Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Γιατί βάζουμε στους άλλους ετικέτες;


Κάθετι ξένο φαίνεται απόκοσμο, κάθετι διαφορετικό, στην καλύτερη περίπτωση μας ξαφνιάζει. Ο,τιδήποτε πέρα της δικής μου θέασης των πραγμάτων, φαντάζει παράλογο:
«Ε, όχι, δεν είναι δυνατόν!». Πόσες φορές δεν έχω αναρωτηθεί αυτό: «Μήπως ζω ένα θέατρο του παραλόγου;».




Το «παράλογο» μπορεί να υποκινείται από την ιδέα ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με την δική μου. Ή με λόγια πιο απλά: «Η δική μου άποψη είναι η σωστή». Ο δικός μου δρόμος είναι ο σωστός δρόμος. Αυτό που είναι διαφορετικό, μερικές φορές μου φαίνεται τρελό έως και παρανοϊκό. Ώρες, ώρες αυτό που μου λέει ο άλλος στα αυτιά μου ακούγεται αδιανόητο.Και για αυτό τι μου απομένει να κάνω;
Βάζω ετικέτες για να μετατρέπω το ξένο σε κάτι πιο οικείο: «Οι άντρες είναι γουρούνια, οι γυναίκες σκύλες. Οι Παναθηναϊκοί βάζελοι και οι Ολυμπιακοί γαύροι. Οι ξανθές είναι ηλίθιες. Οι μετανάστες είναι κακοποιά στοιχεία. Οι Εβραίοι είναι καβουροτσέπηδες, οι Ρώσοι μεθύστακες, οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, οι τρελοί για δέσιμο. Οι ασφαλίτες είναι χαφιέδες, οι μπάτσοι γουρούνια και δολοφόνοι. Οι Αυστραλοί είναι βλάχοι, οι Γερμανοί δεν έχουν χιούμορ, οι Μεξικάνοι είναι τεμπέληδες, οι Ιάπωνες είναι εύθικτοι, οι Βέλγοι είναι ξενέρωτοι.
Και με όλη αυτήν την διαφορετικότητα που συναντώ, αναρωτιέμαι: «Στραβός είναι ο γιαλός, μήτε στραβά αρμενίζω; Και μερικές φορές βλέπω στις ανθρώπινες σχέσεις ότι στραβός είναι ο γιαλός. Και τότε τι κάνω; Ισιώνω το τιμόνι μου, ή παίρνω την στροφή αλλιώς; Άραγε τι απόφαση λαμβάνουν οι αμετανόητα πιστοί στην δυστυχία; Οι πιστοί στην δυστυχία επιλέγουν να ταξιδεύουν σε στραβό γιαλό και με αέρα στα πανιά τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αρχειοθήκη ιστολογίου