Είχαν κάμψει τον Μαλέα και παρέπλεαν ένα πολύ γραφικό παράλιο χωριουδάκι, τον Άγιο Νικόλαο, όταν κάποιος φαντάρος, που είχε επιβιβασθεί από τα Βάτικα, παρουσιάστηκε στον πλοίαρχο, μπροστά στη γέφυρα, και του υπέβαλε την εξής απροσδόκητη παράκληση:-Μου κάνεις μια χάρη καπετάνιο μου;
-Τι θέλεις παιδί μου;
-Να βάλεις να σφυρίξει η σειρήνα!
Ο πλοίαρχος δεν μπορούσε να εννοήσει τι νόημα είχε το σφύριγμα στα καλά καθούμενα.
-Γιατί να σφυρίξει, παιδί μου;
-Γιατί περνάμε από το χωριό μου.
-Και που περνάμε, τι έγινε;
-Το έχω τάξει στην αρραβωνιαστικιά μου! Όταν την αποχαιρετούσα της έταξα, πως περνώντας με το βαπόρι θα της σφυρίξω. Άμα ακούσει το σφύριγμα θα καταλάβει πως είμαι μέσα!
Ο πλοίαρχος αλλά και όσοι επιβάτες ήταν πάνω στη γέφυρα είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα. Το ειδύλλιο είχε γεμίσει τη ψυχή τους. Η παράκληση του φαντάρου όχι μόνο δεν θεωρήθηκε αυθάδεια αλλά και συνάντησε μια ενθουσιώδη επιδοκιμασία...
-Να σφυρίξουμε καπετάν Νικόλα, να σφυρίξουμε για την αρραβωνιαστικιά του παιδιού...
Ο πλοίαρχος, που θα είχε ίσως αρνηθεί την εξαιρετική αυτή τιμή σε ένα υπουργό ή ένα βουλευτή, βρέθηκε όχι μόνο σύμφωνος αλλά και πρόθυμος.
–Να σφυρίξουμε παιδί μου, να σφυρίξουμε λεβέντη μου...
... και διέταξε αμέσως τον ναύτη που είχε υπηρεσία να τραβήξει το σχοινί της σειρήνας.
Το ηχηρό χαιρετιστήριο σφύριγμα εκπέμφθηκε προς το κάτασπρο χωριουδάκι, που έκλεινε τη μικρούλα αγάπη του φαντάρου.
Οι άλλοι επιβάτες, που στην αρχή ανησύχησαν από τα ξαφνικά σφυρίγματα, έτρεξαν προς τη γέφυρα να πληροφορηθούν τι συμβαίνει.
Όταν έμαθαν ότι επρόκειτο για την «απονομή τιμών» προς την αρραβωνιαστικιά του φαντάρου, η επιδοκιμασία γενικεύτηκε...
-Σφυράτε για το κορίτσι, σφυράτε. Να ζήσουνε!
Και σε λιγάκι εκατό άνθρωποι τραβούσαν διαδοχικά το σχοινί της σειρήνας. Και τα σφυρίγματα, συνεχή, πανηγυρικά, αντηχούσαν στην ερωτική εκείνη ώρα του δειλινού, ενώ το βαπόρι παρέπλεε το χωριό της αρραβωνιαστικιάς, και δεν σταμάτησαν παρά όταν τα τελευταία του σπιτάκια έσβησαν στην απόσταση.
Εκεί, στο ήσυχο χωριουδάκι, μια ευτυχισμένη κοπέλα –πόσο θα την ζήλευαν τα άλλα κορίτσια- δεχόταν τις τιμές ενός επισήμου, αλλά όχι λιγότερου τρυφερού, για τούτο αποχαιρετισμού. Την αποχαιρετούσε ο καλός της!
-Στο καλό αγόρι μου!...
-Καλή αντάμωση!... απαντούσε η σειρήνα του βαποριού.
-Και καλά στέφανα!... ήταν η ευχή όλων των επιβατών, που είχαν παρακολουθήσει όλη αυτή την τρυφερότητα.
-Καλά στέφανα!
Αυτά συνέβησαν στις 12 Αυγούστου 1935 στο πλοίο ΕΛΛΗΝΙΣ με πλοίαρχο τον κ. Νίκο Καταγά. Την αληθινή αυτή ιστορία έφερε στο φως της δημοσιότητας ο χρονογράφος Παύλος Νιρβάνας της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου