Έρωτα ανίκητε στη μάχη! Έρωτα ανίκητε σε κάθε μάχη!

Τι είναι έρωτας;

Έχεις ερωτευθεί ποτέ αληθινά;

Αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να ερωτευθεί... 
ή φοβόμαστε τον πόνο;

Πριν από πάρα πολλά χρόνια όντας φοιτητής είχα το θράσος να επικοινωνήσω με τον Λεό Μπουσκάλια, μέσα από ένα γράμμα που του έστειλα όταν διάβασα για πρώτη φορά το βιβλίο του

«Να ζεις ν 'αγαπάς και να μαθαίνεις». Αυτό που δεν περίμενα τότε ήταν η απάντηση του συγγραφέα! Κάπως έτσι ξεκίνησε μια επικοινωνία που διήρκησε περίπου τέσσερα χρόνια, τέσσερα χρόνια αλλάζοντας αλληλογραφία με θέμα τον έρωτα αυτόν τον μικρούλη φτερωτό θεό που ρίχνει τα βέλη του και αναστατώνει τον κόσμο.

Ο Λεό αυτό που υποστήριζε τότε ήταν ότι ένας αληθινός έρωτας σε συνάρτηση με την αγάπη δεν θα χαθεί ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν, ακόμα και αν χωρίσουν οι δρόμοι του ζευγαριού, κάποια στιγμή ένα είναι σίγουρο ότι οι πορείες τους θα ξανασυναντηθούν. 

Εγώ βέβαια τον ρωτούσα πως είναι δυνατόν δυο παράλληλες γραμμές (πορείες) να βρουν σημείο επαφής και εκείνος απαντούσε, "και όμως είναι, πάντα θα υπάρχει μια δύναμη η οποία ελέγχει κάποια πράγματα, γεγονότα, καταστάσεις πες το όπως θες" μου έλεγε, "που θα κάνει τις δυο παράλληλες γραμμές να βρουν σημείο επαφής μέσα στο χρόνο και στο επίπεδο".

Δεν μπορούσα να το δεχτώ μου φαινόταν σαν σενάριο από ασπρόμαυρη ελληνική ταινία Κυριακή μεσημέρι. 

Τα χρόνια όμως πέρασαν οι δρόμοι χωρίστηκαν για μια αιτία χαζή, θα την χαρακτήριζα με επιείκεια. 

Ο καθένας πήρε τον δρόμο του, έκανε μια δεύτερη επιλογή (επιπόλαια την χαρακτηρίζω τώρα, με την ασφάλεια της κρίσης γνωρίζοντας το αποτέλεσμα). 

Έκαναν οικογένεια, 

άνοιξαν τα φτερά τους επαγγελματικά, 

πέταξαν σε ένα ουρανό συννεφιασμένο και όχι ηλιόλουστο. 

Πόσο κρίμα να κάνεις επιλογές οι οποίες να σε σπρώχνουν σε λάθη επηρεάζοντας ζωές! Πόσο πεισματάρης και εγωιστής πρέπει να είσαι για να σκοτώνεις το χαμόγελο από τα χείλη του ανθρώπου που αγάπησες και λάτρεψες. 

Έφταιγε μόνο ο ένας ή και οι δυο, θα ρωτούσε ο δικηγόρος του διαβόλου. 

Η απάντηση μια: 

"Σε ένα χωρισμό φταίνε και οι δυο, με διαφορετικό ποσοστό ευθύνης", μου ανέφερε σε κάποιο γραμμα του ο Λεο), είχε και πάλι δίκιο!

Αυτός όμως επέμενε στις συζητήσεις μας, ότι "οι ζωές θα ξανά συναντηθούν"! "Είναι περίεργα τα παιχνίδια της ζωής", ανέφερε συχνά. 

Και φτάνουμε στο τώρα στο σήμερα, είκοσι χρόνια μετά... 

Μια πορεία όπως είπα και παραπάνω σε ένα συννεφιασμένο ουρανό χωρίς λιακάδες και όλα αυτά... γιατί κάποιο μεσημέρι διάλεξες να μην ξανά επικοινωνήσεις με τον ήλιο. 

Όλα αυτά τα χρόνια η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπάει για αυτόν τον μεγάλο έρωτα και το μυαλό συχνά έκανε παιχνίδια με την σκέψη, αφήνοντας πάντα τα μάτια υγρά. 

Κάποια στιγμή γυρνάς πίσω σου να κοιτάξεις και βλέπεις ότι η ζωή περνάει φεύγει και εσύ δεν την έζησες όπως την είχες ονειρευτεί. 

Την έζησες μουντή, συννεφιασμένη, βροχερή και λες, "θα κάνω την υπέρβαση, θα ψάξω να την βρω, να βρω τον ήλιο". 

Άλλωστε μεγαλώσαμε πια και θέλουμε την λιακάδα στη ζωή μας, δεν αντέχουμε άλλο γκρίζο, ας κοιτάξουμε το τώρα την στιγμή και το μέλλον. 

Ο Αϊσνστάιν είχε πει: 

«Μάθε από το χθες, ζήσε για το σήμερα, έλπιζε για το αύριο. Το σημαντικό πράγμα είναι να μην σταματήσεις να ρωτάς»

Και ναι οι γραμμές βρήκαν σημείο επαφής. 

Είναι παράξενο το συναίσθημα όταν, μετά από τόσα χρόνια, ακούς για πρώτη φορά την φωνή του ανθρώπου που αγαπούσες ξανά στο τηλέφωνο! 

Xιλιάδες αναμνήσεις ξύπνησαν πάλι! 

Παιχνίδια του μυαλού... λες και ο φτερωτός θεός κατοικοεδρεύει στο κεφάλι μας, κρύβεται ριζωμένος βαθιά σε μερικά από τα βασικότερα συστήματα του εγκεφάλου μας και είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αναλάβει τα ηνία! 

Αρκεί να δεχθεί το κατάλληλο ερέθισμα....

Ο Λεό Μπουσκάλια είχε πει : 

«Τώρα είναι η στιγμή ν΄απλώσεις το χέρι σου και να αγγίξεις τον άλλο. Τώρα είναι η στιγμή να πεις: "Είσαι σημαντικός για εμένα!"»