Απειλές, υποσχέσεις και σενάρια

Όλοι εμφανίζονται στο γυαλί με ότι προσφορές μπορεί να φανταστεί κανείς. "Από όλα έχει το πανέρι".
Η διαχρονική προσφορά: "ο Τζάμπας ζει" και "Τα λεφτά υπάρχουν", πάντα προσελκύουν το ενδιαφέρον και κερδίζουν
ψήφο που ακολουθείται από ψόφο.

Από το 1832 που οι Βρετανοί με τους Γάλλους μας άνοιξαν το μαγαζί, χώρα/κράτος, παίρνουμε, ζούμε και κατασπαταλούμε δανεικά χρήματα και τελειώνουμε με μια χρεωκοπία.
Όλοι όσοι εκλέξαμε ή μας επέβαλαν, για να μην πω ότι έφαγαν τα λεφτά, το λιγότερο τα κακοδιαχειρίστηκαν.

Τώρα φτάσαμε πάλι σε εκλογές με το ίδιο ερώτημα που όμως δεν έχει απάντηση.
Πως θα δημιουργήσουμε αυτάρκεια; Πως θα δημιουργήσουμε φρέσκα, νέα, δικά μας λεφτά;

Η απειλή της αδυναμίας και της στάσης πληρωμών συντάξεων και μισθών δημοσίων υπαλλήλων, μπορεί να είναι τεράστιο ανθρωπιστικό και ηθικό πρόβλημα, αλλά δεν είναι πρόβλημα, μια και ξέρουμε ότι σίγουρα θα πεθάνουμε. Το ζήτημα είναι πως θα ζήσουμε.
Τι όφελος έχει η επιβίωση με φάρμακα στην εντατική και μηχανική υποστήριξη, τη στιγμή που δεν υπάρχει θεραπεία για την ασθένεια;

Αυτοί που μας ζητάνε την ψήφο δεν καταλαβαίνουν καν τους πολίτες σαν μονάδες, τους ψηφοφόρους τους σαν άτομα.
Υπάρχουν απλήρωτοι δημόσιοι υπάλληλοι, απλήρωτοι δημοτικοί υπάλληλοι και αυτοί για να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους και την διατήρηση της θέσης τους προσλαμβάνουν και άλλους.
Κανένας δεν έχει το θάρρος να μας πει ποιο μέλος θα πρέπει να ακρωτηριάσει για να μη σαπίσει ολόκληρο το έθνος.

Το ζητούμενο δεν είναι η απασχόληση αλλά η εργασία. Εργασία άσχετα των συνθηκών και των όρων, φτάνει να παρέχει αξιοπρεπή ζωή. Δεν είμαστε σε παιδική χαρά να πρέπει να μας έχουν απασχολημένους για να μην κάνουμε ζημιές. Αυτό ας το κρατήσουν για τα παιδιά τους. Αυτές οι πολιτικές μας κάνουν δέσμιους των ορέξεων αυτών που τις πρεσβεύουν.
Δεν θέλουμε ελεημοσύνες, τύπου επίδομα πείνας, 150-200 ευρώ, για να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό, και σύνταξη με την οποία απλά θα φυτοζωούμε. Δεν μπορεί κανένας κρατικός μισθός ή σύνταξη να ξεπερνά τα 1.500 ευρώ. Όποιος δεν θέλει να μην ασχολείται με το Δημόσιο. Εργασία στο Δημόσιο σημαίνει κοινωνικό έργο για όλους μας. Εάν δεν του φτάνουν ας έρθει στο γήπεδο της ζούγκλας του ιδιωτικού τομέα.

• Με τους 3.000 υπαλλήλους της Βουλής και στις περικοπές που πρέπει  να γίνουν σε αυτόν τον κλάδο τι θα γίνει; Είναι λογικό για κάθε βουλευτή να αντιστοιχούν 10 υπάλληλοι;
• Μετά τις εκλογές πόσο θα είναι το Φ.Π.Α. στην εστίαση;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που πρέπει να μας απαντήσουν συγκεκριμένα και να δεσμευτούν προεκλογικά.

Εμείς φταίμε που αυτοί μας γέλασαν, μας έκλεψαν και κυκλοφορούν ελεύθεροι μέσα στο σπίτι μας από την τηλεόραση.

Ο καλπονοθευτικός νόμος, με την αποχή μας, τους βοηθάει να παραμένουν στο κρατικό μισθολόγιο.
Στην κάλπη έχουμε την δύναμη να τους βάλουμε στην θέση τους, ανάλογα με το πόσο συγκεκριμένοι είναι στις υλοποιήσιμες δεσμεύσεις τους.