Προσοχή: Κομμουνισμός δεν σημαίνει φονικές καταστροφές. Ούτε καν, απαραίτητα, δολοφονική αμέλεια. Αυτά απαντώνται παντού, σε όλα τα συστήματα. Κομμουνισμός, όμως, σημαίνει "πιστεύω πως έχω το δικαίωμα να κρύψω την αλήθεια από τον λαό ακόμα και με αίμα". Γιατί; Διότι οι κομμουνιστές αισθάνονται υπεράνω του λαού. Δεν νιώθουν ότι δεσμεύονται από δημοκρατικούς κανόνες και θεσμούς. Νιώθουν υπόλογοι μόνο στο κόμμα και στην ίδια την Ιστορία.
Αυτό είναι το DNA των συριζαίων που από τη Δευτέρα το βράδυ επιδόθηκαν στην πιο χυδαία, καθεστωτική και φονική διαχείριση της καταστροφής στο Μάτι. Μπορεί να έχουν γίνει νεομνημονιακοί, μπορεί να έχουν καταντήσει υπόδουλοι των διεθνών κέντρων που τους ανέδειξαν και τους στηρίζουν, όμως ο κνίτης παραμένει κνίτης. Η σοβιετική αντίληψη μέσα του τον οδηγεί αναπόφευκτα στον έλεγχο και την επιβολή, ακόμα και "θυσιάζοντας" κόσμο. Το πρόσωπο διαλύεται μέσα στη μάζα και σταματά να μετρά.
Από αυτήν την άποψη, αν και η κλίμακα είναι εντελώς άλλη, το Μάτι θυμίζει Τσερνόμπιλ - ή, ακριβέστερα, Πρίπυατ, τη μαρτυρική πόλη δίπλα στον αντιδραστήρα. Ας θυμηθούμε πως, όταν συνέβη η καταστροφή, η σοβιετική νομενκλατούρα αντί να εκκενώσει τους πολίτες και να ανακοινώσει το κακό, επεχείρησε να κουκουλώσει το συμβάν. Η Δύση το πληροφορήθηκε μέρες μετά, όταν τυχαία ανιχνεύτηκε ραδιενέργεια στη Σουηδία. Στο μεταξύ καταδικάζονταν άνθρωποι.
Το μοτίβο είναι κοινό – ακόμα και τα πρόσωπα συμπίπτουν*. Για να αποφευχθούν ο πανικός και η κατακραυγή οι πολίτες της ΕΣΣΔ αφέθηκαν εκτεθειμένοι στη φονική επίδραση της ραδιενέργειας. Οι φαντάροι που στάλθηκαν να θάψουν την εστία της έκρηξης δεν ενημερώθηκαν για τίποτα και ορίστηκαν άνωθεν να γίνουν "ήρωες της πατρίδας". Οι απόλυτα ελεγχόμενες σοβιετικές ειδήσεις (πρότυπο της ΕΡΤ του ΣΥΡΙΖΑ) μιλούσαν για μικρό ατύχημα. Γιατί; Για να μην πληγεί το κόμμα.
Αυτό θα πει κομμμουνισμός: Δεν δίνω λόγο σε κανέναν διότι κυβερνώ ελέω μιας ιδεολογίας σχεδόν μεταφυσικής. Είμαι το δίκιο και υπηρετώ τον λαό ακόμα κι όταν τον δολοφονώ. Η συγκάλυψη – το είδαμε και στην απαγωγή των δύο στρατιωτικών - είναι στο αίμα τους. Κουκουλώνουν για να κρατηθούν στην εξουσία, όπως επιβάλλει το ιδεολογικό καθήκον τους, μέχρι που κάποτε έρχονται αντιμέτωποι με το ίδιο τους το σύνθημα: "Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει".
Το πιστεύουν όμως: Χίλιες φορές ΣΥΡΙΖΑ με Καμμένο και καμένους, παρά αστικά μιάσματα στην εξουσία - κι ας σωζόταν ο κόσμος στο Μάτι με άλλη ηγεσίες. Αν κατά την κατάληψη του κράτους πρέπει να μπουν ημέτεροι τενεκέδες στα πόστα κι αν αυτοί κοστίζουν ζωές, αναγκαίο κακό. Αν η αποσιώπηση της καταστροφής μέχρι να επιστρέψει ο Τσίπρας σημαίνει νεκρούς στις παραλίες και τα κύματα, ας γίνουν θυσία ώστε προστατευθούν ο ηγέτης και το κόμμα. Ο δρόμος προς τη λαοκρατία είχε πάντα νεκρούς.
Το Τσερνόμπιλ έγινε η αρχή του τέλους της ΕΣΣΔ. Είναι βαθιά τραγικό, πως τρεις δεκαετίες αργότερα χρειάστηκε ένα Μάτι για να θυμηθεί ο Έλληνας τί θα πει κομμουνισμός – και δη στη χειρότερη μορφή του, τη συριζαϊκή, που είναι ολοκληρωτισμός χωρίς δωρεάν παιδεία, υγεία και στέγαση.
* Ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού, Θανάσης Καρτερός, είναι γνωστός στην δημοσιογραφική πιάτσα με το παρατσούκλι «μαρούλιας». Κι αυτό, διότι τις μέρες του Τσερνόμπιλ έγραφε στον Ριζοσπάστη ότι τα περί πυρηνικής καταστροφής είναι μυθεύματα των ιμπεριαλιστών. «Τρώτε άφοβα μαρούλια», προέτρεπε. Τουλάχιστον ειρωνεία, ότι αυτός ο άνθρωπος τη Δευτέρα συμβούλευε τον μοιραίο ένοικο του Μαξίμου, Τζανακόπουλο, πώς να στήσει το φονικό θέατρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου