Μιχάλης Σαράντης: «Η ζωή είναι τόσο ρευστή και σκέφτομαι την κάθε μέρα»

«Αυτό που μου αρέσει στη γενιά μου είναι ότι τα περισσότερα παιδιά θέλουν να είναι ο ένας δίπλα στον άλλο, όχι απέναντι». 

 Παλιά έπαιζε πολύ συχνά μπάλα. Ακόμα παίζει. Μέσα στην Αθήνα κινείται με ποδήλατο γιατί θέλει να γυμνάζεται·
αλλά και γιατί μια μέρα οδήγησης αρκεί να τον φέρει σε κατάσταση αμόκ. Μιλάει με χαρά για την οικογένειά του, τους φίλους και το κορίτσι του. Μια καλή ταινία του φτιάχνει τη διάθεση. Βλέπει σειρές, διαβάζει με όρεξη. Αν προλάβει, θα πάει ένα ταξίδι. Λεφτά δεν «παίζουν», αλλά δεν δείχνει να τον προβληματίζει πολύ – τουλάχιστον όχι σχετικά με το πλάνο του ταξιδιού. Τα Κύθηρα είναι το αγαπημένο του νησί. Παραδόξως «τα βρίσκει» σχεδόν κάθε καλοκαίρι.




Με αφορμή τον ρόλο του Αγγελιαφόρου στον «Ιππόλυτο» – για τον οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Χορν – δοκίμασε τα πάντα. Μέχρι  που η σκηνοθέτις του, η Λυδία Κονιόρδου, τον ακινητοποίησε δένοντας τον με λευκές ταινίες, αφήνοντας τον να μιλάει - μόνο να μιλάει. Σε μερικές εβδομάδες θα ανέβει στη σκηνή της Στέγης με τον «Βυσσινόκηπο» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου. Θα είναι η 4η συνεργασία μαζί του. Ο Νίκος Καραθάνος είναι φίλος του. Το καλοκαίρι θα επιστρέψει στην Επίδαυρο, τη Μικρή Επίδαυρο αυτή τη φορά. Θα πρωταγωνιστήσει στον «Αίαντα» της Σύλβιας Λιούλιου. Ο «Αίας» είναι μέσα στις αγαπημένες του τραγωδίες, από τα χρόνια της σχολής. Μοιάζει να είναι ευαίσθητος άνθρωπος. Εχει υγρά μάτια. Ο Μιχάλης Σαράντης είναι καταιγιστικός. Και μάλλον με παρέσυρε.
Το βραβείο αναδεικνύει έναν ηθοποιό, τον σπρώχνει προς πιο μεγάλους ρόλους;  
Υποθέτω πως ναι. Αν και δεν έχω ιδέα τι θα έρθει μετά από αυτό. Φυσικά και έχω όνειρα να παίξω κάποια στιγμή τον τάδε ρόλο· όμως όχι από φιλοδοξία, αλλά γιατί μου αρέσει. Μέχρι στιγμής εξάλλου, ό,τι έχω παίξει, έχει να κάνει περισσότερο με τους ανθρώπους. Αν και νομίζω πως και τα δύο πρέπει να τα «ταΐζεις».
Δηλαδή, μέχρι τώρα δεν είχε τύχει να πεις «αυτό τον ήρωα θέλω να τον υποδυθώ»;
Ομολογώ πως το ρόλο του Αγγελιαφόρου στον «Ιππόλυτο» τον είχα εντοπίσει. Είχα δει το ανέβασμα  του Νικολαΐδη στο Εθνικό τρεις φορές γιατί είχα πάθει πλάκα με την ερμηνεία του Κατσαφάδου. Δεν σου κρύβω πως τότε θέλησα να παίξω αυτό το ρόλο. Και να που, όχι μόνο ήρθε, αλλά βραβεύτηκα και γι' αυτόν. Ήμουν πολύ τυχερός.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσεις τη σημαντικότερη ως σήμερα θεατρική σου εμπειρία, ποια θα επέλεγες;
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην «Γκόλφω» που έχει μείνει ανεξίτηλη στην καρδιά μου, γιατί συναντήθηκα με αυτό το έργο και με όλους αυτούς τους σπουδαίους ηθοποιούς.  Αλλά και για τη στιγμή που βγήκα ως Αγγελιαφόρος στο κοίλον της Επιδαύρου. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι ένιωσα. Κοίταξα προς τα πάνω και σταμάτησα να βλέπω – όχι από άγχος αλλά από έκσταση. Δεν έλειπα από εκεί, ήμουν 100% εκεί, ζούσα όμως μια υπέρβαση. Κι εύχομαι σε κάθε ηθοποιό να ζήσει αντίστοιχες εμπειρίες. Γι' αυτό και δεν θα σταματήσω να ευχαριστώ ποτέ τη Λυδία και το Νίκο που μου τις πρόσφεραν.
Τι έχεις κερδίσει από αυτούς τους δύο ανθρώπους;
Πολύ αγάπη και εμπιστοσύνη. Τα πράγματα είναι πολύ τίμια και καθαρά μεταξύ μας, δυο έννοιες που έτσι κι αλλιώς σπανίζουν.
Και ο Διαγόρας Χρονόπουλος ήταν μια ακόμα καθοριστική παρουσία στη ζωή σου;
Θα σου πω μια ιστορία για τον Διαγόρα. Ήμουν φοιτητής στο «Τέχνης» και μας ενημερώνουν πως έρχεται ο Νίκος Μαστοράκης να κάνει ακρόαση – ανέβαζε τότε το «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» στην Επίδαυρο – ψάχνοντας παιδιά για το ρόλο των ξωτικών. Μετά από μια εβδομάδα με παίρνει ο Διαγόρας στο τηλέφωνο, ήταν διακοπές Πάσχα θυμάμαι, και μου ανακοινώνει ότι το καλοκαίρι θα είμαι στην παράσταση του Μαστοράκη και μάλιστα με ρόλο! Δηλαδή, αυτός ο άνθρωπος με πέταξε από το πρώτο έτος στην Επίδαυρο. Μάλιστα για να μην «ψωνιστώ», μου ανέθεσε να πουλάω προγράμματα το βράδυ της παράστασης - παρόλο που ήξερε ότι ήμουν εγώ που άνοιγα το έργο! Αντιστάθηκα λίγο, του είπα «κύριε Χρονόπουλε, πρέπει να συγκεντρωθώ» και τέτοια... «Θα δίνεις προγράμματα. Αυτή θα είναι η συγκέντρωση σου» μου απάντησε. Δεν ξέρω αν είχε προβλέψει τι αποτέλεσμα θα είχε σε μένα αυτό το καψώνι, αλλά βλέποντας τους θεατές να μπαίνουν ένας – ένας, χαλάρωσα. Δεν βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σε ένα γεμάτο θέατρο... Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Διαγόρας, δύσκολος και αυστηρός, αλλά πάντα με αγάπη και πίστη για τους μαθητές του. Θα τον ευγνωμονώ για πάντα.
Πώς φαντάζεσαι την καριέρα σου μετά από δέκα χρόνια; Η δεν τη φαντάζεσαι καν;
Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε τις επόμενες μέρες. Η ζωή είναι τόσο ρευστή και σκέφτομαι την κάθε μέρα. Σε δέκα χρόνια μπορεί να μην υπάρχουμε ή να υπάρχουμε. Θεωρώ πως αν σκέφτεσαι έτσι, το μέρα με τη μέρα δηλαδή, είσαι σε μεγαλύτερη εγρήγορση. Με εκνευρίζει πολύ όταν είμαι σε κατάσταση ασφάλειας. Μακάρι όμως σε δέκα χρόνια να υπάρχω ακόμα σ' αυτή τη δουλειά και να την αγαπώ όσο τώρα.
Θα έλεγες ποτέ ότι το θέατρο είναι η ζωή σου;
Από τη στιγμή που πάνω από τις μισές ώρες της καθημερινότητάς μου ασχολούμαι με το θέατρο και 24 ώρες το 24ωρο με απασχολεί, καταλαβαίνω πως είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με τη ζωή μου. Το αντιμετωπίζω με πολύ αγάπη και νομίζω πως δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά αν δεν την αγαπάς. Από την άλλη, δεν θα με πειράξει αν χρειαστεί να κάνω κάτι άλλο για να ζήσω. Θα στενοχωρηθώ, αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας. Δεν λυσσάω για το θέατρο, αυτό εννοώ.
Πάντως, από τα χρόνια της σχολής του θεάτρου Τέχνης δεν ήσουν ένα τυπικό δείγμα εκκολαπτόμενου ηθοποιού.
Στο Τέχνης κάθε χρόνο, υπάρχει κάτι σαν θεσμός: Επιλέγουν -τυχαία μάλλον- κάποιους μαθητές να δουλεύουν ως φροντιστές του θεάτρου. Κι έτυχε να είμαι ανάμεσα σε αυτούς. Τότε έμαθα πως το θέατρο δεν είναι μόνο ερμηνεία, είναι στήσιμο σκηνικού, πλήρωμα λογαριασμών. Θέατρο δεν είναι μόνο ο ηθοποιός και όταν το συνειδητοποιείς αυτό, σου δίνει μια ηρεμία. Πέφτει μέσα σου ο ναρκισσισμός.
Ολίσθησες προς τα εκεί;
Νομίζω ότι πιο ασφαλή απάντηση για μένα μπορούν να δώσουν οι άλλοι. Φυσικά και κάποια στιγμή ήρθε ο ναρκισσισμός στο προσκήνιο όπως ήρθε και η άλλη πλευρά του καθρέφτη, να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Ωστόσο, αυτό που μου αρέσει στη γενιά μου είναι ότι τα περισσότερα παιδιά έχουν παρόμοιο σκεπτικό· θέλουν να είναι ο ένας δίπλα στον άλλο, όχι απέναντι -  κάτι που με συγκινεί πολύ. Δεν αντιλέγω πως και ναρκισσισμός υπάρχει και ανταγωνιστικότητα, αλλά το μόνο που μένει είναι ο συναγωνισμός. Να δεις ένα ηθοποιό να ερμηνεύει καταπληκτικά και να μην τον ζηλέψεις, αλλά να σκεφτείς πώς το κατάφερε αυτό ώστε να το κάνεις κι εσύ κάτι.
Μακάρι βέβαια, αυτή η σκέψη να εφαρμοζόταν κι εκτός θεάτρου...
Νομίζω πως είναι απόρροια κοινωνικών καταστάσεων που μας έχουν φέρει πιο κοντά. Και παίρνει μπάλα και το θέατρο. Ελπίζω να πάρει μπάλα κι άλλους χώρους: Και την πολιτική μας και τη στάση μας καθημερινά. Αισθάνομαι πως δεν φροντίζουμε ο ένας τον άλλο, δεν είμαστε στοργικοί με τους γύρω μας, είμαστε κλεισμένοι στους εαυτούς μας και περισσότερο διαθέσιμοι να κάνουμε κακό. Να, με τυ πρέπει να παλεύουμε κάθε μέρα.
Όνειρα δεν κάνεις ποτέ; Ας πούμε, πότε αφέθηκες να ονειρευτείς τον εαυτό σου για πρώτη φορά μέσα στο θέατρο; 
Όταν μπήκα στο Υπόγειο να δώσω εξετάσεις,  η ατμόσφαιρα είχε κάτι το μαγνητικό. Ένιωσα σαν κάτι να γεννιέται εκείνη τη στιγμή.

Στέλλα Xαραμή