Από το ΟΧΙ του 1940 στα ΝΑΙ του 2014 ...του Νίκου Σίμου

Έφτασε για άλλη μία χρονιά ο εορτασμός της επετείου της 28^ης Οκτωβρίου, της επετείου του «ΟΧΙ», της επετείου της έναρξης ενός άνισου πολέμου απέναντι στην τότε – άραγε μόνον τότε; - υπερδύναμη Γερμανία και σε κάθε σχολειό της Ελλάδας διοργανώνονται γιορτές στην μνήμη και προς τιμή των τότε ηρώων. Σε κάθε πόλη της Ελλάδας κατατίθενται

στεφάνια στα μνημεία και γίνονται μαθητικές παρελάσεις όπου οι γονείς παρακολουθούν και καμαρώνουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν ως περήφανα Ελληνόπουλα που είναι.

ΛΑΘΟΣ! Δεν ισχύει παντού! Σε κάποιες πόλεις οι γονείς πρέπει να διαθέτουν ιδιαίτερη πρόσκληση/πάσο για να μπορέσουν να πλησιάσουν το χώρο της παρέλασης!!! Διότι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι παρελάσεις προς τιμήν των αγωνιστών της ελευθερίας, δεν είναι ελεύθερες στο κοινό. Οι παρελάσεις απέναντι στον «ζυγό» είναι περιφραγμένες με κάγκελα – σαν αυτά της φυλακής – και αυστηρά φρουρούμενες από τις «Δυνάμεις καταστολής και τάξης», αυτές που πήραν αύξηση 10 ευρώ μηνιαίως για να πράττουν το «καθήκον» τους. Και οι επίσημοι, οι ηγέτες του τόπου, οι εθνοσωτήρες μας, είναι ακόμα ποιο σκληρά φρουρούμενοι, προφανώς φοβούμενοι τις υπερβολικές εκδηλώσεις λατρείας από απλό λαό που «σώθηκε» χάριν στην αυτοθυσία τους.

Βλέποντας αυτά τα κάγκελα που χωρίζουν τους «μέσα» από τους «έξω», με κάνουν να αναρωτιέμαι τελικώς ποιοι είναι οι «μέσα» και ποιοι είναι οι «έξω». Ελεύθερος είναι αυτός που παρελαύνει στο ρυθμό των πολεμικών εμβατηρίων για μία κλειστή κάστα θεατών, όσων δηλαδή διαθέτουν τη μαγική πρόσκληση και μία εξέδρα με επίσημους που σε λίγο καιρό να τη δούμε περικλεισμένη από αλεξίσφαιρο γυαλί μήπως και ξεφύγει κανένα αυγό ή κανένα γιαούρτι;

Μπορεί να είναι υπερβολική η παρομοίωση, όμως το να παρελαύνει κάποιος σε κλειστό κοινό μοιάζει περισσότερο με τσίρκο παρά με εορτασμό Εθνικής Επετείου. Ίσως θα πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη στην παρέλαση των «επισήμων» και να τους αφήσουμε να «καμαρώσουν» τα όργανα των 10 ευρώ να δηλώνουν υποταγή και υποτέλεια. Ίσως θα πρέπει Δήμοι που, ακόμα τουλάχιστον, οργανώνουν ελεύθερες για το κοινό παρελάσεις, να προσκαλούν μαθητές και γονείς γειτονικών δήμων να παρελάσουν και να τιμήσουν την επέτειο, ελεύθερα και χωρίς να ικετεύουν να τους δοθεί η ευκαιρία να την παρακολουθήσουν. Ίσως αυτή η αντίδραση να τιμά περισσότερο τους ήρωες. Γιατί, τουλάχιστον, είναι μία αντίδραση.

Ως γονέας και εγώ παρακολούθησα την πραγματικά συγκινητική γιορτή του δημοτικού σχολείου του παιδιού μου, ενώ η συγκίνηση ήταν ακόμη μεγαλύτερη διότι φέτος τη γιορτή έκανε η τάξη του και ως εκ τούτου το παιδί είχε ρόλο. Η οργάνωση ήταν άψογη και τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Παρακολούθησα τη γιορτή ίσως με μεγαλύτερη προσοχή από τις άλλες χρονιές και άκουσα κάθε λέξη των ρόλων που έπαιξαν τα παιδιά. Και τότε ήταν που δημιουργήθηκαν όλα τα ανάμικτα συναισθήματα.

Τι ακριβώς διδάσκουμε στα παιδιά; Η απάντηση είναι απλή. Την ιστορία μας. Την ιστορία ενός έθνους που δεν έσκυψε το κεφάλι. Ενός λαού που οι κάτοικοι κάθε χωριού της Πίνδου αποφάσισαν να αντισταθούν στον Γερμανικό ζυγό, από τον τρελό του χωριού μέχρι τον παπά και από τον δάσκαλο μέχρι τον μαθητή. Όλοι ανεξαιρέτως προσφέρθηκαν, ρίχθηκαν για να είμαι ακριβέστερος, στον αγώνα, αψηφώντας κινδύνους και παραμερίζοντας κάθε ίχνος προσωπικού συμφέροντος. Και καλά κάνουμε και διδάσκουμε αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας.

Όμως τι έχουμε να δείξουμε στα παιδιά από τη νεότερη ιστορία της χώρας; Πως τους αποδεικνύουμε ότι αξίζουμε και τιμούμε το βαρύ αυτό φορτίο; Ποιοι; Εμείς που στο όνομα της ανάπτυξης σκύψαμε το κεφάλι στις «αγορές»; Εμείς που στο βωμό της «ευημερίας», της πισίνας, του τζίπ, του σκάφους, ξεπουλήσαμε κάθε ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας και γίναμε περίγελος και παράδειγμα προς αποφυγή; Εμείς που καταπίνουμε αμάσητη την κάθε ψευδή είδηση που μας σερβίρουν οι καναλάρχες των συμφερόντων γιατί μας βολεύει; Εμείς, οι αγωνιστές του καναπέ και του φρέντο καπουτσίνο; Εμείς που την απειλή επιστροφής στη δραχμή τη μεταφράζουμε ως αδυναμία αγοράς του νέου iPhone; Εμείς που εκλέγουμε και υποστηρίζουμε τους σύγχρονους δωσίλογους και μαυραγορίτες που ψηφίζουν «ΟΧΙ» στις πολεμικές αποζημιώσεις, στην προστασία από τις αδηφάγες κερδοσκοπικές αγορές, που συρρικνώνουν την παιδεία για να παράξουν την επόμενη γενιά ανειδίκευτων εργατών και μη σκεπτόμενων πολιτών;

Τα αποθέματα εθνικής υπερηφάνειας εξαντλούνται με γοργούς ρυθμούς και όσες «ενέσεις» παρελάσεων, αρχαιολογικών ανακαλύψεων τύπου Αμφίπολης, αναφορές στους αρχαίους φιλοσόφους και αν κάνουμε δεν είναι αρκετές να αποκαταστήσουν την τιμή και την αξιοπρέπειά μας, αν δεν αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι να την προασπίσουμε.

ΠΑΛΛΗΝΟΤΡΟΠΙΟ