κρίση των ημερών, δεν δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να βγουν στους δρόμους της γιορτινής πρωτεύουσας και να πάρουν λίγη από τη μαγεία των ημερών, δίνοντας την εικόνα μιας «πόλης φάντασμα», κάποτε, πριν από κάποιες δεκαετίες τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Η πρωτεύουσα έσφυζε από ζωή και παλλόταν από τις ανθρώπινες υπάρξεις, μέσα στους ρυθμούς της πιο χαρούμενης γιορτής του έτους.
Η πόλη φορούσε από νωρίς τα καλά της και ετοιμαζόταν να υποδεχτεί τον νέο χρόνο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μέσα από κάποια μυστικιστική και άτυπη τελετή. Όταν πλησίαζε το τέλος του Νοέμβρη, τα συνεργεία του δήμου ξεχύνονταν στους δρόμους της πρωτεύουσας και στόλιζαν με αγάπη κάθε γωνιά της μοναδικής αυτής πόλης. Το πνεύμα των Χριστουγέννων κατέκλυζε τα πάντα, και η χαρά καθρεπτιζόταν στο χαμόγελο κάθε ανθρώπου. Παρά το κρύο των ημερών, η ζεστασιά και η θαλπωρή του γεγονότος έβρισκαν αντίκρισμα στην πραγματικότητα, και ζέσταιναν τις χειμωνιάτικες ψυχές.
Όλοι οι άνθρωποι συμμετείχαν ενεργά στα δρώμενα της καθημερινότητας και διατηρούσαν με αυτή τους τη στάση ένα κλίμα αυθεντικό, επεξηγώντας με την ύπαρξή του επακριβώς το νόημα των Χριστουγέννων. Μικροί και μεγάλοι, αφού ντύνονταν με τα καλά τους ρούχα, έκαναν τσάρκες στους στολισμένους δρόμους της βραδινής Αθήνας και βίωναν στο έπακρο την μοναδικότητα της στιγμής. Άλλοι πήγαιναν σε εστιατόρια, για να γευτούν τις χριστουγεννιάτικες αλχημείες, άλλοι στις χριστουγεννιάτικες προβολές των κινηματογράφων της γειτονιάς τους, και άλλοι έπιναν το ζεστό τους, κοιτώντας από τα αχνισμένα τζάμια του καταστήματος την κίνηση στους δρόμους. Φώτα, φωνές και φιλιά στόλιζαν την ήδη φρενήρη φαντασμαγορία.
Οι χριστουγεννιάτικες αγορές διαρκούσαν μεγάλο χρονικό διάστημα και τα μαγαζιά έκαναν τζίρους που στα σημερινά φαντάζουν ουτοπικοί. Ρούχα, παιχνίδια και κάθε είδους γλυκίσματα γέμιζαν τις σακούλες των απλών ανθρώπων, δίνοντάς τους το αίσθημα της πληρότητας και της αυτάρκειας. Η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια, στοιχεία απολεσθέντα στη σημερινή κοινωνία, φανερώνονταν σε όλες της εκφάνσεις της ζωής καταδεικνύοντας ένα βιώσιμο βιοτικό επίπεδο. Σήμερα όμως, εν έτη 2016, μία βόλτα στο κέντρο της πόλης είναι αρκετή για να αντικρίσεις την φτώχεια, την ανέχεια και την παρακμή σε όλο της το μεγαλείο, με άστεγους να κείτονται δεξιά και αριστερά σου, παρατημένους από την κοινωνία και αποκλεισμένους από τα απαράγραπτα δικαιώματα της ζωής. Και η ασφάλεια που υπήρχε κάποτε, τώρα λείπει. Τα γέλια και οι χαρές δεν αντηχούν πια στα μύρια στενά του Λεκανοπεδίου και η ησυχία είναι εκκωφαντική.
Παρά τις δυσκολίες όμως, η ελληνική ψυχή προσπαθεί να εκδηλωθεί και ψάχνει ακούραστα την χαμένη αίγλη της στα απομεινάρια του παρελθόντος, σε μία προσπάθεια ανασυγκρότησης και οργάνωσης των υπαρχόντων. Έτσι, η λιτότητα δεν λαμβάνεται ως αρνητική, και σε συνδυασμό με την γνησιότητα της φύσης μας, φανερώνει μία τελειότητα ανεπιτήδευτη και ανεπίπλαστη. Και χάρη σε αυτή την πηγαία θέληση και την ασυγκράτητη δημιουργικότητα, θα μπορέσουμε να φύγουμε από τον βούρκο της στασιμότητας και της παρακμής, και οι μύχιες σκέψεις μας θα δώσουν το έναυσμα για τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και των απαιτήσεων, κάτι που στις μέρες μας χρήζει ιδιαίτερης προσοχής…
Δείτε φωτογραφίες της παλιάς χριστουγεννιάτικης Αθήνας.
Νικόλαος Μπάρδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου