Στις 25 Σεπτεμβρίου θα έκλεινε τα εξήντα του χρόνια. Θα τα γιόρταζε, όπως πάντα, με τους αγαπημένους φίλους. Αυτούς που δεν αποχωριζόταν, αυτούς που ήθελε δίπλα του στην πολύμηνη μάχη του με τον καρκίνο, αυτούς που ζητούσε κοντά του μέχρι τις ύστατες στιγμές του. Οι φίλοι του, το χιούμορ και η δουλειά του εξάλλου ήταν η τριλογία της ζωής του, την οποία δεν εγκατέλειψε ούτε όταν το τέλος ήταν κοντά. «Δύο ημέρες πριν “φύγει” μιλούσαμε στο τηλέφωνο και βριζόμασταν και γέλαγε. Η φωνή του δεν έβγαινε, δεν τον καταλάβαινα, αλλά γελούσαμε. Κι εκείνη την ώρα έμαθα ότι ζητούσε με μανία τους φίλους του...» λέει ο Λάκης Παπαδόπουλος. «Δούλευε μέχρι το τέλος σαν μυρμήγκι. Οταν το έμαθε πριν από έναν χρόνο έπρεπε να φύγει από το θέατρο, να πάρει την αγαπημένη του και να γνωρίσει όλο τον κόσμο, αλλά ο Σάκης δεν το έκανε αυτό. Αυτή ήταν η ζωή του, το πάλκο».
«Ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελα να δω πριν αφήσω τον πλανήτη θα ήταν ο Γιάννης Ζουγανέλης» είχε πει ο ίδιος ο Σάκης, όταν τον ρώτησαν ποιες θα ήταν οι τελευταίες του επιθυμίες αν έφευγε από τη ζωή, σε παλαιότερη συνέντευξή του, το 2010, όταν ακόμη δεν είχε γνωρίσει τον «άγγελό του», την 32χρονη ηθοποιό Αλεξάνδρα Ούστα, που στάθηκε βράχος δίπλα του έως την τελευταία στιγμή. «Θα προτιμούσα να “πάω” από φυσικά αίτια, κάνοντας sex, και δεν θα ξαναχρειαζόταν να πληρώσω “κερατιάτικα” στην εφορία, θα μετάνιωνα που είπα “σ' αγαπώ σαν τρελός” και που δεν είπα “αϊ στο διάβολο, αγάπη μου”. Επίσης θα έπαιρνα μαζί και μια αφίσα της Καλομοίρας. Αν πάω στην κόλαση θα προσπαθήσω να γνωρίσω τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ενώ αν πάω στον παράδεισο, τη Ζιζέλ. Αν φυσικά μου ζητηθεί να παρουσιάσω ένα θεατρικό έργο για την κόλαση, θα παίξω Φάουστ, για να τα έχω καλά με το... αφεντικό».
Από το «Αχ, Μαρία» του '80 και τις επαναστατικά πρωτοπόρες για την εποχή παραστάσεις, που έκαναν πάταγο για μια ολόκληρη δεκαετία, κάνοντας όλη την Αθήνα να παρελάσει από την πλατεία της μουσικής σκηνής στην οδό Σολωμού των Εξαρχείων, έως τον Σάκη που στάθηκε όρθιος από τις 20 του περασμένου Δεκέμβρη μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου στη σκηνή για να δώσει στην παράσταση «Γκαγκαντίν - Οι γενναίοι της νύχτας» όλο το είναι του -κι ας υπέφερε η υγεία του-, ο άνθρωπος και καλλιτέχνης Μπουλάς δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει πράξη τη θεωρία του: «Δεν είναι η γκλαμουριά και τα φώτα αυτά που μένουν. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να παιδεύουμε τους εαυτούς μας».
Αυτή η γνησιότητά του ήταν που τον κρατούσε πάντα στην πρώτη γραμμή, που του έδινε τις πρωτιές στα νούμερα σχεδόν κάθε φορά που έκανε τηλεόραση, που τον καθιέρωσε στη μεγάλη οθόνη από πολύ νωρίς, που γέμιζε τον χώρο σε κάθε παράστασή του, που τον έκανε αγαπημένο του κοινού για δεκαετίες και του χάρισε την καθολική αποδοχή των συναδέλφων του. «Είμαι των άκρων. Δεν αντέχω τα μεσοβέζικα πράγματα. Πιστεύω στο μέτρο, αλλά συχνά το χάνω. Στις σχέσεις μου πάντως βγάζω κάτι συμπαθητικό. Είμαι χαδιάρης, ασχολούμαι με τους δικούς μου ανθρώπους.
Με όσους δεν είναι φίλοι μου, απ' ό,τι μου λένε, είμαι λίγο βαρύς και αυτό από άμυνα. Φοβάμαι πως ο καθένας μπορεί να παρεξηγήσει την καλή μου πρόθεση. Κι επειδή δεν μου αρέσει αυτό, κρατάω αποστάσεις».
Ηθοποιός, στιχουργός, ερμηνευτής, μοναδικός σόουμαν, ένας αεικίνητος δημιουργός, που απάντησε όταν του ζήτησαν να αποκαλύψει το μυστικό της επιτυχίας του: «Τα όνειρά μου ήταν πάντοτε για την επόμενη μέρα κι αυτό είχε το καλό ότι ανανεώνονταν συνεχώς. Δεν έβαλα ποτέ μεγαλεπήβολους στόχους και απίθανες κορυφές για να φτάσω κι έτσι πορεύτηκα καλύτερα. Δεν μπορώ να πω σε κάποιον που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα -κάνοντας κάτι που δεν του αρέσει καθόλου- να τα παρατήσει όλα για ένα όνειρο. Ενας άνθρωπος όμως που φτιάχνει και απολαμβάνει τις στιγμές του, ακόμη και μέσα από τις αντιξοότητες της καθημερινότητάς του είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Κάνε πράγματα που σε γαληνεύουν».
Το «Φλασάκι» που φώτισε την καριέρα του»
«Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις, σκέψου την ώρα τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις». Ενα από τα πιο γνωστά και πολυαγαπημένα τραγούδια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, σε στίχους Σάκη Μπουλά. Ως στιχουργός, ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης είχε συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Μιχάλης Ρακιντζής, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο Πάνος Κατσιμίχας, ο Γιάννης Γιοκαρίνης, ο Αντώνης Βαρδής (με τον οποίο δημιούργησε το καταπληκτικό «Πάντα δραπέτης απ' το όνειρο») και βέβαια το «άλλο του μισό», ο Γιάννης Ζουγανέλης. Οι στιχουργικές του δυνατότητες ήταν πραγματικά ανεξάντλητες, δεδομένου ότι με την ίδια ευκολία μπορούσε να «σκαρώσει» στίχους σατιρικούς, αλλά και ποίηση, όπως έκανε, για παράδειγμα, όταν έγραψε για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου τους ελληνικούς στίχους για τη ροκ διεθνή επιτυχία «Σεμπάστιαν».
«Τέλεια μέρα είναι η μέρα που γνωρίζω μια γυναίκα»
Ο «γενναίος της νύχτας» μας αποχαιρετά με τις δικές του ατάκες
Για την πρώτη περιπέτεια της υγείας του (υποβλήθηκε σε τετραπλό μπαϊπάς): «Οταν είχα τη μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου, το 2005 που έπαθα το έμφραγμα, δεν τρόμαξα, δεν φοβήθηκα καθόλου. Είχα την αίσθηση ότι θα πέσω και θα κοιμηθώ, θα ξεκουραστώ. Απλώς συνειδητοποίησα κάποια πράγματα και είδα τι έπρεπε να αλλάξω. Γέμισαν οι μπαταρίες μου, έκοψα το τσιγάρο, δεν πίνω σταγόνα πια, κάνω καλή διατροφή και πλέον αισθάνομαι πολύ καλά. Εχω κέφι, νιώθω ευεξία. Βέβαια, έχω γίνει εργασιομανής, οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω κόψει όλες τις καταχρήσεις, αλλά νιώθω ότι πήρα παράταση, πως έχω δεύτερη ευκαιρία. Ετσι έγινα πάλι μάχιμος, βγαίνω έξω, φλερτάρω, ζω και γεμίζω εμπειρίες».
Για τον καρκίνο: «Τώρα το πρόβλημα της υγείας μου είναι πολύ σοβαρό, αλλά για άλλη μία φορά είμαι αισιόδοξος. Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξο άτομο. Πρέπει να υπάρχει ελπίδα. Διαισθητικά το λέω. Είμαι δυνατός εγώ. Είμαι δεκαθλητής. Είμαι Ράμπο! Αυτό είναι κατάρα και ευχή ταυτόχρονα. Αλλά θα τα καταφέρω».
Για τα λάθη: «Πάντα ισχύει ο νόμος του 50-50-90: όταν η πιθανότητα να κάνεις κάτι σωστά είναι 50-50, κατά 90% θα κάνεις λάθος!»
Για την έμπνευση: «Παίρνω έμπνευση από τη ζωή κι από τον άνθρωπο. Σκέφτομαι τι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πού πάμε, πώς πορευόμαστε, πού είμαστε και πού ταξιδεύουμε. Κι έτσι συνεχίζω».
Για τον έρωτα: «Τέλεια μέρα για μένα είναι η μέρα που γνωρίζω μια γυναίκα, που νιώθω ότι αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου, που μια γλυκιά αναστάτωση με κυριεύει».
Για την κατάσταση στην Ελλάδα: «Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Αισθάνομαι ότι είμαστε αιχμάλωτοι, σε κατοχή, κορόιδα που μας έχουν εκμεταλλευτεί και μας λένε ψέματα. Επίσης με στενοχωρεί να βλέπω παρτάκηδες, ανθρώπους που δεν σκέφτονται τον διπλανό τους. Θλίβομαι με την αγένεια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου