ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Το Σάββατο 2 Ιουνίου 2012 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος «Χρήστος Μπέκας» (Σταύρου Μπέκα 7, Σπάτα) πραγματοποιήθηκε η θεατρική παράσταση το "Άνθος του γιαλού" βασισμένη στα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη "Έρως – Ήρως", "Άνθος του γιαλού" και το "Μοιρολόγι της φώκιας" σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου και μουσική του Λουδοβίκου των Ανωγείων με τον ηθοποιό Τάκη Χρυσικάκο.
Η παράσταση ολοκληρώθηκε με συναυλία από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων.
Ήταν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Τάκη Χρυσικάκο!!
Ένα μάθημα τέχνης για όσους είχαν την τύχη να δουν την παράσταση.
Προλόγισε η Πρόεδρος του Οργανισμού Παιδείας Πολιτισμού & Περιβάλλοντος «Ο Ξενοφών», κ. Μάρκου Παναγιώτα για τη ζωή και το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη όπου μεταξύ άλλων είπε:
«Ο Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851 και γονείς του ήταν ο ιερέας Αδαμάντιος Εμμανουήλ και η Αγγελική ( Γκιουλώ ) το γένος Μωραϊτίδη. Μεγάλωσε ανάμεσα σε εννιά παιδιά ( τα δυο πέθαναν μικρά ) και εξοικειώθηκε νωρίς με τα εκκλησιαστικά πράγματα, τη θρησκευτική ατμόσφαιρα, τις λειτουργίες, τα εξωκλήσια και την ήσυχη ζωή του νησιώτικου περίγυρου. Όλα αυτά διαμόρφωσαν μια χριστιανοπρεπή ιδιοσυγκρασία, που διατήρησε με πείσμα ως το τέλος της ζωής του.
Γενικά στη ζωή του ήταν απλησίαστος. Του άρεσε η μοναξιά και η απομόνωση. Δεν έπιανε εύκολα φιλίες και ήταν πάντα επιφυλακτικός, κλεισμένος στον εαυτό του. Ελάχιστοι ήταν οι φίλοι του, όπως ο συγγραφέας και ερευνητής Γιάννης Βλαχογιάννης, ο ποιητής Μιλτιάδης Μαλακάσης και ένας δυο άλλοι. Ακόμα και προς το Βλάση Γαβριηλίδη, που του στάθηκε ως πατέρας, και τον ενθάρρυνε και τον βοηθούσε πάντα σε κάθε δύσκολη στιγμή, δεν έδειξε την αγάπη, που, ίσως, θα έπρεπε να δείξει. Του άρεσε να ζει στον κλειστό εσωτερικό του κόσμο και να ζητά την πνευματική ανακούφιση ζωγραφίζοντας τις αναμνήσεις του στα ποιήματά του και στον ποιητικότατο πεζό του λόγο, στα διάφορα διηγήματά του, που τα περισσότερα ξαναζωντανεύουν τους παλιούς θρύλους του νησιού του.
Όταν δεν έκανε τέχνη τις παιδικές του αναμνήσεις, έπαιρνε τα θέματά του από τη ζωή των φτωχογειτονιών της Αθήνας. Το υπόστρωμα συνήθως είναι θρησκευτικό. Το εξωτερικό περιβάλλον περιγράφεται με αληθινή λατρεία προς τη φύση. Υπάρχει όμως και μια οξύτατη ψυχολογική περιγραφή, μια εύστοχη διείσδυση στα βάθη του ψυχικού κόσμου των ηρώων του, που έκανε τόση εντύπωση, τόσο στους μετέπειτα χρόνους όσο και στην εποχή του, που πολλοί τον παρομοίασαν με τον Ντοστογιέφσκι ».
Μακάρι να βλέπουμε πιο συχνά τέτοιες καταπληκτικές παραστάσεις!!
Η παράσταση ολοκληρώθηκε με συναυλία από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων.Ήταν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Τάκη Χρυσικάκο!!
Ένα μάθημα τέχνης για όσους είχαν την τύχη να δουν την παράσταση.
Προλόγισε η Πρόεδρος του Οργανισμού Παιδείας Πολιτισμού & Περιβάλλοντος «Ο Ξενοφών», κ. Μάρκου Παναγιώτα για τη ζωή και το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη όπου μεταξύ άλλων είπε:
«Ο Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851 και γονείς του ήταν ο ιερέας Αδαμάντιος Εμμανουήλ και η Αγγελική ( Γκιουλώ ) το γένος Μωραϊτίδη. Μεγάλωσε ανάμεσα σε εννιά παιδιά ( τα δυο πέθαναν μικρά ) και εξοικειώθηκε νωρίς με τα εκκλησιαστικά πράγματα, τη θρησκευτική ατμόσφαιρα, τις λειτουργίες, τα εξωκλήσια και την ήσυχη ζωή του νησιώτικου περίγυρου. Όλα αυτά διαμόρφωσαν μια χριστιανοπρεπή ιδιοσυγκρασία, που διατήρησε με πείσμα ως το τέλος της ζωής του.
Γενικά στη ζωή του ήταν απλησίαστος. Του άρεσε η μοναξιά και η απομόνωση. Δεν έπιανε εύκολα φιλίες και ήταν πάντα επιφυλακτικός, κλεισμένος στον εαυτό του. Ελάχιστοι ήταν οι φίλοι του, όπως ο συγγραφέας και ερευνητής Γιάννης Βλαχογιάννης, ο ποιητής Μιλτιάδης Μαλακάσης και ένας δυο άλλοι. Ακόμα και προς το Βλάση Γαβριηλίδη, που του στάθηκε ως πατέρας, και τον ενθάρρυνε και τον βοηθούσε πάντα σε κάθε δύσκολη στιγμή, δεν έδειξε την αγάπη, που, ίσως, θα έπρεπε να δείξει. Του άρεσε να ζει στον κλειστό εσωτερικό του κόσμο και να ζητά την πνευματική ανακούφιση ζωγραφίζοντας τις αναμνήσεις του στα ποιήματά του και στον ποιητικότατο πεζό του λόγο, στα διάφορα διηγήματά του, που τα περισσότερα ξαναζωντανεύουν τους παλιούς θρύλους του νησιού του.
Όταν δεν έκανε τέχνη τις παιδικές του αναμνήσεις, έπαιρνε τα θέματά του από τη ζωή των φτωχογειτονιών της Αθήνας. Το υπόστρωμα συνήθως είναι θρησκευτικό. Το εξωτερικό περιβάλλον περιγράφεται με αληθινή λατρεία προς τη φύση. Υπάρχει όμως και μια οξύτατη ψυχολογική περιγραφή, μια εύστοχη διείσδυση στα βάθη του ψυχικού κόσμου των ηρώων του, που έκανε τόση εντύπωση, τόσο στους μετέπειτα χρόνους όσο και στην εποχή του, που πολλοί τον παρομοίασαν με τον Ντοστογιέφσκι ».
Μακάρι να βλέπουμε πιο συχνά τέτοιες καταπληκτικές παραστάσεις!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου