Πώς θα την κοπανήσει στο 91' η Ιφιγένεια

Δεν υπάρχει επιτυχία που να κόβεται στα τρία! Αρα δεν γίνεται να ’ναι και η κυβέρνηση επιτυχημένη, και η Ευρώπη ικανοποιημένη στο πλευρό μας, και ο λαός χορτάτος και
τρισευτυχισμένος. Κι αν κάποιοι προσπαθούσαν από την αρχαιότητα, επί ματαίω, να τετραγωνίσουν τον κύκλο, εμείς τρώμε τον τελευταίο χρόνο μας (αφού φάγαμε και τα λεφτά του σύμπαντος) για να πετύχουμε κάτι ακόμα πιο απίθανο: να στρογγυλέψουμε το ΤΡΙΓΩΝΟ! Το τρίγωνο των Βερμούδων της οικονομίας. Ε, όσες φορές να πάει και να ’ρθει η Τρόικα στην Ευρώπη, ο Κουβέλης στο Μαξίμου κι ο Βαγγέλης ούτε έξω απ’ του Στουρνάρα, δεν στρογγυλεύει το ρημάδι το τρίγωνο! Δεν γίνεται να ’ναι όλοι εξίσου ευτυχισμένοι ή εξίσου δυστυχισμένοι! Το πολύ-πολύ να θυσιαστεί η μία γωνία του για να ’ρθει το πράγμα κάπως στα ίσα του, αν με εννοείτε. Ποια πλευρά θα ’ναι αυτή; Να θυσιαστεί η Ευρώπη για πάρτη μας θα ’ταν το καλύτερο σενάριο, αλλά δεν το βλέπω. Κι αυτό το ξαφνικό φθινοπωρινό ρομάντζο μπορεί να ξαναγίνει υστερία και τραγωδία. Αμ’ τότε ποιος άλλος να θυσιαστεί; Να θυσιαστεί ολοκληρωτικά ο ελληνικός λαός, πέρα απ’ όσες θυσίες έχει υποστεί, εντάξει... αφανίζει το πρόβλημα μια και καλή, αλλά υποθέτουμε ότι ΔΕΝ είναι η λύση που θέλουμε. Αρα ποιος μένει να θυσιαστεί απ’ το τρίγωνο των οικονομικών Βερμούδων όπου αρμενίζουμε χαμένοι δυο χρόνια τώρα; Η απάντηση είναι μονόδρομος. Θα θυσιαστεί πολιτικά η κυβέρνηση, σαν Ιφιγένεια, για να φυσήξουν ούριοι άνεμοι για την Ελλάδα. Δηλαδή η κυβέρνηση των Τριών πρέπει μεταφορικά να σηκώσει όλο το βάρος της συμφοράς, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, κι από κει και πέρα να καταβάλει το βαρύ τίμημα η ίδια και να αντιμετωπίσει εν ευθέτω χρόνω την κάλπη-καρμανιόλα. Αλλά ως τότε ΘΑ ’ΧΕΙ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Αν σώνεται - και ό,τι σώνεται.

Το συνεχές πηγαινέλα των πολιτικών αρχηγών, η επιχειρούμενη επίρριψη ευθυνών στον έναν ή στους δύο απ’ τους τρεις από τον τρίτο, ή τούμπαλιν, η αναβλητικότητα και το φύγε-έλα της Τρόικας δεν θα σώσουν τελικά κανέναν! Κινδυνεύουν μάλιστα να βρεθούν και χρεοκοπημένοι και δαρμένοι, αν αποτύχουν να συμφωνήσουν με την Ευρώπη, ενώ ΗΔΗ η μισή Ελλάδα που δεν ζει απ’ το κράτος και τα επιδόματά του έχει καταστραφεί, αλλά και η άλλη, η κρατικοδίαιτη, υποφέρει και μαραζώνει. Αρα, ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι απ’ όλη αυτή την υπόθεση υπάρχει περίπτωση να βγουν ΑΛΩΒΗΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ολοι μαζί μπήκαν, όλοι μαζί θα νικήσουν ή θα χάσουν, κι όλοι μαζί θα απολαύσουν τα δεινά μιας επιτυχίας ή, ακόμη χειρότερα, μιας αποτυχίας. Τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης είναι πολύ έμπειροι και «διαβασμένοι» για να αγ­νοούν ότι ιστορικά όλοι οι λαοί τιμώρησαν τους σωτήρες τους. Αρα, άμα το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, τι το παλεύεις το τιμημένο; 

Να δεχτούμε προκαταβολικά με κάθε καλή διάθεση ότι όλη αυτή η αναποφασιστικότητα τόσο καιρό δεν οφείλεται σε εύλογους προσωπικούς, πολιτικούς σχεδιασμούς, αλλά στην αγωνία «να μην επιβαρύνουν κι άλλο τα αδύναμα στρώματα», όπως λένε. Και πάλι, όμως, το ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ δεν στρογγυλεύει. Πέρα απ’ τα αδύναμα στρώματα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, υπάρχουν τα ακόμη πιο αδύναμα και εξαθλιωμένα στρώματα, σε βαθμό ΠΕΙΝΑΣ, όλων των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, των αυτοαπασχολουμένων, των ανέργων και των νέων. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι δηλαδή; Κι όμως, ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΣΚΕΨΕΙΣ, οι προτάσεις και οι ισοδύναμες αντιπροτάσεις έγιναν μόνο για τους εξαρτώμενους απ’ το κράτος! Οι άλλοι Eλληνες, που είναι και περισσότεροι στο κάτω-κάτω, στον Καιάδα; Είδατε κανέναν δημόσιο υπάλληλο να αυτοκτονεί; (Και μακάρι ποτέ να μη συμβεί!) Ολοι όσοι πηδάνε ή τραβάνε τη σκανδάλη δεν αποτέλεσαν ποτέ αντικείμενο σύσκεψης των πολιτικών. Αλλά και τους δημοσίους υπαλλήλους τούς πάνε με το ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΓΟΝΑΣ. Πιο αργή η εξαθλίωση και ως εκ τούτου ακόμη πιο οδυνηρή, αν θέλετε. Επίσης, δεν ΤΟΛΜΗΣΑΝ να διαχωρίσουν την ήρα απ’ το στάρι εντός του κράτους. Ολοι οι δημόσιοι υπάλληλοι  ΔΕΝ είναι ίδιοι: o γιατρός, ο δάσκαλος, ο δικαστικός, ο αστυνομικός, ο στρατιωτικός, ο μηχανικός δεν έχουν ίση αξία και σημασία με τον τυχάρπαστο «ημέτερο» που κάαα­θεται απ’ άκρη σ’ άκρη του κράτους. Δεν είν’ το 25%-30% των κρατικών υπαλλήλων  «τουρίστες»; Γιατί δεν διώξαν ούτε καν τους επίορκους ή ακόμη και παιδεραστές καθηγητές; Γιατί να υφίστανται όλοι στο Δημόσιο τις ίδιες περικοπές; Ομως δεν έχει νόημα πια να συζητάμε ακόμα αν την πληρώνει τη νύφη τη λυγερόκορμη ο δημόσιος ή ο ιδιωτικός υπάλληλος. Ο καθένας με τη σειρά του, μη βιάζεστε - ΟΛΟΙ θα χάσουμε. Το μόνο που ’χει νόημα είναι να κρατηθούμε στο ευρώ και να αρχίσει σιγά-σιγά η ανάκαμψη. Υπάρχει διέξοδος, μας τη δείχνουν, αλλά πρέπει να γίνει Η ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ. Ή, μάλλον, των τριών Ιφιγενειών! Και μάλιστα, αφού δεν υπάρχει κανείς Αγαμέμνονας να τους πάρει το κεφάλι, πρέπει να το κάνουν μόνες τους. Σαν τον Ρώσο πατέρα που έχασε τη ζωή του, αλλά πρόλαβε να σώσει το παιδί του και τη γυναίκα του στο δυστύχημα με το λεωφορείο τις προάλλες. Σαν τον νοικοκύρη που αυτοκτονεί για να μην του πάρουν το σπίτι οι τοκογλύφοι. Σαν οποιονδήποτε έντιμο άντρα που βάζει, όταν χρειαστεί, τον εαυτό του ασπίδα για την οικογένειά του. Σαν Ελληνες και ξένους μεγάλους πολιτικούς που πήραν την ευθύνη ΠΟΛΥ βαρύτερων ιστορικών αποφάσεων, αδιαφορώντας αν και πώς θα κριθούν από έναν ταλαιπωρημένο, αποπροσανατολισμένο και κακιασμένο κόσμο. Σαν τον Βενιζέλο, τον Καραμανλή, τον Τσόρτσιλ ή τους ήρωες του 1821 που τότε τους έβριζαν «κλέφτες και χωριάτες» και σήμερα τους βγάζουν «αδερφές»... Σαν και για τόσους και τόσους, η ώρα της θυσίας της Ιφιγένειας έφτασε. Και να ’θελαν, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ή θα φυσήξει ούριος άνεμος, ή θα μας πετύχει η καταιγίδα και θα μας βουλιάξει δεμένους στο λιμάνι. ΨΗΦΙΣΤΕ ΤΑ, λοιπόν, ο Θεός βοηθός κι ο λαός λαός. 

ΥΓ.: Και Το καλό νέο; Ας μην ξεχνάμε ότι στο τέλος η Ιφιγένεια τη γλίτωσε!!!

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Πώς θα την κοπανήσει στο 91' η Ιφιγένεια