιναν όταν ήμασταν 13-15 χρονών και όλο αυτό κράτησε το πολύ μέχρι το πανεπιστήμιο. Προφανώς ήταν υπερβολή. Αλλά ήταν μια φάση της ηλικίας.
Και ξαφνικά, κάπου λίγο πριν ή μετά τα 30, ας πούμε, γνωρίζεις μια νέα φίλη. Από τη δουλειά ή κάποια κοινή παρέα. Και ενθουσιάζεστε γιατί έχετε πολλά κοινά στοιχεία και προτιμήσεις (και –απαραίτητη προϋπόθεση- αρκετό ελεύθερο χρόνο να βρίσκεστε να τα μοιράζεστε). Και γίνεστε φίλες. Πολύ φίλες.
Διαβάστε περισσότερα από το faysbook.gr εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου