που χαρακτήριζε ως δασική και δημόσια τη γη στην οποία χτίστηκε η Ιπποκράτειος Πολιτεία, ένας πραγματικά προνομιακός οικισμός στην Πάρνηθα, ανάμεσα σε δάση, που έχει και λίμνη (!), ο οποίος δομήθηκε από οικοδομικό συνεταιρισμό.
Το προβληματικό στην υπόθεση ήταν ότι η γνωμοδότηση που έκανε αποδεκτή το 2015, λίγες ημέρες πριν την προκήρυξη των εκλογών, ο Γιάννης Τσιρώνης είχε εκδοθεί το… 1984! Και εν τω μεταξύ το ΣτΕ είχε κρίνει από το 1992 ως έγκυρη την πολεοδόμηση της περιοχής. Όμως ο Γιάννης Τσιρώνης, ως «Οικολόγος Πράσινος», είχε άλλες πιο «φιλοδασικές» απόψεις και έκανε αυτό που δεν τόλμησαν όλοι οι Υπουργοί από το 1984 μέχρι το 2015. Γιατί σε όλους πήγαινε, ξανά και ξανά, η συγκεκριμένη γνωμοδότηση του Αναθεωρητικού Συμβουλίου Ιδιοκτησίας Δασών (Α.Σ.Ι.Δ).
Με μια απόφαση, που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως «αψυχολόγητη», έκρινε, μέσω της αποδοχής της συγκεκριμένης γνωμοδότησης, ότι η έκταση του οικισμού είναι δασική – και ως εκ τούτου – δημόσια!
Με αυτόν τον τρόπο, λόγω των γνωστών επιπτώσεων της δασικής νομοθεσίας, θα επέρχονταν τελικά δήμευση της περιουσίας των πολιτών που έχτισαν και ζουν στον συγκεκριμένο οικισμό, οι οποίοι όμως για περισσότερο από 30 χρόνια άλλα ήξεραν – και πλήρωναν!
Θυμίζουμε ωστόσο ότι την «έμπνευση» Τσιρώνη για τη συγκεκριμένη γνωμοδότηση δεν την μοιράστηκαν στην Κυβέρνηση… Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τότε Υπουργός Πάνος Σκουρλέτης διαχώρισε τη θέση του, ενώ είναι κοινό μυστικό η «γκρίνια» του Μαξίμου για το συγκεκριμένο θέμα. Και τα προβλήματα που δημιούργησε η απόφαση αυτή είναι από αυτά που «μέτρησαν» για την μετακίνηση Τσιρώνη στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης στον τελευταίο ανασχηματισμό.
Τη λύση έδωσε τελικά το ΣτΕ πριν λίγες ημέρες με την υπ’αριθμόν 2585/2016 απόφαση του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, με πρόεδρο τον κ. Αθανάσιο Ράντο. Το πέμπτο τμήμα του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου, που είναι γνωστό για την φιλοπεριβαλλοντική του παράδοση, «άδειασε» πλήρως τον Τσιρώνη και ακύρωσε την υπουργική απόφαση, κρίνοντας αφενός ότι όσες περιοχές έχουν σχέδιο πόλης εξαιρούνται με βάση το Σύνταγμα της δασικής νομοθεσίας. Και αυτό γιατί στον δασικό νόμο 998 του 1979 υπάρχει ρητή διάταξη που αναφέρει ότι η δασική νομοθεσία δεν εφαρμόζεται επί εκτάσεων ενταγμένων σε σχέδιο πόλης. Το σκεπτικό του σημείου αυτού της απόφασης είναι πολύ σημαντικό, ιδίως ενόψει της κατάρτισης των δασικών χαρτών. Αφετέρου το ΣτΕ έκρινε ότι δεν επιτρέπεται να ακυρώνονται διοικητικά αποφάσεις προ 40 ετών (καθώς η περιοχή πολεοδομήθηκε το 1977), όταν στο μεσοδιάστημα έχουν δημιουργηθεί μακροχρόνιες σχέσεις των πολιτών πάνω σε αυτές, για λόγους ασφάλειας δικαίου.
Η χαρά των ανθρώπων στο προνομιακό προάστιο δεν περιγράφεται, καθώς επί ενάμιση χρόνο ζούσαν με τον φόβο της δήμευσης των σπιτιών τους από το κράτος, καθώς σε περίπτωση που το ΣτΕ έκρινε διαφορετικά ο δασάρχης ήταν υποχρεωμένος να δηλώσει όλη την έκταση στο Κτηματολόγιο ως δημόσια – και να αποτυπωθεί ως δασική στον δασικό χάρτη, παρότι χτισμένη εδώ και πολλά χρόνια!
Πάντως η απόφαση του ΣτΕ, που φαίνεται να απέχει της αρχής «άπαξ δάσος, για πάντα δάσος», έχει προβληματίσει αρκετούς. Μας λένε μάλιστα ότι, στην ουσία, παρά τις επιμέρους ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης υπόθεσης, θέτει ως όριο νομιμότητας για τις πράξεις της διοίκησης για την αλλαγή χρήσης μια παλαιότερα (ίσως…) δασικής έκτασης, όχι την ψήφιση του Συντάγματος του 1975, όπως μας είχε συνηθίσει το ΣτΕ, αλλά την ψήφιση του εφαρμοστικού του Συντάγματος νόμου για τη δασική νομοθεσία το 1979. Και η συγκεκριμένη έκταση εντάχθηκε σε σχέδιο πόλης στο μεσοδιάστημα… Το 1979 ως όριο η νομολογία το είχε αποδεχθεί κυρίως για τις πράξεις των ιδιωτών προς το κράτος και όχι το αντίστροφο….
Πηγή: greenagenda.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου