Η ταινία «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες», στην οποία υποδύθηκε μια βασίλισσα, την πήγε μέχρι τις Κάννες. Στη Μικρή Επίδαυρο φέτος το καλοκαίρι είναι η ηρωίδα ενός ψηφιακού νέου κόσμου. Και ενώ στην καριέρα της πετάει όλο και ψηλότερα, στη ζωή της παραμένει όσο προσγειωμένη ήταν και όταν ξεκίνησε Είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της και πλέον το ταλέντο της αναγνωρίζεται και στο εξωτερικό. Η ταινία μικρού μήκους «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες» του Μανώλη Μαυρή διαγωνίστηκε στο φετινό κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, οδηγώντας την Κόρα μέχρι το κόκκινο χαλί. Το «GALA» την είχε συναντήσει λίγες μέρες νωρίτερα και εκείνη ήταν ενθουσιασμένη με την προοπτική του ταξιδιού. «Νιώθω πολύ συγκινημένη και τυχερή που συμμετέχω σε μια ελληνική παραγωγή που διαγωνίζεται στις Κάννες, ανεξαρτήτως εάν θα βραβευθεί ή όχι. Είναι τιμή να εκπροσωπούμε την Ελλάδα σε ένα τόσο σπουδαίο διεθνές φεστιβάλ και να προωθούμε τον ελληνικό κινηματογράφο», είχε αναφέρει. Αυτό που δεν γνώριζε ακόμα είναι ότι το φιλμ τελικά κέρδισε το Canal+ Award για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους. Μετά τις Κάννες, η Κόρα είχε ραντεβού στη Μικρή Επίδαυρο, όπου το έργο «Κρεουργία» του Γιώργου Σκεύα, στο οποίο πρωταγωνιστούσε, ανέβηκε στις 23 και 24 Ιουλίου. Μυστηριώδης και τραγική στους ρόλους της, απέριττη και προσιτή στις συνεντεύξεις της, ξεκαρδιστική στην καθημερινότητά της, η Κόρα παραπονιέται που δεν της προτείνουν να παίξει σε κωμωδίες και έχει έναν δικό της απολαυστικό τρόπο να διηγείται ιστορίες και να εκφέρει απόψεις. Η ιστορία ενός ονόματος
«Γεννήθηκα στην Αμερική, αλλά το επίθετό μου είναι ελληνικό. Εκείνη την εποχή είχε μόλις βγει ο νόμος για την επιλογή του επιθέτου από τους γονείς, οπότε οι δικοί μου επέλεξαν το ελληνικό αντί για το αμερικάνικο που ήταν Smith, το οποίο είναι πολύ κοινότοπο, σαν να λέμε Παπαδοπούλου. Το όνομά μου είναι Κόρα-Μέι, σπάνιο αμερικάνικο με αρχαιοελληνική ρίζα. Κόρα σημαίνει κόρη και Μέι είναι προσφώνηση για την Περσεφόνη. Κράτησα, λοιπόν, το μισό όνομά μου, αν και γυρίζω όταν με φωνάζουν Κόρα-Μέι».
Κορίτσι της πόλης
«Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη, αλλά τα τελευταία 10 χρόνια μένω στο κέντρο γιατί δεν οδηγώ, μου αρέσει να περπατάω και θέλω να έχω όλα τα πράγματα σε απόσταση αναπνοής. Παλαιότερα έμενα στην Αβέρωφ, άρα έχω αναβαθμιστεί. Εμείς είμαστε ψηλά στα σαλόνια. Ενα στενό κάτω είναι τα αλώνια. Μένω σε μια πολυκατοικία στην οδό Μάρνης, καθαρή, αρχιτεκτονικά άψογη και καλοδιατηρημένη, όπου το κάθε διαμέρισμα ανήκει σε έναν ιδιοκτήτη. Είναι μία πολύ ωραία γειτονιά. Εχω ακούσει πολλές ιστορίες από την Αθήνα του περασμένου αιώνα από τους συνένοικούς μου, οι οποίοι είναι όλοι ηλικιωμένοι. Εδώ, το ’50 και το ’60 χτυπούσε η καρδιά της αστικής Αθήνας. Βέβαια, σε διαφορά δυο τετραγώνων έχουμε τις δομές των προσφύγων και μια εικόνα η οποία δηλώνει υποβάθμιση της περιοχής».
Ηθοποιός σημαίνει φως
«Από πολύ μικρή είχα δηλώσει ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Αντιμετώπισα τη συνεχή επιβράβευση και τη παρότρυνση των άλλων σε αυτή μου την επιθυμία. Μου έλεγαν χαρακτηριστικά πως έμοιαζα στην Κατίνα Παξινού. Ημουν ένα έντονο παιδί, εκφραζόμουν με ένταση, βίωνα έντονα τα συναισθήματα. Οι γονείς μου πολύ συχνά μου φώναζαν “Ελα Εκάβη”. Στο σχολείο μου υπήρχε θεατρική ομάδα και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Βέβαια τότε δεν ήξερα τι σημαίνει ηθοποιός. Αυτό το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα, όταν μπήκα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και είχα δασκάλους μου ιερά τέρατα όπως η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Τιτίκα Νικηφοράκη, η Μαρία Χορς και ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ο οποίος με πήρε αργότερα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Το να είσαι ηθοποιός δεν είναι τόσο εύκολο όσο μοιάζει. Απαιτεί πειθαρχία, πολλές προσωπικές στερήσεις. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με διάφορους ξένους και Ελληνες πολύ σπουδαίους ηθοποιούς που με γαλούχησαν και μου έδειξαν τον δρόμο στο τι θέλω να κάνω εγώ μέσα στο θέατρο. Αυτό που συνειδητοποίησα με τα χρόνια είναι ότι δεν είναι κάτι εύκολο. Ωραία είναι η αίγλη της φωτογράφησης ή μιας συνέντευξης ή της διασημότητας, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Εχει μεγάλη δυσκολία να είσαι ηθοποιός, όχι μόνο οικονομική αλλά και προσωπική. Θέλει μια ενδελεχή έρευνα, μια εκγύμναση του σώματος και του νου, θέλει διάβασμα. Δεν είναι κάτι μονοσήμαντο, είναι πολυδιάστατο, καθόλου μονομερές ή στατικό».
Η δύναμη της αυτοΐασης
«Για θετική ή αρνητική ενέργεια δεν μιλάω ποτέ. Είμαι υπέρ της αρνητικής ενέργειας όσο και της θετικής. Είναι και τα δύο μέσα στη ζωή και πιστεύω ότι βελτιώνεσαι σεβόμενος τον εαυτό σου, σεβόμενος και τις δυσάρεστες και τις ευχάριστες πλευρές σου. Οι άνθρωποι είναι πολυσύνθετοι. Το θέατρο δεν είναι ψυχοθεραπευτής. Μπορεί να λειτουργήσει και αντιστικτικά, να γίνει τροχοπέδη, βαυκαλισμός, ακκισμός. Μπορεί να ανακαλύπτεις πράγματα, να ξεδίνεις συναισθηματικά, αλλά κανένας δεν θεραπεύτηκε από το θέατρο. Ο καθένας μας έχει δικούς του τρόπους, πολύ προσωπικούς και ιδιαίτερους. Κάποιοι θεραπεύονται κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα, άλλοι περπατώντας ξυπόλητοι στην άμμο ή κολυμπώντας στη θάλασσα, άλλοι γράφοντας. Η αυτοθεραπεία έχει να κάνει με την έκφραση των συναισθημάτων και ακυρώνεται όταν τα πράγματα κουκουλώνονται ή καπακώνονται. Τότε το μόνο που συμβαίνει είναι να σκάνε».
Τα πάντα για το κοινό
«Το θέατρο είναι η δουλειά μου. Οταν ανεβαίνω πάνω στη σκηνή έχω ευθύνη για τα συναισθήματα που παίζω. Δεν ανεβαίνω για μένα, ανεβαίνω γιατί πρέπει το κοινό να νιώθει κάτι και θεωρώ αντιδεοντολογικό να μη γίνεται για εσάς. Βρίσκω τρόπους για να συγκινηθείτε, να κλάψετε, να γελάσετε, να βιώσετε πράγματα ώστε να γυρίσετε σπίτι σας με μια ανάταση. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι τις πρόβες τις βιώνουμε έντονα για να μπούμε στο συναίσθημα να δούμε πώς θα το παίξουμε. Είναι όμως και τεχνική. Σε μια παράσταση που πρέπει να παιχτεί πολλές φορές και ενίοτε και επί δύο χρόνια, δεν γίνεται να μην υπάρχει τεχνική. Το θέμα είναι να μη φαίνεται και ιδανικά να μην έχει ούτε ραφές».
Art Vs reality
Πριν από χρόνια στην κινηματογραφική ταινία «Τάνγκστεν» ο χαρακτήρας που υποδυόταν δεχόταν τη βία του συντρόφου της. «Η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από τη μυθοπλασία. Με ξεπερνούν αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο και στην Ελλάδα, που είναι τρισχειρότερα από αυτά που έχουν γραφτεί από συγγραφείς, ποιητές ή σεναριογράφους. Τα ζωώδη ένστικτά μας είναι πιο φοβερά από τα αμαρτήματα που αφηγούμαστε με την τέχνη. Η τέχνη παρουσιάζει ανθρώπινες ιστορίες με ακραία πάθη για να κατευνάσει τα ζωώδη ένστικτά μας, να μας κάνει να νιώσουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Χρησιμοποιεί κάτι ακραίο για να ταυτίζεται ο θεατής. Βλέποντας για παράδειγμα μια Μήδεια, ίσως μπορει μια γυναίκα να νιώσει καλύτερη μάνα».
Περί ταμπέλας και άλλων δαιμονίων
«Δεν διαχωρίζω τους ηθοποιούς σε κατηγορίες. Ολοι μας κάνουμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Επιδιώκουμε να ψυχαγωγήσουμε, να μετακινήσουμε το κοινό, η αφετηρία μας είναι κοινή λοιπόν. Ο κάθε ηθοποιός έχει άπειρες δυνατότητες, δεν είναι ένα μόνο πράγμα που λαθεμένα τον χαρακτηρίζουν. Το έχω δει και πρακτικά μέσα από τη διδασκαλία μου. Από το πώς έχει γαλουχηθεί ο άλλος ή τι ανάγκη ταύτισης έχει με μια ταμπέλα για να νιώθει ασφαλής. Προσωπικά θεωρώ ότι έτσι γίνεται άδικος προς τον εαυτό του και τα ταλέντα του. Παραδείγματος χάρη, ο Μάρκος Σεφερλής, ο οποίος είναι ένας ηθοποιός ποικίλων δυνατοτήτων σε αυτοσχεδιασμό και μπορεί να μπολιάσει με την προσωπικότητά του κείμενα που δεν έχουμε φανταστεί».
Οι Ελληνες και οι άλλοι
«Είμαστε μια Ελλάδα που αυτοκαταστρέφεται και μετά από λίγο μας εκτιμούν για την Ιστορία και την αίγλη που φέρουμε αιώνες. Ανθίσταμαι όμως - δεν μπορούν να καθορίζουν άλλοι την ταυτότητά μας, να είμαστε έρμαιά τους, να άγονται όπως θέλουν για μας, να είναι κάποιοι ξένοι που σχηματίζουν την εικόνα μας και μας ορίζουν. Θα ήθελα εμείς να καθορίζουμε την ταυτότητά μας. Είμαστε των άκρων. Ή απόλυτα δημοφιλείς κάποια εποχή, όπως με τους Ολυμπιακούς, ή τώρα με τον Ντιορ, ή παραδειγματικά αντιδημοφιλείς στην περίοδο της κρίσης που μας περιέπαιζαν διεθνώς με το λογοπαίγνιο “Go Greek for a week”. Θα προτιμούσα να βρισκόμασταν κάπου στη μέση».
Η σχέση με τον χρόνο
«Οση εμπειρία και αν έχεις από το θέατρο σε μεγάλους τραγικούς ρόλους δεν μπορείς να συνηθίσεις στην ιδέα του θανάτου. Οπως δεν μπορώ να συνηθίσω και ότι μεγαλώνω. Νομίζω ότι κανένας άνθρωπος που έχει τη διάθεση για ζωή δεν μπορεί να δεχθεί την ιδέα ότι είναι θνητός και αναλώσιμος και ανά πάσα στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Διαισθάνομαι ότι αυτό θα είναι το σοβαρότερο θέμα που θα αναγκαστώ να αντιμετωπίσω οσονούπω. Η γενιά μου ενηλικιώνεται κάπως αργά, γιατί επιμηκύνεται το όριο ζωής και στα 40 θεωρείσαι σχετικά νέος. Ελπίζω μεγαλώνοντας να είμαι πιο χαρούμενη και αισιόδοξη όσον αφορά το γήρας και τον θάνατο, όπως βλέπω να κάνουν κάποιες ηλικιωμένες κυρίες. Σήμερα βλέπω τη σύσταση του δέρματός μου να αλλάζει, παρατηρώ φθορές στο σώμα μου, όμως υποσυνείδητα αρνούμαι να χάσω πολύτιμο χρόνο βυθισμένη σε προβληματισμούς σχετικούς με την ηλικία. Θέλω να ζω το τώρα και να απολαμβάνω το σήμερα. Είναι γεγονός ότι εναποθέτουμε πράγματα στο παρελθόν ή στο μέλλον, παρακάμπτουμε στιγμές, ο χρόνος περνάει και φτάνουμε ξαφνικά χωρίς να το καταλάβουμε στα 60. Τις μέρες που ξυπνάω νωρίς το πρωί τις αισθάνομαι πιο γεμάτες. Με την πανδημία εκτιμήσαμε τη σημασία μικρών στιγμών περισσότερο. Ζω για την επόμενη εβδομάδα και αποφεύγω να κάνω μακρόχρονα πλάνα πλέον».
Τι είναι ο έρωτας
«Χωρίς τον έρωτα δεν υπάρχει ζωή. Δεν περιορίζω όμως τον έρωτα στον ερωτικό ή στον σεξουαλικό. Κάλλιστα μπορεί να υφίσταται για τα παιδιά, για την τέχνη, για τη φύση, για τη δημιουργία. Είναι αυτή η ζωογόνος δύναμη που όταν εκλείψει από τη ζωή μας οδεύουμε προς τον θάνατο. Τον έχω ανάγκη και δεν τον εκθέτω. Οταν ο έρωτας συζητιέται, χάνει το κρυψίνουν στοιχείο του που είναι απαραίτητο για τη διατήρησή του. Γι’ αυτό προτιμώ να μη συζητάω τους έρωτές μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου