Με αφορμή την επίκαιρη, και τόσο αναμενόμενη, ετήσια Έκθεση της Θεσσαλονίκης, που εγκαινιάζεται στις 10 Σεπτεμβρίου, σας μεταφέρω ένα χαριτωμένο απολογισμό της πρώτης δεκαετίας της Κατά την διάρκεια μιας δεκαετίας οι απειράριθμοι Έλληνες, οι αιωνίως αγεωγράφητοι, έμαθαν θέλοντας και μη... γεωγραφική πατριδογνωσία! Διδάχτηκαν ακόμη και τι ελληνικά προϊόντα βγάζει η Ελλάδα. Διότι φανταζόντουσαν ότι η Ελλάδα δεν βγάζει τίποτε άλλο από... πολιτικούς. Ακουγόντουσαν μάλιστα τα πρώτα χρόνια, και απορίες όπως:
-Ώστε η Ελλάδα βγάζει και κολοκυθάκια! Κι’ εγώ νόμιζα ότι μας έρχονται απ’ έξω!
Και όταν ο νεοέλληνας διαπίστωνε, ότι η Ελλάδα βγάζει, όχι μόνο κολοκυθάκια αλλά και σιτάρια και κουκιά, και σταφίδα και κρασιά, και χίλια δύο άλλα εξαίρετα προϊόντα, γινόταν αμέσως σωβινιστής και έφευγε με φουσκωμένο το στήθος από εθνική υπερηφάνεια...
***
Τα πρώτα χρόνια της Έκθεσης τους εκθέτες διέκρινε εξαιρετικό χουβαρνταλίκι. Ο βασιλιάς της ρέγγας κ. Μήτσος Ζαμβρέκας μοίραζε χιλιάδες ρεγγών και κονσερβών ψαρικών. Είχε, σχεδόν, καθημερινά συσσίτιο προς μεγίστη αγαλλίαση των σελέμηδων, από την κατηγορία των οποίων δεν εξαιρώ κανένα!
Ο Αυτόνομος Σταφιδικός Οργανισμός μοίραζε κέικ και κουτιά με υπέροχες σταφίδες. Αλλά η μεγαλύτερη «θραύση» γινόταν με τα τσιγάρα. Οι καπνοβιομηχανικοί οίκοι μοίραζαν διαρκώς τσιγάρα και έξω από τα περίπτερα σχηματιζόντουσαν ουρές από αμέτρητους χαρμάνηδες.
Τέλος το κρασί, το κονιάκ και το ούζο έτρεχαν άφθονα και όλοι το βράδυ έφευγαν μισομεθυσμένοι!
***
Δεν μπορεί φυσικά κανείς να ξεχάσει τα ποικίλα θεάματα, το «Λούνα Παρκ», το θίασο των νάνων, τα αυτοκίνητα και τις μοτοσυκλέτες του θανάτου...
Θα μείνει ακόμη αλησμόνητη η μανία των επισκεπτών να αγοράζουν διάφορα είδη από την Έκθεση.
-Έκθεση είναι, έλεγαν, δηλαδή πανηγύρι. Θα έχει φθηνότερα πράγματα...
Εννοείται ότι η φτήνια ήταν ένας μύθος τελείως ανυπόστατος. Στην αγορά τα πράγματα πουλιόντουσαν απείρως φθηνότερα!
***
Τι άλλο να θυμηθεί κανείς από την δεκαετία; Έχει τόσα πράγματα που δεν θ’ αρκούσε ασφαλώς ολόκληρη εφημερίδα.
Ποιο χαρακτηριστικό ήταν εκείνο που συνέβαινε επί σειρά ετών και σχολιαζότανε κατά κόρο, ότι δηλαδή η Σαλονίκη κατακλυζότανε από ξένους και από ξένες.
Παρατηρήθηκε έτσι το φαινόμενο μιας ομαδικής υποβολής. Όταν εμφανιζότανε στην Έκθεση καμιά ξανθιά –δεν είχε γενικευτεί ακόμη η χρήση του οξυζενέ- την έπαιρναν αμέσως για Αγγλίδα, για Αμερικανίδα, για Ουγγαρέζα. Πολλοί πίστευαν ακόμη, ότι επρόκειτο και περί κινηματογραφικού αστέρος που ήρθε ινκόγκνιτο για να θαυμάσει την «μαγική πόλη» με το παγκόσμιο ενδιαφέρον.
Υπήρχαν τότε και τολμηροί, που προσπαθούσαν να λύσουν το μυστήριο των ξανθών κεφαλιών. Πλησίαζαν λοιπόν με οκτώ... γλώσσες στο στόμα:
-Παρλέ-βου φρανσαί;
-Σπρέχεν ζι ντόΙτς;
-Σπήκ Ιγγλις;
-Σπράχεν ζυ πάπρικα;
-Χουν ντου γιου ντου...
Και συνέβαινε να μειδιάσει τότε ο ξανθός αστήρ και να απαντήσει ελληνικότατα:
-Ρε δεν αφήνεις την παλιοκουβέντα; Ρωμιά είμαι ρε μάπα... Και’ αντί να λες αυτές της πάρλες, δεν πάμε να με κεράσεις καμιά μπύρα και λιγώθηκα να γυρίζω τόση ώρα;...
(Βασισμένο σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Νέα Αλήθεια», 1935, υπογράφει ο Τ. Οικονομίδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου