Τουτέστιν θα γίνει πάλι της τρελής με τους ερωτευμένους.
Και να μην θέλατε εσείς να με ακούσετε, εγώ δε κρατιέμαι με τίποτα να μην μιλήσω...
Οπότε, θα με ξανά ματακούσετε!!
Από τότε που έμαθα για την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, λύσσαξα να βρω Βαλεντίνο και εγώ.
Και άρχισα να στέκομαι μπρος σε βιτρίνες, έφηβη ακόμη και να ξεροσταλιάζω βλέποντας σατέν καρδούλες, παραγιομισμένες με βαμβάκι, κάρτες με καρδιές ραγισμένες και τόξα που τις λάβωσαν.
Ότι αηδία σε χαρτί, πανί, αρκουδάκι κτλ υπήρχε, με συγκινούσε και μου έφερνε δάκρυα στα μάτια.
Γιατί εγώ να μην έχω γκόμενο καλέ;
Ούτε τότε ως έφηβη είχα, ούτε σήμερα που χτυπιέμαι στο πληκτρολόγιο και γράφω αυτό που εσύ τώρα διαβάζεις!
Έρμη και εσύ, κάθεσαι και διαβάζεις, γιατί δε έχεις γκόμενο να σε βγάλει έξω να γλεντήσεις.
Σε καταλαβαίνω, κάτι πρέπει να απασχολήσει το μυαλό σου και εσένα δόλια.
Ήθελα να ήξερα, αυτές που έχουν μονίμως γκόμενο, ή άντρα, αρσενικό ρε παιδί μου, πως τον κρατάνε οι ρουφιάνες;
Τι τους κάνουν μωρή; Μάγια; Το έχουν χρυσωμένο; Τι διάολο θέλει ο Βαλεντίνος για να σου μείνει;
Και παντρεμένη που υπήρξα δυο φορές, όχι μια σαν τις φυσιολογικές γυναίκες.
Μπαααα σε όλα στραβή, στο γάμο θα έκανα κάτι σωστό;
Λοιπόν και παντρεμένη που υπήρξα ο Βαλεντίνος, κάθε φορά αδιάφορος.
Βρε τι βρακί κόκκινο να αγοράσω, βρε τη σαμπάνια να παγώσω, βρε τι δώρο να του πάρω.
Γραμμένη με είχε, μονίμως, ο Βαλεντίνος
Ή εγώ έχω κάτι που διώχνει οτιδήποτε είναι ερωτικό, σε απόσταση χιλιομέτρων, ή οι άντρες που πέτυχα ήταν αναίσθητοι.
Κανένας ρομαντισμός για την ημέρα του Βαλεντίνου, καμιά ιδιαίτερη χαρά δε έδειξαν οι δικοί μου σύντροφοι.
Ένας μια φορά, είπε, αφού όλοι βγαίνουν, ας σε πάω και εγώ έξω, αλλά θα πληρώσεις εσύ.
Ένας άλλος μου έφερε μια κορνίζα πλαστική για δώρο, που τίποτα το ερωτικό δεν είχε.
Και ο τελευταίος, που ακόμη χτυπιέμαι για πάρτι του, μου έφερε ένα αρκουδάκι, τον Ρήγα.
Τον βάφτισα αμέσως, γιατί δε μπορούσα να αφήσω αβάπτιστο ένα τόσο γλυκό αρκούδι.
Και μέχρι σήμερα που είμαι κοντά 50, κοιμάμαι μαζί του, γιατί χωρίς το αρκουδάκι, είναι σαν να μην έχω εντελώς τίποτα στο κρεβάτι μου. Νιώθω πεντάρφανη.
Γέλα μωρή , καρφί δε μου καίγεται, εξάλλου, ούτε με ξέρεις, ούτε σε ξέρω και δε θα παρεξηγηθώ, ότι και αν πεις.
Το θέμα, είναι εγώ να μπορώ να λέω ότι θέλω.
Τότε λοιπόν, βράδυ Φλεβάρη, σαν τώρα καλή ώρα, ήρθε ο αγαπημένος μου σπίτι, με ένα όμορφο χαμόγελο.
Και μου βγάζει πίσω απ την πλάτη τον Ρήγα και ένα τριανταφυλάκι.
Το πόσο έκλαψα, δε μπορώ να στο πω,
Ήταν ότι ποιο όμορφο μου είχαν κάνει δώρο ποτέ!
Γιατί ήξερα, ότι τα πήρε με αγάπη. Έτσι πίστευα τουλάχιστον.
Μόνο, που τις επόμενες μέρες, η αγάπη έγινε χαστούκι, πικρόχολες λέξεις και ότι μπορείς να σκεφτείς που θα μπορεί να πληγώσει μια γυναικεία καρδιά.
Αυτός ο Βαλεντίνος, όταν έμαθε, ότι είχα μείνει κάποτε έγκυος, μου είπε με ειρωνεία, ότι μάλλον ο υπέρηχος, έδειξε κάνα κεμπάπ αχώνευτο μέσα μου.
Αυτός ο αναίσθητος Βαλεντίνος , είπε πως εγώ, δε γεννάω παιδιά, αλλά κουράδες με πόδια.
Και τώρα μαθαίνω, ότι αυτός ο Βαλεντίνος, το παίζει τρυφερός και ευαίσθητος και πουλάει έρωτες σε μια άλλη!
Χέστηκα για όλους τους ψεύτικους Βαλεντίνους και τα ψεύτικα συναισθήματά τους.
Όλα τα δωράκια, τις τούρτες και τα λουλούδια του κόσμου να σου φέρει κάποιος, όταν ανοίξει το στόμα του και σε πληγώσει μια φορά, φτάνει να το θυμάσαι για πάντα...
Ευτυχώς που τα λούτρινα αρκουδάκια δεν μιλάνε, ευτυχώς που μπορούν να με ακούν και να με παρηγορούν τις νύχτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου