Πρώτη Δημοσίευση: 30.08.2014
 |
| Γεώργιος Εμ.Δημητράκης |
Όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση εις την Ελλάδα, τόσο περισσότερο γίνεται δυσοίωνο το μέλλον των Ελλήνων. Διότι ως Λαός αδυνατούμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε γιατί η οικονομική κρίση προκαλεί απειράριθμες ανατροπές σε όλα αυτά που επί δεκαετίες εθεωρούντο δεδομένα, όπως π.χ. εις την κρατική κυριαρχία, τα ατομικά δικαιώματα, την κοινωνική πρόνοια, η εκπαίδευση,
τον δημόσιο χαρακτήρα βασικών αγαθών κ.λ.π. Εδώ, δυστυχώς, κυριαρχεί η εσφαλμένη έννοια του «φορέα του δημοσίου συμφέροντος», ότι μόνο οι πολιτικοί και τα αρμόδια όργανα του κράτους μπορούν να αποφασίζουν για όλα και όχι ουδείς άλλος, με συνέπεια να περιττεύουν οι διαμαρτυρίες των πολιτών.
Η κατάντια της χώρας μας ως συνέπεια της κρίσης οφείλεται εις την παρερμηνεία του ορισμού και της έννοιας του Κράτους. Κράτος εις τα αρχαία ελληνικά σημαίνει «δύναμη», η οποία στηρίζεται εις την οργάνωση των πολιτών, με κοινό τόπο διαμονής. Η δύναμη και η θέληση των πολιτών προσδιορίζει όχι μόνον την ουσιώδη έννοια του Κράτους, αλλά παράλληλα επιλέγει την θέσπιση των Οργάνων του όπως π.χ. Κυβέρνηση και την ψήφιση Νόμων και Κανόνων για την διατήρηση και λειτουργία της οργανωμένης πολιτικής οντότητας, για την άμβλυνση των αντιθέσεων και συγκρούσεων μεταξύ των πολιτών. Οι οποίοι όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να απολαμβάνουν τα αγαθά και δικαιώματα της ισοτιμίας και ισονομίας. Ως εκ τούτου το Κράτος, με την βαθιά του έννοια, είναι η αναγνωρισμένη κυριαρχία όλων των πολιτών.
Το Κράτος δημιουργήθηκε από την στιγμή εκείνη που ο άνθρωπος άρχισε να συγκροτεί τις πρώτες πρωτόγονες αγροτικές κοινωνίες, να παράγει πλεονάσματα των αγαθών και να δημιουργεί το εμπόριο για να πουλά αυτά τα αγαθά. Από την οργανωμένη αυτή δραστηριότητα του ανθρώπου π.χ. τώρα του πολίτη και κοινωνίας, με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη της ανθρωπότητας έχουμε την ανάπτυξη της οικονομίας, ως μοναδικό και βασικό κυριαρχικό πυλώνα του Κράτους.
Όπως προαναφέρθηκε, το Κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας των πολιτών, η οποία δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου μπερδεύτηκε σε μία αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτόν της, διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που τώρα είναι ανήμπορη να παραμερίσει.. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις και τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα τον εαυτό τους και την κοινωνία σε έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη που φαινομενικά στέκεται πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατάει μέσα στα όρια της «τάξης». Και η δύναμη αυτή που βγήκε από την κοινωνία, αλλά που τοποθετήθηκε πάνω από αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται από αυτήν, είναι ο κρατισμός του Ελληνικού Δημοσίου. Το οποίο ταχύτατα κατέστη Κράτος εν Κράτει και αντίπαλος και εχθρός της κοινωνίας δηλαδή του αποκαλούμενου εξ ορισμού «Ιδιωτικού Τομέα» που παράγει όλο τον πλούτο και όλα τα πλεονάσματα της Εθνικής Οικονομίας.
Ο Καθηγητής Χάρης Παμπούκης (Κράτος και κρατισμός…) πριν γίνει Υπουργός, είχε πει συνοπτικά ποιος είναι ο «κρατισμός»: «Ο κρατισμός στηρίζεται στη φοβία, περιορίζει την αυτονομία του ατόμου, ρημάζει την εμπιστοσύνη των πολιτών εις τους Θεσμούς, υποσκάπτει τους κανόνες και τις αξίες, υποθηκεύει την αξιοκρατία, δεν στηρίζει την κοινωνική αναδιανομή εισοδημάτων και την ισότητα δικαιωμάτων και δυνατοτήτων. Το κυριότερο όμως αποτέλεσμα της κοινωνικά εγκληματικής του δράσης είναι ότι οργανώνει την φαυλότητα και αποστερεί από το Έθνος την αυτοπεποίθησή του. Συγκροτεί πολιτισμικά μια αντικοινωνική νοοτροπία, μια νοοτροπία περί μη τηρήσεως κανόνων που υποθάλπει τη διαφθορά. Συντηρεί κανόνες δύο ταχυτήτων και πλήττει καίρια την ισονομία και την ισοπολιτεία».
Είναι αυτός τελικά;
Ναι είναι αυτός, είναι ο Ελληνικός κρατισμός.
Το δημόσιο φαντάζει στην λαϊκή φαντασία σαν δυνάστης, αλλά συνάμα και σαν απελευθερωτής. Η σχέση πολίτη με το Κράτος συνθέτει το περισσότερο, ίσως, αντιπροσωπευτικό στοιχείο της νεοελληνικής αντιφατικότητας. Διότι, ενώ ως παγκοσμίως γνωστόν, ο Ιδιωτικός Τομέας είναι ο βασικός και κυρίαρχος πυλώνας της Παγκόσμιας Οικονομίας, ο οποίος παράγει πλούτο, ο Δημόσιος Τομέας της χώρας μας, αντί να διαχειρίζεται με ευσυνειδησία και φειδώ τον παραγόμενο πλούτο και φόρους του Ιδιωτικού Τομέα, αυτής της ίδιας της κοινωνίας, εις την οποία οφείλει την ύπαρξη του, κατασπαταλά και καταβροχθίζει αφειδώς και ασυνείδητα τους πόρους του Έθνους. Διότι εις την χώρα μας έχει παρερμηνευθεί ο όρος και ο σκοπός του Δημοσίου Τομέα. Εις την ουσία ως ένα Οργανισμό και Διαχειριστή των πόρων του Ιδιωτικού Τομέα, αυτής δηλαδή της Ελληνικής Κοινωνίας. Να διατηρεί και να συντηρεί τις απαραίτητες κοινωνικές λειτουργίες του Κράτους, ως όφειλε, προς όφελος των πολιτών. Και παράλληλα να διαθέτει το πλεόνασμα των εσόδων, με την επιστροφή αυτών, σε δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν την διεύρυνση των δραστηριοτήτων του Ιδιωτικού Τομέα , την διασφάλιση και αύξηση της παραγωγικότητας και των θέσεων εργασίας.
Δυστυχώς αντί αυτού έχουμε την δυσανάλογη και τεράστια διόγκωση του Δημόσιου Τομέα, στενού και ευρύτερου, ο οποίος πριν από την κρίση βάσει εκτιμήσεων υπερέβαινε το 1.2 εκατ. υπαλλήλων, αν και ως ήδη γνωστόν εδώ και 25 χρόνια είχε επέλθει ο εξοπλισμός του με εκατοντάδες χιλιάδες ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ένα τεράστιο αντιπαραγωγικό, πλουσιοπάροχα υπεραμειβόμενο, -σε αντίθεση με τον Ιδιωτικό Τομέα!-, και με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις υδροκέφαλο τέρας. Το οποίο επί δεκαετίες όχι μόνον απομυζούσε και καταβρόχθιζε τους πόρους του Έθνους, όχι μόνον αποστερούσε από τον Ιδιωτικό Τομέα κεφάλαια και επενδύσεις, οι οποίες με μία χρηστή διαχείριση έπρεπε να επιστρέφουν εις αυτόν, αλλά φρόντιζε μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων και δανεισμών δισεκατομμυρίων Ευρώ να διασφαλίζει την εγκληματική και τόσο επώδυνη για το Έθνος ύπαρξη του. Αυτή η απίστευτη εχθρότητα του Δημόσιου Τομέα εις το τέλος κατέστρεψε και τον Ιδιωτικό Τομέα ή έστρεψε αυτόν σε φυγή εις το εξωτερικό, αλλά χρεοκόπησε και την Ελλάδα.
Βάσει εκτιμήσεων, και σε σύγκριση με άλλες χώρες, ακόμη και αυτής της Ε.Ε., ο Δημόσιος Τομέας εις την χώρα μας, με το ΑΕΠ του έτους 2008, το οποίο ήταν μόλις 250 δις ευρώ, και με το ΑΕΠ του 2014, το οποίο ανέρχεται μόλις εις το 182 δις Ευρώ, δεν έπρεπε να απασχολεί περισσότερους από 200 χιλιάδες και 150 χιλιάδες αντιστοίχως. Για τον λόγο αυτόν αυτή η αντιφατικότητα εις την χώρα μας, για την σημασία της διατήρησης του κρατισμού όχι μόνον πρέπει να εξαλειφθεί, για να εξέλθει και να σωθεί η Πατρίδα μας από την κρίση, αλλά παράλληλα να αποκατασταθεί και να αναβαθμισθεί σε νέες βάσεις ο ρόλος και η θέση του Ιδιωτικού Τομέα. Ο οποίος με την δημιουργία ενός Φορέα π.χ. «Οργανισμός Διαχείρισης Εθνικών Εσόδων» να διαχειρίζεται τους καταβαλλόμενους φόρους, να προωθεί ένα μέρος αυτών εις εκείνο μόνο το τμήμα του Δημοσίου Τομέα το οποίο είναι απαραίτητο για την λειτουργία του Κράτος, των Θεσμικών Οργάνων, την Εθνική Άμυνα, Δημόσια Εκπαίδευση και Υγεία, το δε υπόλοιπο υπό την μορφή των επενδύσεων να επιστρέφεται εις την παραγωγή και την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας, δηλαδή εις την ανάπτυξη της Εθνικής Οικονομίας.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
Το δημόσιο φαντάζει στην λαϊκή φαντασία σαν δυνάστης, αλλά συνάμα και σαν απελευθερωτής. Η σχέση πολίτη με το Κράτος συνθέτει το περισσότερο, ίσως, αντιπροσωπευτικό στοιχείο της νεοελληνικής αντιφατικότητας. Διότι, ενώ ως παγκοσμίως γνωστόν, ο Ιδιωτικός Τομέας είναι ο βασικός και κυρίαρχος πυλώνας της Παγκόσμιας Οικονομίας, ο οποίος παράγει πλούτο, ο Δημόσιος Τομέας της χώρας μας, αντί να διαχειρίζεται με ευσυνειδησία και φειδώ τον παραγόμενο πλούτο και φόρους του Ιδιωτικού Τομέα, αυτής της ίδιας της κοινωνίας, εις την οποία οφείλει την ύπαρξη του, κατασπαταλά και καταβροχθίζει αφειδώς και ασυνείδητα τους πόρους του Έθνους. Διότι εις την χώρα μας έχει παρερμηνευθεί ο όρος και ο σκοπός του Δημοσίου Τομέα. Εις την ουσία ως ένα Οργανισμό και Διαχειριστή των πόρων του Ιδιωτικού Τομέα, αυτής δηλαδή της Ελληνικής Κοινωνίας. Να διατηρεί και να συντηρεί τις απαραίτητες κοινωνικές λειτουργίες του Κράτους, ως όφειλε, προς όφελος των πολιτών. Και παράλληλα να διαθέτει το πλεόνασμα των εσόδων, με την επιστροφή αυτών, σε δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν την διεύρυνση των δραστηριοτήτων του Ιδιωτικού Τομέα , την διασφάλιση και αύξηση της παραγωγικότητας και των θέσεων εργασίας.
Δυστυχώς αντί αυτού έχουμε την δυσανάλογη και τεράστια διόγκωση του Δημόσιου Τομέα, στενού και ευρύτερου, ο οποίος πριν από την κρίση βάσει εκτιμήσεων υπερέβαινε το 1.2 εκατ. υπαλλήλων, αν και ως ήδη γνωστόν εδώ και 25 χρόνια είχε επέλθει ο εξοπλισμός του με εκατοντάδες χιλιάδες ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ένα τεράστιο αντιπαραγωγικό, πλουσιοπάροχα υπεραμειβόμενο, -σε αντίθεση με τον Ιδιωτικό Τομέα!-, και με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις υδροκέφαλο τέρας. Το οποίο επί δεκαετίες όχι μόνον απομυζούσε και καταβρόχθιζε τους πόρους του Έθνους, όχι μόνον αποστερούσε από τον Ιδιωτικό Τομέα κεφάλαια και επενδύσεις, οι οποίες με μία χρηστή διαχείριση έπρεπε να επιστρέφουν εις αυτόν, αλλά φρόντιζε μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων και δανεισμών δισεκατομμυρίων Ευρώ να διασφαλίζει την εγκληματική και τόσο επώδυνη για το Έθνος ύπαρξη του. Αυτή η απίστευτη εχθρότητα του Δημόσιου Τομέα εις το τέλος κατέστρεψε και τον Ιδιωτικό Τομέα ή έστρεψε αυτόν σε φυγή εις το εξωτερικό, αλλά χρεοκόπησε και την Ελλάδα.
Βάσει εκτιμήσεων, και σε σύγκριση με άλλες χώρες, ακόμη και αυτής της Ε.Ε., ο Δημόσιος Τομέας εις την χώρα μας, με το ΑΕΠ του έτους 2008, το οποίο ήταν μόλις 250 δις ευρώ, και με το ΑΕΠ του 2014, το οποίο ανέρχεται μόλις εις το 182 δις Ευρώ, δεν έπρεπε να απασχολεί περισσότερους από 200 χιλιάδες και 150 χιλιάδες αντιστοίχως. Για τον λόγο αυτόν αυτή η αντιφατικότητα εις την χώρα μας, για την σημασία της διατήρησης του κρατισμού όχι μόνον πρέπει να εξαλειφθεί, για να εξέλθει και να σωθεί η Πατρίδα μας από την κρίση, αλλά παράλληλα να αποκατασταθεί και να αναβαθμισθεί σε νέες βάσεις ο ρόλος και η θέση του Ιδιωτικού Τομέα. Ο οποίος με την δημιουργία ενός Φορέα π.χ. «Οργανισμός Διαχείρισης Εθνικών Εσόδων» να διαχειρίζεται τους καταβαλλόμενους φόρους, να προωθεί ένα μέρος αυτών εις εκείνο μόνο το τμήμα του Δημοσίου Τομέα το οποίο είναι απαραίτητο για την λειτουργία του Κράτος, των Θεσμικών Οργάνων, την Εθνική Άμυνα, Δημόσια Εκπαίδευση και Υγεία, το δε υπόλοιπο υπό την μορφή των επενδύσεων να επιστρέφεται εις την παραγωγή και την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας, δηλαδή εις την ανάπτυξη της Εθνικής Οικονομίας.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου