Η ύπαρξη των εταιριών supercars δεν βασίζεται μόνο στις επιδόσεις, όπου η ηλεκτροκίνηση διευκολύνει τις ακραίες ιπποδυνάμεις. Υπάρχει και η συνολική εμπειρία και το ρίγος του ήχου, που δύσκολα θα μπορέσει να υπάρξει υποκατάστατο. Βάλτε τον εαυτό σας στην θέση ενός ανθρώπου που πίνει αμέριμνος τον καφέ του χαζεύοντας τα αυτοκίνητα να περνούν. Από μακριά ακούγεται κάτι που όσο πλησιάζει τόσο γίνεται και πιο έντονο, σιγά-σιγά αρχίζεις να ξεχωρίζεις, είναι ένας V12, ένας V10, ένας V8, μπροστά σου περνάει μία Ferrari, μια Lambo. Βάλτε στην ίδια θέση τον εαυτό σας και προσπαθήστε να καταλάβετε αν αυτό που ακούγεται αχνά στο βάθος είναι μία EQS ή μία iX ή ένα Model S. Μάλλον δεν θα τα ξεχωρίσετε πριν φθάσουν να περάσουν από μπροστά σας. Και το πιθανότερο είναι να μην δώσετε καν σημασία ποιο αυτοκίνητο ήταν αυτό που χάθηκε και πάλι στην σιωπή.
Το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό για ένα από τα σημαντικά προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εταιρίες τύπου Ferrari και Lamborghini με την πλήρη επικράτηση των αμιγώς ηλεκτρικών μοντέλων.
Γιατί αν θέλεις ένα αυτοκίνητο να σε μεταφέρει με την μεγαλύτερη άνεση από το ένα σημείο στο άλλο, τα ηλεκτρικά είναι προφανώς ιδανικά. Αν θέλεις όμως δυνατές συγκινήσεις και την αδρεναλίνη σου να χτυπά κόκκινο από τους κραδασμούς και τους ήχους ενός πολυκύλινδρου κινητήρα εσωτερικής καύσης, μάλλον θα έχεις πρόβλημα.
Προφανώς και δεν είναι λύση οι ψεύτικοι ήχοι και τα μεγάφωνα που βάζουν τα ηλεκτρικά και ακούγονται σαν παιχνοδομηχανές με ψηφιακούς ήχους και ambient μουσικές. Αυτά εξυπηρετούν μία συγκεκριμένη ανάγκη, να γίνονται αντιληπτά από τους πεζούς, και όχι για να προσφέρουν συγκινήσεις στους επιβάτες τους.
Που πηγαίνει λοιπόν η αγορά των supercars; Προς το παρόν κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια. Το σίγουρο είναι ότι θα αποτελεί μεγάλη πρόκληση το να επιβιώσουν σε μία εποχή με μόνο ηλεκτρικά μοντέλα.
Μία εποχή που τα αυτοκίνητα θα γίνονται όλο και πιο ακριβά, και που θα συμφέρει περισσότερο η κοινή χρήση παρά η ιδιοκτησία. Κάτι που προφανώς δεν ταιριάζει με την λογική της σχέσης που μπορεί να αναπτύξεις κανείς με ένα λατρεμένο supercar.
Tι θα γίνει λοιπόν με εταιρίες όπως η Ferrari και η Lamborghini; Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω, αλλά και το αυξημένο βάρος σε ένα πλήρως ηλεκτρικό μοντέλο, το οποίο είναι προφανώς ασύμβατο με την λογική και τα οδηγικά χαρακτηριστικά ενός supercar.
Πολλοί θα πουν ότι υπάρχουν ήδη δύο απίστευτα hypercars με τρομακτικές επιδόσεις, το Rimac Nevera και το Pininfarina Battista, όμως ελάχιστοι πιτσιρικάδες τα έχουν για αφίσες στα δωμάτιά τους. Και ακόμα λιγότερο φαντασιώνονται το να βρίσκονται στην θέση του οδηγού ενός αυτοκινήτου που πηγαίνει μεν απίστευτα γρήγορα, δεν έχει όμως τον ήχο και την “ψυχή” ενός παραδοσιακού supercar.
O αξεπέραστος ήχος μιας Ferrari είναι για πάντα χαραγμένος στο συλλογικό υποσυνείδητο, και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Είτε μιλάμε για τον V12, είτε για τον V8, είτε ακόμα και για τον υβριδικό V6 ο ήχος και η ένταση ενός κινητήρα εσωτερικής καύσης αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας μιας Ferrari.
To να μπουν ηχεία θα ήταν αναμφισβήτητα μια προσβολή. Αρκεί να θυμηθούμε την BMW i8, ένα εκπληκτικό σπορ αυτοκίνητο, με μοναδική και πρωτοποριακή τεχνολογία για την εποχή του, που είχε όμως έναν κινητήρα μόλις 1,5 λίτρων, όταν η εταιρία διαθέτει εξαίσια μοτέρ, από το εξακύλινδρο εν σειρά έως και τον θεϊκό V12.
Σε κάθε περίπτωση, οι δύο ιταλικές εταιρίες αλλά και η ΜcLaren, θα κάνουν ότι χρειάζεται για να μεταβούν στη νέα εποχή. Και θα προσπαθήσουν να μεταφέρουν την ένταση και την ταραχή του να οδηγείς ένα ιταλικό supercar. Aυτοί που θα πρέπει να προσαρμοστούν θα πρέπει να είναι οι οδηγοί, που μάλλον θα πρέπει να βάλλουν αρκετό νερό στο V12 κρασί τους. Μία Ferrari χωρίς πιστόνια, εξατμίσεις και ήχο; Θα το αντέξουμε και αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου