Αναποδιές των καιρών

Μπροστά στα μάτια μας, τα ανακοινωθέντα των αντιπάλων στρατηγείων μιλάνε για βομβαρδισμούς, για ανατινάξεις, για λυσσαλέες μάχες σώμα με σώμα, για διπλωματικές... μπηχτές, τέλος για μυδραλλιοβολήσεις γυναικόπαιδων, που δεν φταίνε σε τίποτα, μα που μοιραία και αναπόφευκτα πληρώνουνε το ίδιο στο βωμό του Άρη, το φόρο του πολέμου.Η ευγένεια της Ειρήνης έχει αιώνιο διαζύγιο με τις ¨ευγένειες¨ του πολέμου. Ο συμπαθητικός αεροπόρος, που σκοτώνεται να στείλει τριαντάφυλλα σε μια κυρία του τόπου του, προκειμένου να κερδίσει σύντομα μια θέση στην καρδιά της, διόλου απίθανο, έπειτα από λίγο, να ξαποστείλει εξ ουρανού σε μια άλλη κυρία ενός άλλου τόπου μια βόμβα 800 κιλών, που αν πέσει κάπου δίπλα της δεν θα σεβαστεί τη ζωή της...


Αν έλεγε κάποιος στον αεροπόρο πριν λίγα χρόνια πως ίσως κάποια μέρα θα σκάρωνε ένα λούπινγκ για να κατέβει χαμηλά και να σκορπίσει βλήματα πάνω στα ψαχνά τόσων και τόσων υπάρξεων, σίγουρα θα ανασήκωνε τους ώμους...

Και όμως, όλα αλλάζουνε από εποχή σε εποχή. Εμείς οι ίδιοι που νηφάλιοι, κουκουλωμένοι με το κέλυφος της ανθρωπιάς, που δίνει η Ειρήνη, πασαλειμμένοι με το λούστρο που μας χαρίζει απατηλά ο παραπαίων ¨πολιτισμός¨ της εποχής μας, εμείς οι ίδιοι απότομα και αυτόματα γινόμαστε αρειμάνιοι, άκαμπτοι και αμείλικτοι!





Εν ώρα Ειρήνης πατάτε τον κάλο που βρίσκεται κοντά σας, και αυθόρμητα λυγίζετε στα δύο:

-Ω! σας πάτησα, παρντόν! Τι τρομερό! Είμαι ασυγχώρητος...



Εν ώρα Ειρήνης συνοδεύετε κάποια κυρία σπίτι της και κατεβαίνετε από το ταξί, ανοίγετε τη πόρτα, κρατάτε το καπέλο σας στο χέρι, κάνετε μια υπόκλιση, περιμένοντας η κυρία να μπει στο σπίτι της...






Εν ώρα όμως πολέμου... Η ευγένεια έχει εξαφανιστεί... Με ένα άρμα μάχης, ένα πυροβόλο ανοίγετε αλύπητα το δρόμο που χρειάζεται... Άνθρωποι πέφτουν και τσακίζονται, κορμιά σαρώνονται μπροστά σας, σπίτια γκρεμίζονται και ανάβουν πυρκαγιές... Αντί να θεωρείτε τον εαυτό σας ασυγχώρητο, τον βλέπετε θριαμβευτή και τον συγχαίρετε ενδόμυχα...

Τύποι αθώοι, φιλήσυχοι, που αν τους έλεγε η γυναίκα τους να εξοντώσουν κάποια κατσαρίδα που τριγυρνάει στη κουζίνα, θα ριγούσανε από δέος, δεν νοιώθουν κανένα δισταγμό να ξεπαστρέψουν μια κουστωδία αθώων ανθρώπων...



Μα δεν βαριέστε τώρα! Το πρόβλημα είναι παλιό... Από αιώνες και αιώνες ο άνθρωπος παλεύει να ακολουθήσει τη ρήση ¨Αγαπάτε τον πλησίον¨, να πνίξει το θηρίο που βρίσκεται μέσα του και να σταθεί ψηλότερα.

Στα χρόνια της γαλήνης κάπως τα καταφέρνει, μα έπειτα, μια μέρα, ηχεί και πάλι η σάλπιγγα της σύρραξης. Βγάζουμε τότε τα γιορτινά μας, φοράμε τη ποδιά του κρεοπώλη και το οικοδόμημα που κτίζαμε πέφτει σαν τραπουλόχαρτο...

Όσες κυρίες διασώθηκαν από την επιδρομή του χθεσινού αεροπόρου, μη ξενιστούν καθόλου αν μετά από κάποια χρόνια ο ίδιος τις πλησιάσει σε κάποιο τέιον-πάρτι και με ένα μελιστάλακτο χαμόγελο τους πει προσφέροντας το φλιτζανάκι:

-Ακόμα ένα τσάι, παρακαλώ; Το δέχεστε;... Ω! μιλ μερσί... Είμαι γοητευμένος!...

Και να σκεφτεί κανείς ότι βρήκα το κείμενο αυτό σε μια κιτρινισμένη από τον καιρό εφημερίδα του 1940! Τι να πεις;