Συνεχίζουμε σταθερά τις αναρτήσεις στη νέα μας επίκαιρη στήλη ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ. Η στήλη αυτή θα μας συντροφεύσει σε όλη την προεκλογική περίοδο και θα περιλαμβάνει κείμενα από τα εκλογικά των παλιών χρόνων (1864-1940).
«Καλό Βόλι» Είναι μια φράση που αρχικά χρησιμοποιούσαν ως ευχή οι αγωνιστές στην επανάσταση του 1821 για εύστοχη βολή κατά του τυράννου. Μετά το 1864 χρησιμοποιείται μεταφορικά ως ευχή για εύστοχη πολιτική επιλογή μπροστά στις εκλογικές κάλπες.
Μια από τις πιο ιδιόμορφες περιόδους που βίωνε η Παλιά Αθήνα, ήταν κι αυτή των εκλογών. Ξαφνικά, το τοπίο άλλαζε και μία άλλη ατμόσφαιρα πλανιόταν επάνω από την πόλη. Μια ατμόσφαιρα φορτισμένη, γεμάτη ένταση και φωνές! Το καταλάβαινες από μακριά ότι ήταν περίοδος εκλογών· μύριζε μπαρούτι! Χωρίς πυροβολισμούς, παλικαράδες, μαγκουροφόρους, μπράβους, θορυβοποιούς, φόνους και τραυματισμούς, χωρίς κρότους και αίμα ήταν αδύνατον να διεξαχθούν εκλογές!
Όλος αυτός ο θόρυβος είχε σαν κύριο στόχο όχι μόνο να συσπειρώσει τους οπαδούς, αλλά και να δώσει στους αμφιταλαντευόμενους την απαραίτητη γι’ αυτούς σιγουριά, ότι θα πάνε με το «ρεύμα», τη μεριά δηλαδή του νικητή.
Βέβαια δεν έφταναν μόνο αυτά, και οι δωροδοκίες χρειαζόντουσαν και οι υποσχέσεις και... τα κεράσματα. Πιο έγκαιρα καπαρωνόντουσαν οι ταβέρνες παρά τα εκλογικά κέντρα. Ποιά εκλογικά προγράμματα και λοιπές σαχλαμάρες; Η κεχριμπαρένια να στεκόταν στο ύψος της και τα αρνιά στη σούβλα...
Έτσι κερδιζόντουσαν οι εκλογές, ακόμη και μετά το 20!
«Είνε το αλάτι εις τον προεκλογικόν τέντζερη που βράζει! Χωρίς αυτό ολόκληρη η υπόθεσις των ημερών αυτών θα ήταν τόσο άνοστη όσον και οι ενθουσιώδεις λόγοι των περισσοτέρων υποψηφίων! Αυτό δίνει ζωήν, παλμόν, ενθουσιασμόν, αυτό φτιάχνει την ατμόσφαιραν.
-Ζήτωωωωω!
Μάλιστα κύριε… ζήτω! Είνε ο αφρός του ενθουσιασμού που ξεσπά από τα κύματα του πλήθους των προεκλογικών συγκεντρώσεων. Ο λαός, η μάζα αυτή που παρακολουθεί τους ενθουσιώδεις ρήτορας, ο κοσμάκης, που σπεύδει να ενισχύση δια του όγκου του τους υποψηφίους των γούστων του, δεν ξέρει την γλώσσαν της διαφωνίας. Ζήτω!... Ναι… Αλλά τι θα πή ζήτω;
Ποιος ζήτω; Και γιατί ζήτω;
Αυτά τα πράγματα , κύριε, δεν εξηγούνται. Μέσα σ’ αυτήν την δισύλλαβον λέξιν ο λαός έχει κλείσει όλην του την ψυχήν. Τα φρονήματά του, της συμπάθειές του, τα αισθήματά του.
Μιλά ένας άνθρωπος ανεβασμένος σε καρέκλαν; Πάει τελείωσε, Ζήτω! Δεν επιτρέπεται ουδέ ο ελαχιστότερος δισταγμός. Επροσέξατε καλά της συγκεντρώσεις αυτού του είδους των τελευταίων ημερών; Υπάρχουν τύποι που βρίσκονται σ’ αυτές, λέτε, τυχαίως και μοιραίως –καπνίζουν, συζητούν, χασμουριούνται, αφαιρούνται. Μόλις όμως ακουσθή η κορώνα συνέρχονται αυτοστιγμεί και συγκεντρώνουν ολόκληρον το φωνητικόν τους απόθεμα:
-Ζήτωωωωω!
Και επάνω εις αυτά τα ζήτω που γίνεται μάλλον για γλέντι, στηρίζουν οι υποψήφιοι την επιτυχίαν τους. Ας δώση ο Θεός να μη βγή άδικος ο ενθουσιασμός τους!».
(«Αθηναϊκά Νέα», 1932, «Ο πλανόδιος»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου