Χρήστος Λούλης: «Αν δε γινόμουν ηθοποιός, θα γινόμουν golden boy»

Είναι ωραίος και επιτυχημένος. Μόνο που η υποκριτική, όπως λέει, δεν είναι επάγγελμα, αλλά τέχνη του να προκαλείς τον εαυτό σου πάνω από την Άβυσσο. Γι’ αυτό, ίσως, και υποδύεται χωρίς διλήμματα τον Άμλετ.

Με αφορμή τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στη θεατρική παράσταση «Άμλετ», στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, ο Χρήστος Λούλης μίλησε αποκλειστικά στο People και, μεταξύ άλλων, αποκάλυψε αν θα συνυπήρχε στην ίδια σκηνή με τον Σάκη Ρουβά, ενώ εξήγησε γιατί δεν θα έπαιρνε μέρος στο Dancing with the Stars.

«Γιατί όχι να μην έπαιζα σε μια παράσταση με τον Σάκη Ρουβά; Μπορούμε να συνυπάρχουμε με καλλιτέχνες τελείως διαφορετικούς, έστω κι αν προέρχονται από άλλους χώρους. Αρκεί να “χωράμε” και οι δύο στην παράσταση. Μπορώ να δεχτώ έναν ποπ τραγουδιστή που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο. Δεν πρόκει­ται να πω “δεν δουλεύω μαζί σου, επειδή είκοσι χρόνια έκανες ποπ επιτυ­χίες”. Δεν πρέπει να έχουμε στεγανά και να χτίζουμε τοίχους, ούτε να κά­νουμε τα πάντα κιμά. Το θέμα είναι να αποσαφηνίζουμε τους διαφορετικούς κόσμους μας, χωρίς να αποκλείουμε συνεργασίες. Ίσα ίσα που είναι ενδιαφέ­ρουσες τέτοιες συναντήσεις».



Ηθοποιός VS Golden Boy: Σημειώσατε 1
Οι περισσότεροι συμφοιτητές του, στο τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπε­ζικής Διοικητικής του Πανεπιστημίου του Πειραιά, σήμερα έχουν επιτελικές θέσεις σε τράπεζες ή μεγάλες επιχειρή­σεις. Και ένα αρκετά μεγάλο κομπόδεμα στην άκρη. «Θα μπορούσα κι εγώ να βγάλω πολλά λεφτά, αν ακολουθούσα το αντικείμενο των σπουδών μου. Ίσως να ήμουν τώρα ένα golden boy. Βαριόμουν, όμως, την τόση ασφάλεια. Ήθελα να κάνω κάτι που θα με άφηνε μετέωρο πάνω από το μυστήριο της ζωής. Βέβαια, δεν πρόβλεψα ότι θα φτάναμε σε αυτή την κατάσταση. Ότι θα αναγκαζόμασταν να κάνουμε τρεις δουλειές, για να μπορέ­σουμε να επιβιώσουμε. Δεν παραπονιέ­μαι και δεν είμαι δυσαρεστημένος. Έψαχνα τις παραστάσεις που με ικανο­ποιούσαν ως καλλιτέχνη. Δεν ήθελα να είμαι άλλος ένας πετυχημένος σελέ­μπριτι που κυνηγάει το χρήμα και ταυ­τόχρονα είναι κενός από στόχους. Σημασία έχει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να μπορείς να τον κοιτά­ξεις στον καθρέφτη. Να θέλεις να φωτί­σεις ακόμα και τις σκοτεινές του πλευρές. Έστω κι αν οι ρυθμοί της καθη­μερινότητας με τα τόσα προβλήματα δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια. Από την άλλη, όμως, ποιος αράζει στον κα­ναπέ του και λέει “τώρα θα αναμετρηθώ με τον εαυτό μου;”. Στη φωτιά κερδίζεις την αυτογνωσία».