Σίγουρα επίσης θα αναρωτηθείς, τι μπορεί να είναι αυτό. Αυτό λοιπόν, τα παλιά χρόνια ήταν σχολείο για εσώκλειστους μαθητές και τώρα, είναι το ωραιότερο ξενοδοχείο της Ελλάδας.
Σας γράφω για το Imaret, τον εκπληκτικό αυτό χώρο, που δεν είναι καθόλου ένα ακόμα ξενοδοχείο που στεγάζεται σε ένα διατηρητέο κτίριο, αλλά για ένα ιστορικό μνημείο, που η κ. Άννα Μισιριάν το πήρε κουρέλι και το μετέτρεψε σε ξενοδοχείο πολύ υψηλών προδιαγραφών σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να καταλάβετε, αυτόν τον χώρο που θα δείτε τον είχε ο δήμος σαν καφετέρια με πλαστικές καρέκλες του γύφτου που λέμε. Πάμε λοιπόν να μάθουμε γι’ αυτό.
Το Imaret είναι σπάνιο δείγμα οθωμανικής αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη, μοναδικό στην Ελλάδα και βρίσκεται σε μια από τις ωραιότερες τοποθεσίες της Καβάλας, στο Λόφο της Παναγίας κάτω από το Κάστρο της παλιάς πόλης. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1817 και ήταν το δώρο του Μωχάμετ Αλή Πασά, ιδρυτή της αιγυπτιακής δυναστείας, στην πόλη που γεννήθηκε – την Καβάλα. Αρχικά σ’ αυτό το κτίριο υπήρχαν μουσουλμανικά ιεροδιδασκαλεία και ένα πρωτοβάθμιο σχολείο, ενώ επίσης εκτός από τη διδασκαλία του Κορανίου, εδώ μοιραζόταν και ζεστή σούπα σε όσους την είχαν ανάγκη. Ιμαρέτ, άλλωστε, σημαίνει κατά λέξη «κουζίνα για σούπες» [κάτι σαν πανδοχείο]. Και για να το κάνουμε πιο κατανοητό, οι Βυζαντινές πριγκίπισσες έφτιαχναν μοναστήρια, και οι μουσουλμάνες πριγκίπισσες έφτιαχναν Ιμαρετ. Πανδοχεία για τους περαστικούς, τους ταλαιπωρημένους και τους φτωχούς.
Το κτίσμα αυτό των 4.000 τ.μ.διαθέτει δεκάδες δωμάτια, όλα διαφορετικά μεταξύ τους, ένα τζαμί χωρίς μιναρέ, κουζίνες, αποθήκες, original χαμάμ, βεράντες με θέα σε όλο το λιμάνι και μυστικές εσωτερικές αυλές. Υπέροχες καμπύλες, αψιδωτές πύλες, καμινάδες και μολύβδινοι τρούλοι που ξεχωρίζουν από κάθε σημείο της παλιάς πόλης της Καβάλας προσδίδουν ιδιαίτερη γοητεία σ’ αυτό το αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα.
Το Imaret υπήρξε θρησκευτικό και εκπαιδευτικό κέντρο μεγάλης ακτινοβολίας που λειτούργησε όλο το 19ο αιώνα, μέχρι τις αρχές του 20ου. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, εδώ βρήκαν καταφύγιο εκατοντάδες πρόσφυγες, οι τελευταίοι από τους οποίους αποχώρησαν το 1967. Αργότερα, στη σκιά της ιστορίας του, το Ιμαρέτ έγινε μπαρ, ντίσκο, ταβέρνα και καφενείο. Ευτυχώς όμως, το κτίριο δεν καταστράφηκε. Κινδύνευσε από τις φθορές του χρόνου αλλά η κ. Άννα Μισιριάν, το διέσωσε αφού έδωσε πραγματικές μάχες για να πείσει την Αιγυπτιακή κυβέρνηση (το ακίνητο ανήκει στην Αίγυπτο) να της το παραχωρήσει. Και από εκεί και πέρα άρχισε το μεγάλο έργο της. Ότι υπάρχει μέσα σ’ αυτό το ξενοδοχείο το έχει διαλέξει ένα-ένα. Τα κρύσταλλα, τις πορσελάνες, τα λινά και τα μεταξωτά, τα ψηφιδωτά, τα έργα τέχνης, τους πολυελαίους, τις αντίκες, τα μπρούτζινα, τα μπακίρια, τα μάρμαρα… όλα! Ακόμα και τα φυτά. Στο Imaret θα βρεις μόνο: πορτοκαλιές, φραουλιές, γαρδένιες και τριαντάφυλλα Δαμασκού. Και σας μιλάω για εκατοντάδες γαρδένιες, που όταν είναι η εποχή της ανθοφορίας τους μεθάς απ’ τις μυρωδιές.
Μόλις περάσεις την γυάλινη πόρτα του ξενοδοχείου βρίσκεσαι αλλού. Ξεχνάς τα πάντα. Μπαίνεις σε ένα παραμυθένιο σκηνικό, στο οποίο κυριαρχούν η γοητεία της ιστορίας, η σημασία στην λεπτομέρεια και η πολυτέλεια. Μετά τη ριζική ανακαίνιση και τις μετατροπές διαθέτει 25 δωμάτια, όλα με θολωτά ταβάνια αλλά με διαφορετικό μέγεθος και διακόσμηση το καθένα όπως ήδη σας είπα.
Οι τέσσερις σουίτες βρίσκονται γύρω από την κρυφή αυλή και βλέπουν στη θάλασσα. Τα πατώματα των δωματίων είναι ξύλινα, οι κουρτίνες και τα κλινοσκεπάσματα λινά, κάθε μπάνιο έχει τη δική του ιδιαίτερη διακόσμηση με μπακιρένιους ή μαρμάρινους νιπτήρες, τα φωτιστικά μοιάζουν με καντηλέρια και υπάρχουν μπανιέρες ακόμα κι από σπάνιο πράσινο μάρμαρο.
Σε όλα αυτά μην παραλείψω να πω για τα εκατοντάδες φανάρια με τα λευκά κεριά που ανάβουν καθημερινά, κάθε σούρουπο, σε όλους τους χώρους αλλά και τη διακριτικότητα των εργαζομένων, που τους βλέπεις να κινούνται σιωπηλοί και ακροπατώντας, όπως επιβάλλει ο χώρος. Το πρωινό προσφέρεται σε ένα εκπληκτικό χώρο που τον χειμώνα κλείνει με τζάμια, και έχει θέα όλο το λιμάνι. Εδώ λοιπόν θα φάτε και θα πιείτε σε πορσελάνινα σερβίτσια Havillant Limoges, με λινές πετσέτες, με κρυστάλλινες ζαχαριέρες, και ασημένια μαχαιροπήρουνα. Τίποτα δεν είναι χυδαίο ή αγορασμένο στο σουπερ-μάρκετ. Στις 5 το απόγευμα, στο tea room σερβίρεται τσάι [όλων των ειδών και όχι σε φακελάκια], με την πρέπουσα ιεροτελεστία. Ιδού και η φωτογραφία για να δείτε τι σημαίνει αυτό.
Έτσι φέρνουν για να σερβίρουν το τσάι.
Το εστιατόριο στηρίζει την κουζίνα του στα εκλεκτά οργανικά υλικά που καλλιεργούνται στο κτήμα της ιδιοκτήτριας με τη δική της φροντίδα. Δερμάτινες πολυθρόνες, αντίκες, μια μεγάλη συλλογή από αυθεντικούς πίνακες, υπέροχη μουσική, ολόφρεσκα λουλούδια, βιβλία τέχνης, αναμμένα κεριά και εκλεκτά ποτά τοποθετημένα σε ράφια και τραπεζάκια συνθέτουν το περιβάλλον στο χώρο του μπαρ, ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες μπορεί κανείς να απολαύσει το φαγητό ή το ποτό του στους κήπους και στην εσωτερική ψηφιδωτή πισίνα.
Ας αφήσω όμως τα πολλά λόγια, για να απολαύσετε τις φωτογραφίες που έχω τραβήξει κατά καιρούς από την διαμονή μου εκεί. Enjoy!
Νίκος Μουρατίδης
Μόλις περάσεις την γυάλινη πόρτα του ξενοδοχείου βρίσκεσαι αλλού. Ξεχνάς τα πάντα. Μπαίνεις σε ένα παραμυθένιο σκηνικό, στο οποίο κυριαρχούν η γοητεία της ιστορίας, η σημασία στην λεπτομέρεια και η πολυτέλεια. Μετά τη ριζική ανακαίνιση και τις μετατροπές διαθέτει 25 δωμάτια, όλα με θολωτά ταβάνια αλλά με διαφορετικό μέγεθος και διακόσμηση το καθένα.
Η πισίνα είναι όλη με πράσινο ψηφιδωτό και γύρω υπάρχουν εκατοντάδες γαρδένιες.
Στο Imaret από φυτά θα βρεις μόνο πορτοκαλιές, φραουλιές, γαρδένιες και τριαντάφυλλα Δαμασκού. Και σας μιλάω για εκατοντάδες γαρδένιες, που όταν είναι η εποχή της ανθοφορίας τους μεθάς απ’ τις μυρωδιές.
Τα σαλόνια και τα καθιστικά του είναι μεσ’ την πολυτέλεια, και η θέα που προσφέρουν μοναδική.
Vintage πορσελάνες, κρύσταλλα, λινά κεντημένα στο χέρι και ασημικά, συνοδεύουν τα γεύματα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Νίκος Μουρατίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου