Και στριφογύρισα...
Ένοιωσα την ασφυξία
Το καπάκι ήταν κλειστό...
Μέσα στο σκοτάδι και με τόση αδυναμία,
πώς να το ανοίξω;
Έτσι δέχθηκα το αέναο...
στριφογυρίζοντας....
Σταύρωσα τα χέρια, για να δείξω
την μεγάλη μου υπομονή...
Τα μάτια τα έκλεισα, για να δω
χρώματα και εικόνες...
Γυρισμός δεν υπήρχε, ούτε ελπίδα...
Τόσο βάρος, τόσο χώμα από πάνω μου......
Έπρεπε να δεχθώ το τέλος μου με αξιοπρέπεια...
Την στιγμή,που έπαιζα με την πολύχρωμή μου
πεταλούδα, την ώρα, που τα λουλούδια έγειραν
και η μέλισσα βούιζε, άκουσα τον ήχο...
Ψαλμωδία και κλάματα, κλάματα και ψαλμωδία...
Τι φρίκη...Να σε κλαίνε ζωντανό και να σε ψέλνουν
με ψεύτικες υποσχέσεις...
Ο αγέρας λιγόστευε και έπρεπε να πάρω μιάν απόφαση...
Να βάλω την τελευταία μου ανάσα στην προσπάθεια,
στην προσπάθεια να ανοίξω το καταραμένο το καπάκι....
Έσπρωξα δυνατά...Το χώμα μπήκε μέσα, μα βρήκα
ένα κενό και έχωσα το χέρι...
Η προσμονή του απόλυτου τρόμου μου έδωσε τρελή δύναμη...
Τότε άκουσα τον γδούπο και τα ουρλιαχτά..
Κάποιος άρχισε με ένα φτυάρι να σκάβει...
Ένα τεράστιο χέρι με άρπαξε και κάποιος στρίγγλιξε " νεκροφάνεια"...
Πήρα ανάσα, έβηξα, κοίταξα τριγύρω και άκουσα την διάγνωση,
" Θάμα, Θάμα", ούρλιαξε ο παπάς....
Με ανασήκωσαν...Έσκυψε, να με ευλογήσει...
Τον έπιασα απ' την γενειάδα...και πριν πεθάνει, του είπα,
" Γιατί, καταραμένε, δεν μ' άφησες στο όνειρο;
Θέλεις να πεθάνω άνθρωπος και όχι πεταλούδα;"
Αγγελική Ραυτοπούλου, 2010, ποιητική συλλογή
" Πνευματικός θάνατος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου