Γράφει η Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν είναι λίγοι οι γονείς που έχουν τα παιδιά τους στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και ενώ έχουν ξεκινήσει πολύ καλά τη διαδικασία και τη μέθοδο της μελέτης, ξαφνικά το παιδί παρουσιάζει μια τεράστια άρνηση ως προς τα μαθήματα. Φωνές, φασαρίες, απειλές, δωροδοκίες, κλάματα και
πολλές άλλες ακραίες συμπεριφορές καταλαμβάνουν τα απογεύματα. Από τη μία οι γονείς να επιμένουν προς ΠΡΕΠΕΙ το παιδί να μελετήσει και από την άλλη το παιδί που αρνείται πεισματικά. Πραγματικά πρόκειται για δύο στρατόπεδα.
Οι γονείς νιώθουν άγχος για το μέλλον των παιδιών τους, πως αν από τώρα έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια, τι πρόκειται να κάνει στο μέλλον και στη ζωή του γενικότερα. Ταυτόχρονα υπάρχουν αισθήματα ενοχής, πως οι ίδιοι δεν κάνουν κάτι σωστά στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους και ίσως μερικές φορές θυμός προς την δασκάλα ή το δάσκαλο, που δεν κάνει σωστά και καλά τη δουλειά της/του. Τα παιδιά από την άλλη νιώθουν πίεση, την οποία εκφράζουν με φωνές, κλάματα, πείσματα, κατηγόριες και απειλές, και καμιά φορά παλιμπαιδισμό και παλινδρόμηση, σημάδια τα οποία κάνουν έξω φρενών τον γονιό.
Αυτό που μπορώ να πω είναι πως όταν ένα παιδί επιδεκνύει μια τέτοια συμπεριφορά απέναντι στη διεκπεραίωση των καθηκόντων του, δηλαδή τη μελέτη των μαθημάτων, είναι ότι κάτι συμβαίνει μέσα στην παιδική του ψυχή και με την άρνησή του (άρνηση απέναντι σε κάτι καθημερινά υποχρεωτικό - μελέτη) αυτή με έμμεσο τρόπο δηλώνει σε γονείς αλλά και δασκάλους το φόβο του, τον πόνο του, τη θλίψη του, την ενόχλησή του για κάτι που λαμβάνει χώρα είτε στο σχολείο είτε μέσα στο ίδιο το σπίτι. Εγωκεντρικά όπως είναι τα παιδιά δεν μπορούν να εκφράσουν με λόγια την ενόχληση αισθάνονται, και ως εκ τούτου αντικατοπτρίζεται στην συμπεριφορά τους.
Όταν το φαινόμενο επιμένει και τα απογεύματα έχουν πια καταλήξει Γολγοθάς για γονείς και τέκνα, θα πρότεινα την εξής μέθοδο - διάλογο:
Κάποιο συνηθισμένο απόγευμα «μάχης», πριν ακόμα ξεκινήσει αυτή, πιάστε το παιδί και εξηγήστε του πως καταλαβαίνετε ότι κάτι συμβαίνει μέσα του στην καρδιά και στο μυαλό του, ότι αντιλαμβάνεστε πως δεν είναι έτοιμο να το επικοινωνήσει πιθανώς γιατί νιώθει πολύ κουρασμένο από την ενόχληση που το απασχολεί και γι αυτό το λόγο βγάζει αυτή τη σχολική άρνηση, που εσάς σαν γονείς σας στεναχωρεί, αλλά πιο πολύ σας στεναχωρεί αυτό που το ενοχλεί και ακόμα δεν είναι έτοιμο να το πει.
-Μην περιμένετε απάντηση, μόνο αφήστε το να μιλήσει αν θέλει και όσο θέλει. Αποφύγετε ερωτήσεις.-
Συνεχίστε κάνοντας μια συμφωνία μαζί του, η οποία θα είναι κάπως έτσι:
Ξέρω πως από τη στιγμή που ξεκίνησες ήσουν καλός/ή μαθητής-μαθήτρια. Έχω δει πόσο σου αρέσουν αυτά που μαθαίνετε στο σχολείο και πόσο ωραία γράμματα κάνεις. Έχω επίσης δει πόσο καμαρώνεις με τα Μπράβο της δασκάλας και πόσο προσπαθείς να τα διατηρήσεις. Τώρα όμως θα κάνουμε μια συμφωνία, θα σου επιτρέψω για μια εβδομάδα να πηγαίνεις αδιάβαστος/η στο σχολείο, ή μερικώς μελετημένος/η με τον όρο ότι στην δασκάλα θα λες την αλήθεια, δηλαδή ότι δεν ήθελες να διαβάσεις και πως είσαι έτοιμος να δεις μουτζούρες στα βιβλία και τετράδια. Δεν θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις καμία δικαιολογία όπως για παράδειγμα δεν ήταν κανείς στο σπίτι να βοηθήσει κ.λπ. Η δασκάλα να ξέρεις ενημερώνει πάντα και θα μάθω αν θα κρατήσεις την υπόσχεσή σου.
Όσοι πια γονείς γίνεται το στομάχι σας κόμπος για τα απογεύματα που σας περιμένουν με τους μικρούς πονεμένους επαναστάτες σας, θα έλεγα να ακολουθήσετε αυτή την μέθοδο. Είναι βέβαιο πως είναι θέμα χρόνου να αναπροσαρμοστεί το παιδί, αλλά και με την ελευθερία που του αφήνετε να σας εκφραστεί σύντομα για αυτό που το απασχολεί (γιατί επαναστατεί και η πρώτη επανάσταση είναι το σχολείο καθώς είναι η πρώτη υποχρέωση της ζωής). Πάντα όταν έχουμε αρνήσεις σε καταστάσεις κάτι μέσα μας βασανίζει. Άλλωστε κι εμείς σαν ενήλικες έχουμε δείξει κάποια στιγμή της ζωής μας άρνηση προς την εργασία μας όταν τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά, γιατί τα παιδιά μας να διαφέρουν; Άνθρωποι, μικροί είναι με τις ίδιες ανάγκες, λιγότερες εμπειρίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου