Με τα τοπωνύμια των Δήμων και των συνοικιών του Πειραιά και των Δήμων που ανήκουν στην εκλογική Περιφέρεια Αττικής (τέως Υπόλοιπο Αττικής).
Το Καματερό, πήρε το όνομά του σύμφωνα με μια εκδοχή, από το τιμάριο του Βυζαντινού άρχοντα Καματηρού, εισπράκτορα των εσόδων του Δημοσίου (τέλη 12ου αιώνα). Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, το όνομα προέρχεται από τους πρώτους κατοίκους του. Αυτοί είχαν το επώνυμο Καματερός και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή μεταξύ 1816 και 1818. Ίδρυσαν μάλιστα κτηνοτροφικό συνεταιρισμό που πήρε το όνομα Καματερό. Στην αρχαιότητα, στη θέση του Καματερού, βρισκόταν πιθανότατα ο Δήμος Ευπηρίδων.
Κατά την επανάσταση του 1821, έγινε στο Καματερό, με επίκεντρο τη διασταύρωση των σημερινών οδών Καματερού και Φυλής, σφοδρή μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων (27 Ιανουαρίου 1827). Οι Τούρκοι επικράτησαν. Ανάμεσα στους νεκρούς, ήταν ο συνταγματάρχης Διονύσιος Βούρβαχης, αξιωματικός του γαλλικού στρατού και Γάλλοι φιλέλληνες που πολεμούσαν μαζί του.
Το 1836, το Καματερό ανήκε στον Δήμο Χασιάς. Το 1845, εντάχθηκε στον Δήμο Αχαρνών και το 1912 στον Δήμο Αθηναίων. Το 1934, αποσπάστηκε από τον Δήμο Αθηναίων και έγινε ανεξάρτητη κοινότητα. Δήμος έγινε το 1972. Από το 2010 αποτελεί ενιαίο καλλικρατικό Δήμο με τους Αγίους Αναργύρους.
Μια από τις περιοχές του Καματερού, είναι το Γεροβουνό. Πρόκειται για ύψωμα, που οφείλει το όνομά του σε κάποιον ηλικιωμένο αναχωρητή που είχε εγκατασταθεί εκεί.
Το ρέμα της Χελιδονούς, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του ως εξής: Στην περιοχή συγκρούστηκαν το 1770 οι Αθηναίοι με τους Τουρκαλβανούς που έκαναν επιδρομές στην Αττική. Οι Έλληνες ήταν συγκεντρωμένοι στη μια πλευρά της ρεματιάς, όπου βρίσκεται κι ένα εκκλησάκι της Παναγίας και οι Τουρκαλβανοί στην απέναντι. Ξαφνικά, από τη σκεπή του ναού, βγήκε ένα χελιδόνι που πέταξε προς την πλευρά των Ελλήνων, οι οποίοι το θεώρησαν καλό οιωνό. Επιτέθηκαν στους αντιπάλους τους και τους κατατρόπωσαν.
Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, το ρέμα βρίσκεται σε περιοχή όπου κατά την αρχαιότητα εκτεινόταν ο Δήμος της Χελιδωνίας.
Για το όνομα της Λυκόβρυσης, υπάρχουν πολλές εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη, εδώ υπήρχαν πολλές βρύσες και στέρνες, όπου κατέβαιναν και έπιναν νερό λύκοι από τα γύρω βουνά. Κάποτε μάλιστα, ένας κυνηγός είδε ένα λύκο σε μια βρύση. Έτσι η περιοχή ονομάστηκε Λυκόβρυση και Λυκότρυπα. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι το όνομα προήλθε από τη λέξη «Γλυκόβρυση», που σήμαινε τον τόπο με πολλές βρύσες με γλυκό νερό.
Η Λυκόβρυση αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη κοινότητα το 1949, ενώ το 1994 έγινε Δήμος.
Τα Μελίσσια, «σημαίνουν» την περιοχή όπου οι μελισσοκόμοι είχαν τις κυψέλες τους. Το 1946 έγιναν κοινότητα, αφού αποσπάστηκαν από τον Δήμο Αμαρουσίου και το 1990 Δήμος (δείτε και άρθρο της 16/10/2016). Σήμερα, αποτελούν τμήμα και έδρα του Δήμου Πεντέλης.
Η Μεταμόρφωση (Κουκουβάουνες ως το 1957, δείτε σχετικά στο άρθρο της 16/10/2016), πήρε το όνομά της από τον μητροπολιτικό ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Το Μοσχάτο, κατά την αρχαιότητα αποτελούσε το κύριο μέρος του Δήμου της Ξηπέτης. Από τους κλασικούς χρόνους γινόταν εδώ εκτεταμένη καλλιέργεια αμπελιών. Η ομώνυμη ποικιλία σταφυλιού, έδωσε το όνομά της στο Μοσχάτο.
Ένας Αυστριακός αξιωματικός του 17ου αιώνα, ονόμασε το Μοσχάτο Weingarden (σταφυλόκηπο). Το 1925 το Μοσχάτο αποσπάστηκε από τον Δήμο Αθηναίων και έγινε ανεξάρτητη κοινότητα, ενώ το 1943 έγινε Δήμος.
Η Νέα Ερυθραία, τμήμα της Κηφισιάς παλαιότερα, πήρε το όνομά της από την χερσόνησο της Ερυθραίας που βρίσκεται απέναντι από τη Χίο, στη Μικρά Ασία, καθώς απ’ αυτήν προέρχονταν, στη συντριπτική πλειοψηφία, οι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν σ’ αυτή μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Το 1934 αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη κοινότητα και το 1982 έγινε Δήμος.
Η Νέα Σμύρνη, πήρε το όνομά της από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, καθώς σ’ αυτήν εγκαταστάθηκαν πολλοί Σμυρνιοί πρόσφυγες. Άρχισε να οικοδομείται το 1926. Το 1928 είχε 210 κατοίκους. Το 1934 αποσπάστηκε από τον Δήμο Αθηναίων και έγινε ανεξάρτητη κοινότητα και το 1943 έγινε Δήμος.
Η Νέα Φιλαδέλφεια, ονομάστηκε έτσι ύστερα από πρόταση του νομικού και βουλευτή Πάνου Διαμαντόπουλου. Η ονομασία αυτή, εμφανίζεται για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1924. Παλιότερα (δείτε άρθρο της 16/10/2016), λεγόταν Ποδονίφτης. Η Φιλαδέλφεια, που έδωσε το όνομά της στη Νέα Φιλαδέλφεια, είναι πόλη της Δυτικής Μικράς Ασίας. Η Νέα Φιλαδέλφεια, κατοικήθηκε από Μικρασιάτες πρόσφυγες μετά το 1923. Το 1934 έγινε ανεξάρτητη κοινότητα και το 1947 Δήμος.
Η Νέα Χαλκηδόνα, που από το 2010 αποτελεί ενιαίο καλλικρατικό Δήμο με τη Νέα Φιλαδέλφεια, κατοικήθηκε αρχικά από πρόσφυγες που ήρθαν από τη Χαλκηδόνα του Βοσπόρου. Το όνομα Χαλκηδόνα, προέρχεται από το κάλχη ή χάλκη (πορφύρα).
Η περιοχή του Παπάγου, πήρε το όνομά της από τον στρατάρχη και πολιτικό Αλέξανδρο Παπάγο, ο οποίος είχε μεριμνήσει για την κατάρτιση του νόμου που προέβλεπε την παροχή ιδιόκτητης στέγης στους αξιωματικούς. Η θεμελίωση του πρώτου σπιτιού στην περιοχή του Παπάγου, που από το 2010 αποτελεί ενιαίο καλλικρατικό Δήμο με τον Χολαργό, έγινε το 1952.
Η μονή Πεντέλης, ιδρύθηκε το 1576 από τον επίσκοπο Ευρίπου Τιμόθεο. Στις υπόγειες στοές της παλαιάς μονής, πιστεύεται ότι λειτουργούσε ένα από τα «κρυφά σχολειά» στα χρόνια της τουρκοκρατίας (Βύρων Πολύδωρας, «Η ΜΕΙΖΩΝ ΑΘΗΝΑ»).
Η μονή Νταού Πεντέλης, παλαιότερα ονομαζόταν Ταώ. Από παραφθορά της λέξης Ταώ, προήλθε το όνομα Νταού.
Για την προέλευση του ονόματος Περιστέρι, υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Κατά μία άποψη, προήλθε από τα κτήματα της μεσαιωνικής αθηναϊκής οικογένειας Περιστέρη. Κατ’ άλλη εκδοχή, από τον αρχαίο αττικό Δήμο Σποργίλο. Μια Τρίτη εκδοχή, είναι ότι η ονομασία είναι αρβανίτικης προέλευσης, από τη λέξη pelistare, που σημαίνει περιστέρι. Στον μεγάλο αυτό Δήμο της Αττικής, στα τέλη του 18ου – αρχές του 19ου αιώνα, είχε δημιουργηθεί ένα μικρό χωριό το οποίο σύντομα επεκτάθηκε.
Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκαν στο Περιστέρι πολλοί πρόσφυγες, στην αρχή σε ξύλινες παράγκες και αργότερα σε πλινθόχτιστα σπίτια. Το 1934 το Περιστέρι αποσπάστηκε από το Δήμο Αθηναίων και αναγνωρίστηκε απευθείας σαν Δήμος.
Ας δούμε μερικές από τις συνοικίες του.
Η Ανθούπολη, γνωστή και από το «Κάρβουνο» το οποίο μας είχε απασχολήσει σε εκτενές άρθρο στο protothema.gr, πήρε το όνομά της από τους επιχειρηματίες λουλουδιών που υπήρξαν οι πρώτοι οικιστές της.
Ο Λόφος Αξιωματικών, ονομάστηκε έτσι γιατί οι οικογένειες δυο αξιωματικών ήταν οι πρώτες που εγκαταστάθηκαν εκεί πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Νέα Ζωή, ονομαζόταν παλαιότερα Άσπρα Χώματα. Στην περιοχή βρισκόταν κατά την αρχαιότητα ο Δήμος Λευκονόης. Η αργιλώδης και «λευκόφαιος» τοποθεσία έδωσε το όνομά της στον αρχαίο Δήμο.
Το Μπουρνάζι, γνωστό κυρίως…από τις πολλές καφετέριες που υπάρχουν εκεί, οφείλει το όνομά του στην παλιά αθηναϊκή οικογένεια Μπουρνάζου που είχε κτήματα στην περιοχή.
Η Πετρούπολη, άρχισε να οικοδομείται το 1933. Η πρώτη φορά που αναφέρεται με το όνομα αυτό, είναι στις 18 Μαΐου 1933. Η Πετρούπολη, δημιουργήθηκε από τον δημοσιογράφο και εκδότη (!) Πέτρο Γιάνναρο (προφανώς από το όνομά του Πέτρος, πήρε και το όνομά της…). Ο Γιάνναρος, πρόσφερε στους αναγνώστες της εφημερίδας του «Εσπερινή», τη δυνατότητα με 300 κουπόνια να αποκτήσουν οικόπεδο στην περιοχή της Πετρούπολης, πληρώνοντας μηνιαίες δόσεις των 50 δραχμών για 10 χρόνια! Συνολικά δηλαδή 6.000 δρχ. και 300 κουπόνια της «Εσπερινής», αρκούσαν για ένα οικόπεδο στην Πετρούπολη!
Το σχέδιο της Πετρούπολης είχε εκπονήσει ο αρχιτέκτονας-μηχανικός Αλέξανδρος Μεταξάς. Το 1946, η Πετρούπολη αποσπάστηκε από τα Νέα Λιόσια (Ίλιον), όπου ανήκε. Το 1972 αναγνωρίστηκε ως Δήμος.
Ο Ταύρος, που λεγόταν στο παρελθόν Νέα Σφαγεία (δείτε και άρθρο της 16/10/2016), «φιλοξενούσε» παλιότερα τις φυλακές πριν αυτές μεταφερθούν στον Κορυδαλλό! Για το πώς προήλθε το όνομα Ταύρος, υπάρχουν διάφορες εκδοχές.
i. Προέρχεται από την εκκλησία του Άι-Γιάννη του Ταύρου. Κατά μία άποψη, το όνομα αυτό προέκυψε κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας από έναν άγριο ταύρο στον οποίο έριχναν οι Τούρκοι τους επαναστάτες.
ii. Προέρχεται από κάποιο αρχαίο γλυπτό που βρισκόταν στην περιοχή του Ταύρου ως τα μεσαιωνικά χρόνια.
iii. Σύμφωνα με μία, μάλλον ακραία εκδοχή, ο Άι-Γιάννης μεταμορφωνόταν σε μικρό ταύρο που τριγύριζε κοντά στο εκκλησάκι.
iv. Τέλος, οι κάτοικοι της περιοχής υποστήριζαν παλαιότερα ότι ένας μανιασμένος ταύρος μπήκε κάποτε μέσα στο μικρό εκκλησάκι και ηρέμησε.
Όσο για τα σφαγεία, βρισκόταν ως το 1915 στην περιοχή Χαροκόπου, επί της σημερινής λεωφόρου Θησέως. της Καλλιθέας. Το 1915 μεταφέρθηκαν στην περιοχή του σημερινού Ταύρου. Την μεταφορά εκεί, ίσως ευνοούσε η ύπαρξη ενός μικρού ρέματος που λεγόταν Πλατύ Φρέαρ, κυλούσε μεταξύ Πετραλώνων και Ταύρου και δεν υπάρχει σήμερα. Από το 1966-1967 τα σφαγεία άρχισαν να εγκαταλείπονται και από το 1968 περιέπεσαν σε πλήρη αχρηστία.
Ο Ταύρος (ως Νέα Σφαγεία), αποσπάστηκε το 1934 από τον Δήμο Αθηναίων και έγινε ανεξάρτητη κοινότητα. Το 1936 μετονομάστηκε σε κοινότητα Ταύρου και το 1943 έγινε Δήμος Ταύρου.
Ο Υμηττός, που μαζί με τη Δάφνη αποτελούν ενιαίο καλλικρατικό Δήμο από το 2010, πήρε το όνομά του από τον Υμηττό, το τραγουδισμένο βουνό της Αττικής. Η λέξη Υμηττός, προέρχεται από την πελασγική λέξη υμήτ ή ουμαΐτ, που σημαίνει τραχύς, βραχώδης τόπος ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή «με τη βροχή».
Η Δάφνη, το παλιό Κατσιπόδι (δείτε και άρθρο της 16/10/2016), δεν είναι ξεκάθαρο γιατί ονομάστηκε έτσι. Ο Χαράλαμπος Β. Συμεωνίδης, στο δίτομο «Ετυμολογικό Λεξικό των Νεοελληνικών Οικωνυμίων», απλά αναφέρει ότι πρόκειται για λόγια μετονομασία της περιοχής Κατσιπόδι (<κατσιπόδης=κατσικοπόδαρος;). Γράφει επίσης, ότι το τοπωνύμιο Δάφνη, δίνεται σε περιοχές όπου υπάρχουν νερά. Πραγματικά, παλαιότερα μεταξύ Δάφνης και Αγίου Δημητρίου, υπήρχε το «ρέμα των Καλογήρων». Οι…Καλόγηροι, ήταν οι αδελφοί Τριανταφύλλου, που είχαν κτήματα κοντά στο ρέμα και επειδή ήταν άγαμοι, ο λαός τους αποκαλούσε «καλόγηρους». Το τοπωνύμιο, υπάρχει ως σήμερα.
Η Φιλοθέη, πήρα το όνομά της από την Αγία Φιλοθέη (1522-1589), κόρη του Αθηναίου προύχοντα Άγγελου Μπενιζέλου. Το όνομά της ήταν Ρηγούλα. Χήρεψε σε νεαρή ηλικία και έγινε μοναχή με το όνομα Φιλοθέη. Ανέπτυξε έντονη χριστιανική και φιλανθρωπική δράση. Οι Τούρκοι τη συνέλαβαν και τη βασάνισαν μέχρι θανάτου (19 Φεβρουαρίου 1589). Η οικοδόμηση της Φιλοθέης ξεκίνησε γύρω στο 1930. Το 1934, αναγνωρίστηκε ανεξάρτητη κοινότητα με το όνομα Νέα Αλεξάνδρεια, από τον Αλεξανδρινό αρχιτέκτονα Γ. Αρχοντούλη ο οποίος το 1907 ήταν ιδιοκτήτης της περιοχής και είχε εκπονήσει και ρυμοτομικό σχέδιο. Το 1936, η Φιλοθέη πήρε το σημερινό όνομά της.
Το Χαϊδάρι, πήρε το όνομά του από τον Τούρκο κτηματία Χαϊντάρ Πασά, ο οποίος κατοικούσε εκεί που βρίσκεται σήμερα το σημερινό Παλατάκι.
Το Παλατάκι (παλαιότερα και Έπαυλη), έχει μεγάλη ιστορία η οποία όμως δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρη. Ίσως υπήρχε αρχικά εκεί ένας μικρός πύργος. Το σημερινό κτίσμα, είναι δημιούργημα του Σταμάτη Κλεάνθη ή του Γάλλου Γκιστάβ Μπουλανζέ. Το 1880, το Παλατάκι πέρασε στα χέρια του τραπεζίτη Νικόλαου Νάζου και στη συνέχεια στην ιδιοκτησία του εφοπλιστή Αντώνη Παληού.
Το Δαφνί, που υπάγεται στο Χαϊδάρι, είναι γνωστό κι από την βυζαντινή μονή που βρίσκεται εκεί. Στη θέση της κατά την αρχαιότητα, πιστεύεται ότι υπήρχε ο ναός του Δαφναίου ή Δαφνηφόρου Απόλλωνος που έδωσε και το όνομά του στο Δαφνί. Κατά μία άλλη εκδοχή, το Δαφνί οφείλει το όνομά του στη βασίλισσα Δάφνη που σώθηκε από μεγάλη τρικυμία βγαίνοντας στην παραλία του Σκαραμαγκά με δώδεκα βαρέλια φλουριά. Μεγάλο μέρος τους έδωσε για να χτιστεί η μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (μονή Δαφνίου), ενώ τα υπόλοιπα τα έθαψε! Η μονή φαίνεται ότι χτίστηκε τον 5ο-6ο αιώνα, αργότερα εγκαταλείφθηκε για να χτιστεί εκ νέου τον 8ο-9ο αιώνα. Λίγο μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, χρησιμοποιήθηκε και ως δημόσιο ψυχιατρείο (φρενοκομείο!!!). Το 1893 ανακαινίστηκε από τον Ιταλό Νόβο καθώς είχε υποστεί μεγάλες φθορές.
Ο Σκαραμαγκάς, που επίσης ανήκει στο Χαϊδάρι, οφείλει το όνομά του στη βυζαντινή οικογένεια Σκαραμαγκά, η οποία είχε καθήκον και αποστολή, τη φύλαξη του σκαραμαγκίου, του πολυτελούς υφάσματος από το οποίο κατασκευαζόταν ο αυτοκρατορικός χιτώνας.
Στην ευρύτερη περιοχή του Χαλανδρίου, υπήρχε στην αρχαιότητα ο δήμος της Φλύας (=εύφορη γη), που είχε κατοικηθεί από τους πρωτοελλαδικούς χρόνους (2.600 π.Χ.-2.000 π.Χ.). Η ονομασία Χαλάνδρι, προήλθε κατά μια εκδοχή από το κτήμα (τουρκικά ντερέ) του Τούρκου Χαλά (Χαλά-ντερέ = Χαλάνδρι). Ο Τούρκος περιηγητής Εβλιά Τσελεμπή που επισκέφθηκε την περιοχή το 1667, τοποθετεί το κτήμα του Χαλά στη θέση «Ρεματιά» του Χαλανδρίου.
Άλλη εκδοχή, αναφέρει ότι το όνομα Χαλάνδρι προέρχεται από παραφθορά της αρχαίας λέξης ακαλανθίς = καρδερίνα. Ο Αριστοφάνης («Όρνιθες»), αναφέρει ότι υπήρχε η «Ακαλανθίς Άρτεμις», προς την οποία γινόταν επικλήσεις και θυσίες. Στις αρχές του 19ου αιώνα το Χαλάνδρι, ονομαζόταν Καλάνδρα (Calandra = το πτηνό κορυδαλλός, η γαλιάντρα). Τέλος, μία άλλη εκδοχή, αναφέρει ότι η ονομασία Χαλάνδρι προέρχεται από τη βυζαντινή λέξη χαράδρι (=ρεματιά, χαράδρα).
Το Χαλάνδρι έγινε ανεξάρτητη κοινότητα το 1925 και το 1943 αναγνωρίστηκε ως Δήμος.
Η περιοχή του Χολαργού κατοικείται από τους προϊστορικούς χρόνους. Αντικείμενα και εργαλεία που χρονολογούνται μεταξύ 2.500 π.Χ. και 2.100 π.Χ, έχουν εντοπιστεί στην ευρύτερη περιοχή του Χολαργού. Το όνομα Χολαργός, είναι αρχαίο. Χολαργός < χολή + αργός = πράος, απαλλαγμένος από οργή. Η περιοχή του Χολαργού στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν ακατοίκητη. Μετά το 1917 άρχισε η οικοδόμησή της. Το 1933 ο Χολαργός έγινε ανεξάρτητη κοινότητα και το 1963 Δήμος.
Το Ψυχικό, πήρε το όνομά του από το πηγάδι που είχε ανοίξει η Αγία Φιλοθέη στην περιοχή που ανήκε στην ιδιοκτησία της τον 16ο αιώνα, για να ξεδιψούν οι διαβάτες σαν «ψυχικό» προς αυτούς. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, το όνομα του Ψυχικού οφείλεται στο ότι εκεί σταμάτησε για να ξεκουραστεί, να «πάρει αναψυχή», ο πολεμιστής-δρομέας που έφερε στους Αθηναίους τη χαρμόσυνη είδηση της νίκης στον Μαραθώνα. Τέλος κατά μία άλλη εκδοχή, η ονομασία Ψυχικό οφείλεται στο πηγάδι που άνοιξαν κοντά στο Γηροκομείο οι ιδιοκτήτες του, σαν «ψυχικό» για να ξεδιψούν οι διαβάτες.
Ο Φάρος του Ψυχικού, πήρε το όνομά του από τον φωτεινό σηματοδότη (φανάρι), που ρύθμιζε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων που διέσχιζαν τη λεωφόρο Κηφισίας και των τρένων της σιδηροδρομικής γραμμής Αθηνών-Λαυρίου, που διασταυρώνονταν στο σημείο εκείνο.
Οι Τρεις Γέφυρες, είναι νεότερο τοπωνύμιο, της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Μετά την κατασκευή των σιδηροδρομικών γραμμών, φτιάχτηκαν κοντά στην (τότε) «Βασιλική Γέφυρα», οι δύο σιδερένιες γέφυρες των σιδηροδρόμων Πελοποννήσου και Λαρίσης.
Κλείνουμε το αφιέρωμα αυτό, με μία μάλλον άγνωστη αλλά σίγουρα θλιβερή ιστορία. Η γέφυρα Ροσινιόλ, βρίσκεται στο Περιστέρι. Ο Σομπλάν Ροσινιόλ, ήταν ένας νεαρός Γάλλος διανοούμενος που είχε έρθει προπολεμικά στο Περιστέρι από τη Λιόν της Γαλλίας. Έκανε παρέα με κάποιους Περιστεριώτες (Γλυκοφρύδης, Κολομβούνης και Πέτας σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια), οι οποίοι έπαιζαν ποδόσφαιρο και μάλιστα αργότερα ήταν οι ιδρυτές του Ατρόμητου Περιστερίου. Παρόλο ότι ο Σομπλάν ήξερε ποδόσφαιρο, προτιμούσε να βλέπει τους Έλληνες φίλους του να παίζουν (κυρίως στη σημερινή Πλατεία Βικτωρίας). Οι φίλοι του, που είχαν στα σκαριά την ίδρυση μιας ομάδας, σκεφτόταν να την ονομάσουν Ροσινιόλ Περιστερίου. Δυστυχώς, στις 11 Σεπτεμβρίου 1936, ο Σομπλάν Ροσινιόλ, αυτοκτόνησε πέφτοντας από την (τότε υπάρχουσα) γέφυρα, η οποία στη συνέχεια πήρε το όνομά του. Αργότερα, στην περιοχή υπήρχε και κέντρο διασκέδασης με το όνομα «Ροσινιόλ». Δυστυχώς το «αηδόνι» (γαλλ. «rossignol»=αηδόνι), ο Σομπλάν Ροσινιόλ, έφυγε πολύ πρόωρα και έμεινε ένα τοπωνύμιο στο Περιστέρι να θυμίζει το πέρασμά του από την Ελλάδα και τη ζωή…
Πηγές:
ΒΥΡΩΝ Γ. ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ, «Η ΜΕΊΖΩΝ ΑΘΗΝΑ», εκδόσεις Καστανιώτη 2002
ΚΩΣΤΑΣ Η. ΜΠΙΡΗΣ, «ΑΙ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ», Γ’ Έκδοση, 2006
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙΡΟΦΥΛΑΣ, «ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ», Εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 1995
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου