μιλάει για τα γυρίσματα της νέας του εκπομπής που έχουν ήδη ξεκινήσει, αποκαλύπτει τα σχέδιά του και εξηγεί γιατί θεωρεί την Ακρόπολη «θαύμα» και συγχρόνως «βαρίδι» για την Ελλάδα του σήμερα.Επικοινωνιακός, ευχάριστος, με εκλεπτυσμένους τρόπους και ανάλογο χιούμορ, άριστος οικοδεσπότης και ελαφρώς αμήχανος απέναντι στον φωτογραφικό φακό παρά τη μακρά θητεία του μπροστά στην κάμερα μιας εκπομπής, ο Σπύρος Σούλης αποτελεί αστείρευτη πηγή ποικίλων ιδεών και ταυτόχρονα έμπνευση για όσους έχουν την τύχη να ζουν γύρω του.
Καθισμένοι στην υπέροχη βεράντα του γραφείου του στο Κολωνάκι, μου αποκαλύπτει τι πρόκειται να δούμε στους δέκτες μας από τη νέα σεζόν. «Ακόμα τίτλος δεν υπάρχει, αλλά έχουμε κάνει αρκετά γυρίσματα», λέει με τον παιδικό ενθουσιασμό που τον διακρίνει κάθε φορά που μιλάει για κάτι που του αρέσει και προσθέτει «Παρουσιάζουμε και γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τα πιο ριψοκίνδυνα, extreme, βρόμικα ή όλα αυτά μαζί επαγγέλματα που υπάρχουν στην Ελλάδα και τους ανθρώπους που τα κάνουν».
«Αν και όσο ήμουν στο Λονδίνο δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φύγω ποτέ, κάποια στιγμή έγινε μέσα μου το κλικ. Δεν είχα ζήσει ποτέ στην Ελλάδα ως ενήλικας. Ενα καλοκαίρι -μεταξύ projects- ήρθα με φίλους από όλο τον κόσμο που δουλεύαμε μαζί και κάθισα περίπου τρεις μήνες. Νόμιζα ότι η ζωή θα ήταν μόνο θάλασσα, σαγιονάρες και ήλιος. Οταν επέστρεψα στο Λονδίνο παραιτήθηκα, τα μάζεψα και ήρθα. Πάνε σχεδόν 12 χρόνια από τότε»Τον κοιτάζω με απορία, καθώς για κάποιον περίεργο λόγο τον είχα ταυτίσει αποκλειστικά με εκπομπές που έχουν σχέση με την αρχιτεκτονική και τη διακόσμηση. Χαμογελάει. «Και η καινούρια εκπομπή και η παλιά έχουν έναν κοινό παρονομαστή που είναι ο πιο σημαντικός για μένα και λέγεται άνθρωπος», εξηγεί και συνεχίζει: «Οπως και στις προηγούμενες εκπομπές, γνωρίζαμε αυτούς τους ανθρώπους και τους ζούσαμε, το ίδιο γίνεται και εδώ. Σε αυτή τη χώρα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν σημαντικές δουλειές, που δεν είναι ούτε παρουσιαστές, ούτε τραγουδιστές, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε πολιτικοί, ούτε επιχειρηματίες.
Καθόμαστε και βλέπουμε ταινίες με τους σούπερ ήρωες, τον Superman, τον Spiderman, που σκαρφαλώνουν σε κτίρια και κρέμονται στον αέρα, και αγνοούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν στ’ αλήθεια και υπάρχουν για να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Ο Spiderman υπάρχει, αλλά δεν σώζει τον κόσμο από κακούς. Eπιδιορθώνει μετεωρολογικούς σταθμούς για να έχουμε δελτίο καιρού και να προφυλασσόμαστε από ακραία φαινόμενα.
Και ο Superman υπάρχει, αλλά δεν πετάει στον αέρα. Είναι κάτω από το έδαφος και καθαρίζει φρεάτια για να έχουμε εμείς αποχέτευση. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που κάθε μέρα κάνουν απίστευτα πράγματα και αξίζουν την προβολή αυτή ως μια μικρή ηθική επιβράβευση. Η ιδιαιτερότητα της εκπομπής είναι ότι δεν θα τους παίρνω μόνο συνέντευξη, αλλά θα φοράω τη στολή του σούπερ ήρωα και θα δοκιμάζω μαζί τους ό,τι έχει το… μενού της ημέρας».
Στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του κάνει ταξίδια σε απρόβλεπτους προορισμούς, πηγαίνει για πεζοπορία σε δύσβατα μονοπάτια δίπλα σε χαράδρες, κολυμπάει με καρχαρίες και πέφτει από αεροπλάνα με αλεξίπτωτο.Βγάζει το κινητό του και μου δείχνει λήψη από ελικόπτερο όπου ο ίδιος διακρίνεται στην κορυφή ενός μετεωρολογικού σταθμού (μια κάθετη μεταλλική κατασκευή με ύψος που ξεπερνά τα 100 μέτρα), ο οποίος κουνιέται πέρα δώθε από τον αέρα, μαζί με άλλα δύο άτομα που προσπαθούν να διορθώσουν κάποια βλάβη. Εχω μείνει άναυδη και το μόνο που καταφέρνω να ψελλίσω είναι ένα αδύναμο «γιατί;». «Ηταν τελικά ένα μέσο για να ξεπεράσω τους μεγαλύτερους φόβους μου, τα μεγαλύτερα άγχη μου. Ενα από αυτά ήταν η υψοφοβία / ακροφοβία. Στο γύρισμα της προηγούμενης εβδομάδας είχα κρεμαστεί με σκοινιά κάτω από τη γέφυρα του Ρίου για να καθαρίσω με ένα τεράστιο πιεστικό τις ακαθαρσίες από τα περιστέρια για να μην οξειδωθεί το σίδερο. Δεν είναι εύκολο, αλλά έχω να περάσω χρόνια τόσο καλά», λέει και η λάμψη στο βλέμμα του το επιβεβαιώνει. Αν και φαίνεται «φυσιολογικός», ο Σπύρος Σούλης είναι «βαριά» εθισμένος στην αδρεναλίνη. Ακόμα και στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του κάνει ταξίδια σε απρόβλεπτους προορισμούς, πηγαίνει για πεζοπορία σε δύσβατα μονοπάτια δίπλα σε χαράδρες, κολυμπάει με καρχαρίες και πέφτει από αεροπλάνα με αλεξίπτωτο. Ολα αυτά φυσικά ξεκίνησαν όταν στα 18 του έφυγε για σπουδές στο Λονδίνο, όπου έζησε για 11 ολόκληρα χρόνια προτού γυρίσει στην Ελλάδα κουβαλώντας στις αποσκευές του ένα πτυχίο Αρχιτεκτονικής, ένα μεταπτυχιακό πάνω στην Προχωρημένη Αρχιτεκτονική και το Interior Design και -το σημαντικότερο- προϋπηρεσία στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Νόρμαν Φόστερ, ένα από τα καλύτερα του κόσμου. «Αν και όσο ήμουν στο Λονδίνο δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα φύγω ποτέ, κάποια στιγμή έγινε μέσα μου το κλικ. Δεν είχα ζήσει ποτέ ως ενήλικας. Ενα καλοκαίρι -μεταξύ projects- ήρθα στην Ελλάδα με φίλους από όλο τον κόσμο που δουλεύαμε μαζί και κάθισα περίπου τρεις μήνες. Νόμιζα ότι η ζωή θα ήταν μόνο θάλασσα, σαγιονάρες και ήλιος. Οταν επέστρεψα στο Λονδίνο παραιτήθηκα, τα μάζεψα και ήρθα. Πάνε σχεδόν δώδεκα χρόνια από τότε. Στην αρχή μού κακοφάνηκε που έπαιρνα λιγότερα χρήματα, αλλά δεν το μετάνιωσα. Είμαι τόσο ευτυχισμένος, χαρούμενος και περήφανος που είμαι Ελληνας και δεν θα ήθελα να είμαι τίποτε άλλο. Και δεν το λέω εθνικιστικά. Είμαστε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου.Πρέπει όμως να το συνειδητοποιήσουμε και να συμπεριφερόμαστε ανάλογα. Δυστυχώς, δεν το κάνουμε. Μένεις στην Αθήνα και σηκώνεις το κεφάλι σου και βλέπεις την Ακρόπολη. Την ίδια στιγμή νιώθεις από τη μια περηφάνια και ελευθερία και από την άλλη μια πέτρα πάνω στην πλάτη σου που δεν σ’ αφήνει ποτέ να ψηλώσεις.
Είναι σαν το παράδειγμα με τους υπερεπιτυχημένους πατεράδες των οποίων η επιτυχία οδηγεί τα παιδιά τους στην αποτυχία. Οσο καλό έχει κάνει, άλλη τόση ζημιά έχει προκαλέσει. Το παράδειγμα των προγόνων υπάρχει για να μας κινητοποιεί και όχι για να μας ναρκώνει», σχολιάζει και συνεχίζει απαντώντας στην ερώτησή μου αν η κρίση τον έκανε να ξανασκεφτεί τη μετανάστευση.
«Μέχρι να ξεκινήσει η κρίση ήμουν με το ένα πόδι εδώ, με το άλλο έξω. Εχω τέτοια προϋπηρεσία χάρη στην οποία θα μπορούσα να δουλέψω όπου θέλω - και όντως είχα πολλές προτάσεις για Αγγλία, Αμερική, Αυστραλία. Οταν η κρίση ξεκίνησε, όμως, ποτέ δεν ξανασκέφτηκα να φύγω. Τα δύο, τρία, τέσσερα τελευταία χρόνια, ναι, μειώθηκε η δουλειά μου αλλά δεν σταμάτησε. Μειώθηκαν τα χρήματα, αλλά όχι στον βαθμό που να αναγκαστώ να διώξω συνεργάτες μου ή να μην μπορώ να αντεπεξέλθω στα έξοδα. Δεν ήταν εύκολα, αλλά δεν τα παράτησα και συνεχίζω. Εχω την ανάγκη να κάνω πολλά πράγματα και ταυτόχρονα.
Ετσι ξεκίνησα και τη συνεργασία μου με την ελληνική βιομηχανία μαρμάρων Ικτίνος Ελλάς και μέσω της Iktinos Marmaron παρουσιάζω το μάρμαρο με έναν τρόπο σύγχρονο, με μοντέρνο σχεδιασμό σε χρηστικά αντικείμενα που βγαίνουν και έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. Επίσης, μόλις λάνσαρα και το καινούριο μου website, ένα online magazine αποκλειστικά για το σπίτι. Ιδέες, προτάσεις, έρευνα αγοράς, DIY. Λέγεται Spiros Soulis: The Home Issue (spirossoulis.com). Απευθύνεται σε όλες τις τσέπες, σε όλους τους ανθρώπους. Το στυλ δεν θέλει χρήμα», τονίζει, για να καταλήξει: «Η ζωή δεν είναι να βρεις τον εαυτό σου. Είναι να τον δημιουργήσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου