Ποίημα - «Οι Άπλυτοι του Μαραθώνα»

«Όρκον βαρύ απήγγειλε τέλος του Αλωνάρη
Ο Λιάκουρας απ΄ τον Βουτζάν, κείθε εις τον Μποχώνα.

Εβάψανε το μαγαζί, το κάμανε καινούριο
Να μπούνε οι Μποχιώτες του να τους καλωσορίσει.

Επήρε πρώτα την ευχή από το Άγιο Χέρι
Έριξε βλέμμα πονηρό στου Πόντικα την μούρη
Τίναξε και την χαίτη του στου Κίτσου τo μουστάκι
Κι άρπαξεν το μικρόφωνο και βρόντηξε η φωνή του:

-Μποχιώτες και Μποχιώτισσες, πάρτε ένα σαπούνι
-Ελάτε κάτω στον Σχοινιά, κοντά στην Μακαρία
-Πλύντε τα πόδια πρωτανά, μετά τις μασχαλίτσες
-Τρίφτε καλά τα αχαμνά, για να μοσχομυρίσουν!

Τι να ειπούν οι καψεροί, τι να ειπούν οι μαύροι;
Δήμαρχο τον εβγάλανε για πέντε έτη τώρα
Χατίρι να χαλάσουνε στον μέγα μάνατζερ τους;
Στο Δήμαρχο που ζήτησε, Λιάκο να τον φωνάζουν;

Πήραν πετσέτα χνουδωτή, πήρανε και λεβάντα
Πήραν δαντελωτό βρακί από την ωριά την προίκα
Έκατσε ο Λιάκος αψηλά, στο κάστρο του Μπενάκη,
Να βλέπει τους Μποχιώτες του, να κατεβαίνει η μπόχα.

Τρίψε το πόδι Κωνσταντή, τρίψε το ,το ρημάδι
Το ΕΣΠΑ εκεί κόλλησε κάτωθε απ΄ το γόνι,
Θυμάσαι το; το πήρατε για κείνο το σχολείο
Σαμπάνιες το σκορπίσατε, ταξίδια στας Αγγλίας!

Έλα Κική! πιο δυνατά! στο μπούτι, δεξιά σου
Απ’ ΄΄ τας Βρυξέλλας ΄΄ έφτασε το δάνειο εκείνο
Παιδόπουλα περίμεναν, γήπεδο για να παίξουν
Μα δεν το είδανε ποτές αυτό το βλογημένο!

Θυμάσαι τι έγινε Κική, το δάνειο εκείνο;
Το ΄΄ φάγατε ΄΄ μανίτσα μου, κοψίδια ,τσιγαρίδες,
Μαζί με κείον τον αψηλό με το κοντό το μούσι
Που ΄ χει γυναίκα λυγερή, όλο τουπέ και νάζι!

Τρίψτε ηλιοκαμένοι μου, λεβέντες μου Μποχιώτες
Φώναζε ο Λιάκος αψηλά, απ΄ το κάστρο του Μπενάκη
Τρίψτε να φύγει το μπουχιό, τρίψτε να φύγει η λέρα
Ν΄ ασπρίσει η σάρκα να φανεί, ξανά ο Μαραθώνας.»

Πέτρος Παπαδόπουλος