Επίθεση "στο σεντούκι του προπάππου" χωρίς αντίκρισμα...

Όταν φτάσει η οικογένεια στην πλήρη ανέχεια, θυμάται το σεντούκι του προπάππου  μήπως και βρουν κάτι για εκποίηση... Παραιτούνται από οποιαδήποτε πιθανή εργασία που μπορεί
να τους βγάλει από το αδιέξοδο και προσηλώνονται στο σεντούκι μετά μανίας.
Τσακώνονται για τα μερίδια.
Σπάνε κλειδαριές και καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να αποκτήσουν το πολύτιμο περιεχόμενο.
Κάτι παρόμοιο βιώνουμε και στις μέρες μας...

Σε προηγούμενο άρθρο μας, με τίτλο "Ανάπτυξη, είναι πραγματοποιήσιμη;"

είχαμε αναλύσει την πιθανότητα της οικονομικής ανάπτυξης βασισμένης στον ορυκτό πλούτο μιας χώρας. Είχαμε αναφέρει παραδείγματα χωρών που ενώ κατέχουν υψηλή θέση στην κατάταξη πετρελαιοπαραγωγών χωρών ο λαός τους πεινάει. 

Τώρα η πικρή πραγματικότητα έρχεται να τεκμηριώσει αυτή την θέση.

Δεν πρόλαβε η Κύπρος να ορίσει την ΑΟΖ για την εξόρυξη πετρελαίου και να υπογράψει τα αρχικά προ-συμβόλαια και εξαφανίστηκε από τον οικονομικό χάρτη "εν μια νυκτί".

Ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί γνώσεις και εξειδίκευση που πρέπει να μας ανήκει. Δεν μπορεί να είναι ξενόφερτη, μια και ανά πάσα στιγμή μπορεί για οποιονδήποτε λόγο να αποσυρθεί ο γνώστης. 

Ενώ, εμείς, αντίθετα, "καλλιεργούμε" μυαλά προσανατολισμένα στα αγροτικά και στην κτηνοτροφία.
Η τεχνολογία προχωράει αλματωδώς και εμείς κοιτάμε να οργώσουμε.

Αλλά από την άλλη μιλάμε, διακηρύττουμε και πρεσβεύουμε θέσεις που μπορούν να έχουν κράτη με εντελώς διαφορετική πολιτική, σαν αυτή των Εμιράτων: "Πάρε το έργο και την εκμετάλλευση και δώσε μου και εμένα κάτι".

Εάν ξεκινήσουν την εξόρυξη σήμερα, χρειάζονται περίπου 35 χρόνια για αρχίσει να αποδίδει. Τότε θα είναι ίδια η κατάσταση με σήμερα; Θα έχει τιμή το πετρέλαιο; Θα είναι απαραίτητο;

Από που αντλούμε αυτό το θάρρος να πιστεύουμε ότι θα αρχίσουμε την εκμετάλλευση αυτού του πλούτου και θα μας αφήσουν να επιβιώσουμε;

Μήπως, τελικά δεν είναι το περιεχόμενο αλλά το ίδιο το σεντούκι που έχεις ανεκτίμητη αξία;

(Θα ακολουθήσουν και άλλα άρθρα μας σχετικά με αυτό το σημαντικό θέμα)