Σπάει καρδιές η επιστολή του βιομήχανου

Με μια επιστολή που ραγίζει καρδιές o «Mr Dur» αποχαιρετά τον εγγονό του και ξεσπάει για τον άδικο χαμό του. Ο γνωστός βιομήχανος ρούχων Ανδρέας Δούρος λυγίζει, θυμάται και με ένα σπαρακτικό κείμενο περιγράφει τον πόνο και τη θλίψη που προκαλεί στον ίδιο αλλά και σε όλη την οικογένειά του η απώλεια του αγαπημένου τους Πάνου.

Το άσχημο παιχνίδι της μοίρας για την οικογένεια του Πατρινού βιομήχανου γράφτηκε στις αρχές
του περασμένου Μαΐου. Ο 15χρονος Πάνος Τζαβάρας μαζί με τον μικρότερο αδερφό του Ανδρέα επέστρεφε από το σχολείο. Το κακό συνέβη όταν τα δύο εγγόνια του Ανδρέα Δούρου διέσχιζαν με τα ποδήλατά τους τη γέφυρα κάτω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Ρίο.

Ενα τζιπ με οδηγό μια γυναίκα, που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση, παρέσυρε τον Πάνο. Το αποτέλεσμα ήταν ο 15χρονος να εκτοξευθεί πολλά μέτρα και να καταλήξει κάτω από τις ρόδες δύο αυτοκινήτων με οδηγούς δύο γυναίκες. Ο ανήλικος αμέσως μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και για δεκαεπτά ημέρες έδινε μάχη στη Μονάδα Εντατικής θεραπείας για να κρατηθεί στη ζωή. Τελικά υπέκυψε στα σοβαρά τραύματά του και ταξίδεψε στον παράδεισο.

Σε μια σπαρακτική επιστολή που δημοσιεύθηκε από τοπική εφημερίδα της Πάτρας, ο χαροκαμένος παππούς ξεδιπλώνει άγνωστες πτυχές της ζωής του μαζί με τον εγγονό του και αφήνει σαφέστατες αιχμές εναντίον της οδηγού του Ι.Χ. αυτοκινήτου που παρέσυρε τον εγγονό του: «Την κλήρωσή σου, λατρεμένε μας, με αυτό τον σκληρό και ανελέητο αντίπαλο την προκάλεσε η “κυρία με το τζιπ” οδηγώντας αλλοπρόσαλλα, ανεξέλεγκτα, επικίνδυνα και -τέλος- εγκληματικά! Και που προφανώς η οδήγησή της εκείνη τη στιγμή συνοδευόταν και από άλλες αμαρτωλές ενασχολήσεις, όπως διάβασμα, γράψιμο, τηλέφωνο και άλλα... αλίμονο!!! Δεν μπόρεσε να σε προστατέψει, αγόρι μας! Αντιθέτως, σου κατάφερε έννα λυσσαλέο χτύπημα μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αδερφούλη σου και άλλων παρευρισκομένων. Μετά από αυτό, όλοι εμείς που σε λατρεύουμε, αγαπημένε μας, απολογούμεθα!

»Και κυρίως απολογούμαι εγώ, ο “πούκας” σου, που δεν μπόρεσα, βλαστάρι μου, να σε βοηθήσω να αντιμετωπίσουμε μαζί αυτό τον εφιαλτικό αντίπαλό σου, που σου επέβαλε ετσιθελικά η “κυρία με το τζιπ”. Απολογούμαι, αστέρι μου, και συγχρόνως σου ζητώ ένα πολύ μεγάλο συγγνώμη, τόσο από σένα όσο και από τη μανούλα σου, τον πατεράκο σου και τον Αντρίκο μας, που στάθηκα ανίκανος να σε βοηθήσω στον μεγάλο αγώνα που έδωσες για δεκαεπτά ολόκληρες μέρες!» Ο πόνος του απαρηγόρητου παππού είναι καταγεγραμμένος σε κάθε λέξη, σε κάθε φράση της επιστολής: «Μόνο “η κυρία με το τζιπ” δεν καταδέχτηκε να δείξει ούτε το ελάχιστο ψήγμα ανθρωπιάς, τριάντα εννέα μέρες σήμερα από την ήμερα που κυριολεκτικά σε τσάκισε, αγόρι μας. Λες και σκότωσε σπουργιτάκι ή κανένα γατάκι... Ας είναι ευλογημένη η οικογένειά της!»

Φανερά συντετριμμένος, ο γνωστός επιχειρηματίας τελειώνει την επιστολή του με μια μικρή ελπίδα: «Η ζωή δεν τέλειωσε. Απλώς υποστήκαμε ένα πολύ σκληρό και βαρύ πλήγμα. Θα αντλήσουμε δύναμη και θα το αντέξουμε. Θα την αντλήσουμε, όπως προανέφερα, από τον Θεό, την Παναγία, τον Χριστό, τους συγγενείς, τους φίλους, αλλά και από τον Πάνο μας. Η δύναμή του, το σφρίγος του, το φωτεινό του γέλιο, τα γαλανά, διαπεραστικά, υγρά, όμορφα μάτια του, η αθωότητά του, η αγάπη του ήταν τόσο έντονα και έτσι έντονα θα παραμείνουν ισοβίως στις καρδιές μας. Αγαπημένε μας!!! Είχαμε το μεγάλο προνόμιο να ζήσεις μαζί μας δεκατεσσεράμισι ολόκληρα χρόνια! Σε ευγνωμονούμε και σε ευχαριστούμε, άγγελέ μας, για την κάθε στιγμή που παρέμεινες μαζί μας. Ολοι εμείς που σε λατρεύουμε, η μαμά, ο μπαμπάς, ο Αντρίκος μας, τα ξαδερφάκια σου, οι θείοι σου, οι φίλοι σου, η “γιάγιο” σου (όπως την έλεγες) και τέλος ο “πούκας” σου... που, όπως αυθόρμητα μου εκμυστηρεύτηκες προ τριμήνου χτυπώντας με στον ώμο, “γουστάρω, ρε πούκα, που είμαι μαζί σου!”».


Σπάει καρδιές η επιστολή του βιομήχανου