Ντάλια του «Παρά πέντε», που, αν και μοίραζε «Οδηγητή» στα δώδεκα, σήμερα έχει γίνει καχύποπτη και δεν ψηφίζει κανέναν δεύτερη φορά!
Μία από τις ελάχιστες στιχομυθίες των σίριαλ made in Greece που με έκανε να πέσω χάμω από ασυγκράτητα χαχανητά συνέβη στο θρυλικό «Παρά πέντε» και πάει κάπως έτσι: «Ποιος άγιος;» ρωτάει η Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου. «Ο Φανούριος». «Επίθετο;» ξαναρωτάει η ίδια Ντάλια, δηλαδή η Σμαράγδα Καρύδη!
Το πρόβλημα με τα τηλεοπτικά προϊόντα, ιδιαιτέρως της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», είναι ότι τα περισσότερα εξ αυτών δεν βλέπονται. Οι γυναίκες τσιρίζουν και ξεκατινιάζονται. Οι άντρες πλακώνονται. Οι νεότεροι χαβαλεδιάζουν. Κάτι σαν μια ατελείωτη πινακοθήκη τεράτων. Το πρόβλημα με την πλειονότητα των θεατών είναι ότι συγκροτούν ομάδες «ατόμων με ειδικές ανάγκες». Δηλαδή συμπολίτες μας που δεν τους περισσεύουν να βγουν και να διασκεδάσουν έξω. Με χαμηλή έως ανύπαρκτη καλλιέργεια. Και κυρίως πλάσματα που προέρχονται από την αστείρευτη δεξαμενή των ανήμπορων και ασθενών.
Το πρόβλημα με τους περισσότερους σεναριογράφους είναι ότι μάλλον γράφουν με τα πόδια παρά με το κεφάλι και τα χέρια. Το πρόβλημα των καναλιών είναι ότι βολεύονται και πορεύονται με το γνωστό σλόγκαν «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Το πρόβλημα των περισσότερων κινηματογραφικών και κατ’ ευφημισμόν «κωμωδιών» είναι ότι ξεπατικώνουν την ίδια συνταγή, το ίδιο ξεκατίνιασμα και το ίδιο ανθυποεπίπεδο των τηλεοπτικών σειρών. Και το πρόβλημα των ταλαντούχων και λαμπερών ηθοποιών είναι ότι κι αυτοί, αναγκασμένοι από τη συνθήκη τη γενική, παρασύρονται προς τα κάτω. Οπως λέει και το τραγούδι: «Πιο χαμηλά, Λόλα, πιο χαμηλά». Ως εκ τούτου, «πιο χαμηλά, παιδιά, πιο χαμηλά»!Ετσι, το «Παρά πέντε» κατέληξε να φαντάζει σαν masterpiece και σημείο αναφοράς. Και έτσι, εκτός των υπόλοιπων χαρακτήρων και πρωταγωνιστών, η Ζέτα Μακρυπούλια με το «παχύρευστο» λάμδα το πελοποννησιακό, καθώς και η Σμαράγδα Καρύδη, κυρίως η τελευταία, με την αφέλειά της και το ανεκτίμητο και ακαταμάχητο εύρος της τρισχαριτωμένης ελαφρόμυαλης καλοπροαίρετης αλλά πανηλίθιας Ντάλιας έλαμψαν με τα χάρισματά τους.
Από Ερωτα... με τον Θοδωρή Αθερίδη
Στην περίπτωση της Σμαράγδας θα έβαζα τίτλο «ζητούνται επειγόντως παραγωγοί, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες». Δεν της το είπα για να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση. Ομως κόβω τον σβέρκο μου. Στην παρέα της, αποτελούμενη κυρίως από ηθοποιούς, θα λέει με ειρωνικό ύφος: «Στην Ελλάδα ζεις, πού να τους βρεις»! Στην αρχή, όταν το μάτι μου έπεσε στην είδηση «αρχίζουν τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Θοδωρή Αθερίδη «...από έρωτα» με πρωταγωνίστρια τη Σμαράγδα Καρύδη με έλουσε κρύος ιδρώτας. Από προκατάληψη; Μπορεί! Αν και έχει περάσει ολόκληρη επταετία είναι αδύνατον να ξεχάσω τη δυσάρεστη εμπειρία με την προβολή της φερόμενης ως κωμωδίας «Μια μέλισσα τον Αύγουστο». Οπου ο Αθερίδης, από τσίμπημα μεταμορφώνεται στα κιλά και το ύφος του Αντώνη Λουδάρου. Ε, και; Παρ’ όλα αυτά και κόντρα σε όλα αυτά κατανίκησα τις επιφυλάξεις μου και προχώρησα στο παρασύνθημα. Για έναν λόγο. Για το χάρισμά της. Ποιο; Τη λάμψη και την ομορφιά της. Οχι γι’ αυτό. Παιδιά, να ξέρετε. Στίφη οι κουκλάρες σε όλα τα κινηματογραφικά φεστιβάλ του ντουνιά. Οχι, λοιπόν, γι’ αυτό!- Η ικανότητά σου να είσαι μέσα και ταυτόχρονα έξω και να σαρκάζεις τον ρόλο σου είναι αποτέλεσμα άσκησης και άποψης;
«Καθόλου. Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό να κάνει πλάκες με τους συμμαθητές μου. Η κωμωδία κυλάει στο αίμα μου. Ετσι μου ’ρχεται, έτσι παίζω, έτσι τη βρίσκω»! Από τις μεγάλες εκπλήξεις όταν πέφτεις πάνω σε κάποιο γνωστό σταρ της οθόνης είναι το μέγεθός του. Ο φακός «φουσκώνει». Προσθέτει κιλά. Επιμηκύνει, φέρ’ ειπείν, τα «μπαλκόνια» και τα χείλη της Σκάρλετ Γιόχανσον. Μεγαλώνει το στέρνο και το ύψος του Ματ Ντέιμον. Ο φακός γουστάρει τους αδύνατους. Πολύ αδύνατους. Και η Σμαράγδα από κοντά είναι αδύνατη. Οχι ακριβώς μανεκέν. Ομως για τα ελληνικά και ανατολίτικα γούστα είναι μινιατούρα της Ντάλιας του «Παρά πέντε» και της Βέρας της «Κληρονόμου». Κι αυτή δυσάρεστη εμπειρία. Οσοι θεατές γέλασαν ήταν δακτυλοδειχτούμενοι! Τέλος πάντων...
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση πάνω της ήταν η επιτηδευμένη απλή εμφάνισή της. Είπαμε. Το κορίτσι είναι της παρέας. Οχι όποιο κι όποιο. Γιατί οι «διαβήτες» της είχαν κολλήσει στο μπλουτζίν και αυτό στους «διαβήτες» της. Γιατί από πάνω φορούσε λεπτό, ίσως μεταξωτό, βαθυπράσινο μπλουζάκι. Γιατί το ντεκολτέ άρχιζε και τελείωνε σε μια πονηρή σχισμή, που «έλεγε» περίπου «δες τόσο όσο να φαντασιώνεσαι». Και γιατί όλα αυτά δεν τα συνόδευε με γόβες-στιλέτο. Αρα, ήξερε. Τη βασική αρχή του styling. Που οι περισσότερες, δυστυχώς, αγνοούν εν Ελλάδι. Παντελόνι μπλουτζίν ποτέ με τακούνια. Αυτά τα φοράνε, κυρίως, τα κορίτσια που έρχονται από την επαρχία και καταλήγουν στα γραφεία. Ενίοτε και βουλευτίνες. Ανευ γούστου και θηλυκότητας!
«Εγώ δωσίλογος; Ποτέ!»
Ο ρόλος μου ήταν να προβοκάρω. Ο δικός της να πλέκει τον προστατευτικό της ιστό. Και ήταν καλή, πολύ καλή σ’ αυτό. «Αλλά να ξέρεις, Σμαράγδα μου. Οπως στο σινεμά, έτσι και με τις συνεντεύξεις. Νο jokes, no comedy. Χωρίς τολμηρές αποκαλύψεις, no αναγνώστες». Δεν της το είπα. Το γράφω τώρα. Να το διαβάσει!- Το «Παρά πέντε» ό,τι καλύτερο στην ιδιωτική τηλεόραση. Αισθάνθηκε λίγο αμήχανα, γιατί, σου λέει, «θα γίνω δυσάρεστη στους υπόλοιπους». Ετσι είπε. Γρήγορα. Ατάκα και επί τόπου: «Μέσα στα καλύτερα».
- Το καλύτερο. «Εστω».
- Δεν μπορούν να γράψουν καλά σενάρια;
«Είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αντε να βρεις την εξαιρετική ιδέα, τους εξαιρετικούς χαρακτήρες και την εξαιρετική πλοκή».
- Μάλλον φταίνε τα κανάλια. Οι «εγκέφαλοι» που εγκρίνουν. Ολα στο πόδι. Πάλι αισθάνθηκε αμήχανη. Δεν το έδειξε. Αίλουρος. Ξέρει να κρύβεται. Σιγά τώρα που θα θίξω τα κανάλια. Εσύ, κύριέ μου, έχεις τα κότσια να θίξεις τα αφεντικά σου; Σωστή.
«Οχι, δεν φταίνε τα κανάλια».
- Το αποτέλεσμα από την εμπειρία σου; Ελάχιστα τα καλά. Πολλά τα μέτρια και πολλά τα κακά. Εχω παίξει σε μερικά απ’ αυτά.
- Σε ποια; «Δεν θα σου πω. Οσο και να επιμείνεις».
Πριν προλάβω να αντιμιλήσω είχε βρει το επιχείρημα. Το έβγαλε από το τσεπάκι της. Είπαμε αίλουρος. Κατηγορίας «γάτας».
«Αν σου πω, είναι σαν να παίρνω στον λαιμό μου όλους τους συνεργάτες και όλους τους συναδέλφους που έπαιξαν σ’ αυτά τα κακά σίριαλ. Να ξέρεις, εγώ δεν είμαι δωσίλογος. Σαν κάποιους παλιούς κομμουνιστές που συμβιβάστηκαν και υπέγραψαν δηλώσεις μετανοίας».
- Εννοείς στα άθλια σίριαλ. Δεν απάντησε στον χαρακτηρισμό «άθλια». Για να με ταπώσει, έβγαλε νέο επιχείρημα. Πολύ καλό επιχείρημα.
«Πάντως να ξέρεις ότι από την 1η Σεπτεμβρίου αρχίζουν τα γυρίσματα μιας νέας σειράς που έγραψε ο Γιώργος Καπουτζίδης».
- Δηλαδή; «Θα σου πω μόνο τον τίτλο “Εθνική Ελλάδος”».
- Τίποτε άλλο; «Το σενάριο πάει ένα βήμα πιο πέρα από το “Παρά πέντε”».
- Παίζουν όλοι οι συντελεστές του «Παρά πέντε»; «Οχι, μόνο εγώ και ο Καπουτζίδης».
- Πάντα αναρωτιέμαι, όταν σας βλέπω, γιατί καλοί και ταλαντούχοι ηθοποιοί εκτίθενται παίζοντας σε τέτοιες πατάτες. «Για πολλούς λόγους. Πρώτα γιατί από τα πριν δεν μπορείς να γνωρίζεις το αποτέλεσμα».
- Ομως έχεις διαβάσει το σενάριο και γνωρίζεις την πορεία του κάθε σκηνοθέτη. «Πάντα δίνεις μια ακόμα ευκαιρία. Επειτα παίζοντας σε μια μέτρια δουλειά ανοίγει ο δρόμος για μια επόμενη καλύτερη. Μου έχει συμβεί».
- Σε ποιο σίριαλ; «Δεν τσιμπάω και δεν σου λέω».
Και ακάθεκτη συνέχισε:
«Υστερα ο ηθοποιός πρέπει να υπάρξει. Χωρίς εμφανίσεις δεν υπάρχεις. Εχεις τελειώσει. Και τέλος, παίζεις για τα λεφτά».- Με πόσα θα είσαι ευχαριστημένη; «Δεν είμαι αχάριστη. Αντιθέτως είμαι ευχαριστημένη. Ολα, τα περισσότερα πήγαν μια χαρά».
Μια ανύπαντρη υπέρ του γάμου
Κάπου εκεί θυμήθηκα τον Δημήτρη Αρβανίτη. Ισως τον πιο δημοφιλή Ελληνα τηλεοπτικό σκηνοθέτη των ημερών μας. Ο άνθρωπος που έχει αναλάβει εργολαβικά τα «Κλεμμένα όνειρα». Ο Αρβανίτης έλεγε ότι οι σημερινές αμοιβές, ακόμα και των πιο μεγάλων σταρ, έχουν γκρεμιστεί στα τάρταρα. Πιο κάτω και από το ένα τρίτο των παλιών, χρυσών εποχών.- Αραγε ο επώνυμος και διάσημος είναι έτοιμος να υποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με την αναμενόμενη πτώση του; «Τι εννοείς ως πτώση; Να μη βλέπει το όνομά του συχνά στα περιοδικά; Αν είναι έτσι, εγώ δεν αισθάνομαι ότι μόνο γι’ αυτό βρίσκομαι ψηλά. Οτι κάποια στιγμή θα έρθει το επαγγελματικό τέλος, αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Αναμενόμενο. Για μένα σημασία έχει να είμαι υγιής, να δουλεύω και να είμαι καλά με τα φιλαράκια μου».
- Και με τη σχέση σου με τον Αθερίδη; Εκεί «κλειδώθηκε». Μυστήριο. Γιατί ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι.
«Δεν μιλάω δημοσίως για τα προσωπικά μου».
- Μα όλοι το ξέρουν και σας χαίρονται. Αυτό δεν είναι σκάνδαλο. Είναι ευλογία! «Δεν μιλάω. Για έναν λόγο. Αν το επιβεβαιώσω, μετά κάποιος άλλος συνάδελφός σου θα με ρωτήσει πώς είναι η σχέση μου. Υστερα κάποιος άλλος αν έχω κουραστεί με τη σχέση μου. Αυτή η δημοσιότητα δεν έχει τελειωμό. Το ξέρεις και το ξέρω».
- Μα είναι σαν να τη θεωρείς δεύτερης σημασίας...
«Την προστατεύω και με προστατεύω».
- Θα είσαι Καρκίνος. «Ελα, μη μου πεις ότι ασχολείσαι και με τα ζώδια!».
Ετσι το είπα, μπας και την «ξεκλειδώσω».
«Οχι, είμαι Λέων. Αλλά με τη Σελήνη και την Αφροδίτη στον Καρκίνο».
Μεταξύ μας, δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτό. Το ομολογώ. Τώρα!
- Αυτό που ξέρω είναι ότι τα «καρκινάκια» είναι οικογενειακοί τύποι. «Εγώ δεν παντρεύτηκα».
- Επειδή ο γάμος είναι κόντρα στην ανθρώπινη φύση; Με τόσους καθημερινούς πειρασμούς πώς να μην είναι... «Λάθος. Αν και ανύπαντρη, είμαι υπέρ του γάμου».
- Τρελό. «Καθόλου. Απλώς δεν μ’ αρέσουν οι τύποι. Οι τελετές, τα στέφανα, οι μπομπονιέρες, όλα αυτά. Μου θυμίζουν γραφικές στιγμές από ταινίες του Κουστουρίτσα».
- Πώς και ο γάμος δεν είναι «αφύσικος»; «Οι ψυχίατροι ισχυρίζονται ότι ο γάμος είναι ένδειξη ότι το ζευγάρι δεν πάσχει από κατάθλιψη. Αλλωστε τα δελφίνια “παντρεύονται”. Το ίδιο και οι πιγκουΐνοι. Το ίδιο και τα περιστέρια. Ξέρεις τι ανακάλυψα στο μπαλκόνι μου; Οτι όχι μόνο το θηλυκό αλλά και το αρσενικό κλωσάει εκ περιτροπής τα αβγά των “παιδιών”. Κάθεται ο άντρας, σουλατσάρει η γυναίκα. Ανεξάρτητα από τον γάμο, σημασία έχει η ουσία της σχέσης. Μ’ αρέσει να κολλάω, αλλά μ’ αρέσει ταυτόχρονα να αισθάνομαι ελεύθερη. Κακό είναι αυτό;».
«Δώδεκα χρονών πουλούσα “Οδηγητή”»
Το κακό ήταν ότι μέχρι στιγμής όλα όσα έλεγε φωτογράφιζαν ένα τεράστιο και αόρατο φωτοστέφανο άνωθεν την ξανθιάς κεφαλής. Της το είπα. Ετσι για προβοκάτσια.- Ολα καλά και άγια. Τα επαγγελματικά. Εκτός από τις δυσάρεστες στιγμές. Πράγμα που έχει συμβεί ακόμα και στη διαδρομή ενός Μάρλον Μπράντο. Τα προσωπικά. Τα πάντα. Ούτε μισή ρωγμή. «Μα διαρκώς κάνω την αυτοκριτική μου. Τι θέλεις να σου πω; Ορίστε. Είμαι τεμπέλα, ανασφαλής, φοβισμένη, αναβλητική, μερικές φορές λέω ψέματα και κολλάω στους ίδιους ανθρώπους. Ευχαριστημένος;».
- Οχι! Εκτός κι αν μου πεις αν υπήρξες άπιστη. «Υπήρξα. Αλλά η σχέση, όπως αποδείχτηκε, ήταν κουρασμένη και τελειωμένη».
- Με ποιον; «Πάλι τα ίδια. Με τον Φούφουτο».
- Με ηθοποιό; Αλλαξε κουβέντα. Εβγαζε για λίγο το ποδαράκι της από το οχυρό και ύστερα τσαφ, πάλι μέσα.
«Παρέα κάνω μόνο με ηθοποιούς. Σε τέτοιο σημείο που παλιά, αν μου έλεγαν ότι κάποιος κάνει παρέα με δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς, ρωτούσα με έκπληξη: “Υπάρχουν τέτοιοι;”».
- Και μπορείς να ισορροπείς σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον; «Εγώ, καθόλου ανταγωνιστική. Ομως συμβαίνει σε μερικούς κύκλους ηθοποιών να σκοτώνονται και να μαλλιοτραβιούνται από ανταγωνισμό».
- Σε μερικούς; Μπας και εννοείς σε όλους; «Οχι στον δικό μου. Το εννοώ».
- Και από κωμικούς; «Ο Πέτρος Φιλιππίδης. Αλλά και ο Μάκης Παπαδημητρίου. Είναι συγκλονιστικός. Καθώς και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος».
- Τι να είναι άραγε η Σμαράγδα ως πολιτική σκέψη; «Δεν με εκφράζει κάτι».
- Ετσι λένε οι περισσότεροι. Και όταν έρχονται οι εκλογές τσουπ, ψηφίζουν αυτό που πιστεύουν και δεν ομολογούν δημοσίως. «Εγώ ομολογώ ότι κάθε φορά ψηφίζω διαφορετικά κόμματα».
- Και το ΚΚΕ; «Μικρή, δώδεκα ετών, πουλούσα “Οδηγητή” στα φεστιβάλ της ΚΝΕ. Εχω γεννηθεί στα Εξάρχεια και έβρισκα ότι οι καταλήψεις είχαν πλάκα. Πάντως σιχαίνομαι τον ολοκληρωτισμό και τον φασισμό».
- Και ο Τσίπρας; «Οχι, δεν είμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν με ψαρώνει. Είμαι καχύποπτη με όλα αυτά».
- Ολοι αυτοί οι πολιτικοί δεν προέκυψαν από το πουθενά... «Φυσικά. Εμείς τους ψηφίζουμε. Αυτοί αντιπροσωπεύουν το επίπεδό μας. Η ζωή του καθενός ορίζεται απ’ αυτό που κάνει. Δεν μ’ αρέσει να γλείφω τον “λαό”. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Και το χειρότερο είναι ότι με την κρίση η συντριπτική πλειονότητα θέλει να επιστρέψει στο Πριν. Γιατί; Επειδή δεν υπάρχουν όνειρα, όραμα, Παιδεία. Ολα, μα όλα για τα λεφτά. Οπως έλεγε ο Στέλιος Ράμφος: “Δεν είμαστε αυτό “είμαι” αλλά αυτό που “έχω”. Που σημαίνει ότι είμαι τα αυτοκίνητά μου, τα σπίτια μου, τα εξοχικά μου, οι καταθέσεις μου. Απ’ αυτό το lifestyle προέκυψε η καταστροφή».
«Ε, δεν είμαι και Μητσοτάκης...»
Και η τελευταία αχτίνα ήλιου είχε σβήσει. Και το κοντέρ του ρολογιού έγραφε 90 λεπτά κουβεντούλας. Τα μαλλιά της φωτεινά.
- Τα βάφεις συχνά; «Είμαι εκ του φυσικού μου ξανθιά. Από τον πατέρα μου και τη μητέρα μου. Ομως, ναι, τα βάφω. Για τι ανάγκες κάθε δουλειάς. Ας πούμε για το “Σικάγο” τα έβαψα πλατινένια. Για τον “Σιρανό”, που θα το επαναλάβουμε σε περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, θα τα βάψω πάλι».
- Τώρα σε ρωτώ. Πώς μπορεί κάποιος που έχει δει «Σιρανό» με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ σε μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές εμφανίσεις του να κόψει εισιτήριο να το δει με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο; Πριν προλάβει την... πρόλαβα.
- Ακούγεται προσβλητικό, αλλά να ξέρεις είναι αυθόρμητο. Αλλωστε ο Βασίλης, εκτός από σπουδαίος κωμικός, ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές στο «Bank Bang», μιας από τις ελάχιστες εξαιρετικές κωμωδίες των τελευταίων χρόνων. «Μα, άνθρωπέ μου, κάθε ανέβασμα για κάθε κλασικό έργο περιέχει μια διαφορετική άποψη. Με αυτή τη λογική μετά τον Λόρενς Ολίβιε δεν θα έπρεπε να παίξει κανείς άλλος Αμλετ».
Η ατμόσφαιρα βάρυνε κι έτσι αποφάσισα να το στρίψω προς τα ερωτικά.
- Σε φλερτάρουν; «Μερικές φορές».
- Εννοώ στα παρασκήνια, ηθοποιοί. «Αυτό λέω κι εγώ».
- Ομως η Σμαράγδα ανένδοτη και πιστή. «Για να τελειώνουμε με τον χαρακτήρα της Σμαράγδας. Εκτός των άλλων, είμαι μόνιμα ανικανοποίητη. Εχω κι εγώ τα άγχη μου. Δεν είμαι και Μητσοτάκης που λέει ότι κάθε βράδυ πέφτει και κοιμάται σαν πουλάκι».
- Επομένως να ανακεφαλαιώνουμε. Τον «χειμώνα» με «Σιρανό» στο θέατρο. Με τον Αθερίδη στο σινεμά. Με τον Καπουτζίδη και «Εθνική Ελλάδος» στην τηλεόραση… «...και με “Celebrity Game Night”».
- Πλούσια τα ελέη. Κουράγιο. Και πολλά μπάνια στην Αίγινα. Καθώς έφευγε μέσα στο σκοτάδι γυρίζει και μου ρίχνει δύο φαρμακερές μπηχτές. Η πρώτη «φοβάμαι τι θα γράψουν για μένα χωρίς εμένα»! Και η δεύτερη «πες μου πότε θα δημοσιευτεί η συνέντευξη ώστε να κλειστώ στο σπίτι και να σφραγίσω παράθυρα, πόρτες, χαραμάδες»!
Τι να πω; Η Σμαράγδα -εκτός των άλλων- γκρεμίζει και το γνωστό ανέκδοτο. Οταν η πρώτη ξανθιά γυρίζει και ρωτάει τη δεύτερη: «Για πες μου, τι είναι σωστό να λέμε; Ιράν ή Ιράκ;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου