Μπορεί σήμερα να βλέπουμε τα Τούρκικα drones να αλωνίζουν στο Αιγαίο, όμως η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία υπήρξε πρωτοπόρος στην ανάπτυξη των drones σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται για μία ακόμα από τις συνηθισμένες και τόσο προβλέψιμες πλέον “χαμένες ευκαιρίες” της ελληνικής αμυντικής -και όχι μόνο- βιομηχανίας. Οι εγχώριες αντιπαλότητες, οι λάθος αποφάσεις, τα αντικρουόμενα συμφέροντα, o κακός προγραμματισμός και όλες οι ελληνικές κακοδαιμονίες μας έφεραν από την πρώτη γραμμή στην θέση του ουραγού και στον τομέα της εξέλιξης των μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
Η ιστορία του ΠΗΓΑΣΟΥ πηγαίνει πίσω στο μακρινό 1979 όταν άρχισε η εξέλιξή του στο Κ.Ε.Τ.Α. της Πολεμικής Αεροπορίας, η οποία ολοκληρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ, μόλις ενάμιση χρόνο. Στόχο είχε την εναέρια παρακολούθηση και την συλλογή πληροφοριών.
Το αεροσκάφος ήταν πρωτοποριακό για τα δεδομένα της τεχνολογίας της εποχής, καθώς ελάχιστοι σε παγκόσμιο επίπεδο ασχολούνταν τότε με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Και είχε την πρώτη του πτήση το 1982 με επιτυχία, παρά τον ακόμα ερασιτεχνικό εξοπλισμό για την τηλεκατεύθυνση.
Η πρώτη γενιά, το ΠΗΓΑΣΟΣ Ι, είχε μήκος 2,1 μέτρα, μέγιστη ταχύτητα 160 χλμ/ώρα, αυτονομία κοντά στις 3,5 ώρες και βάρος απογείωσης 130 κιλά.
Την σχεδίαση και την εξέλιξή του είχε αναλάβει μία ομάδα αξιωματικών του Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογίας Αεροπορίας. Οι άμεσα εμπλεκόμενοι ήταν μηχανικοί της ΠΑ μαζί με φανατικούς αερομοντελιστές που αξιοποίησαν τις γνώσεις και το μεράκι τους, όντας πρωτοπόροι στην εξέλιξη των drones σε όλο τον κόσμο.
Μάλιστα υπήρχαν και προθέσεις για εξαγωγές σε διάφορες χώρες, καθώς το όλο εγχείρημα ήταν ακόμα πολύ μπροστά από την εποχή του για τις Αεροπορίες σε πολλές και πολύ πιο αναπτυγμένες τεχνολογικά χώρες.
Το πρόγραμμα μπλέχτηκε στα ελληνικά γρανάζια και υπήρξαν μεγάλες καθυστερήσεις, με αποτέλεσμα να παραχθούν 12 μονάδες από την ΕΑΒ. Μετά από κάποιες απώλειες σκαφών το πρόγραμμα οδηγήθηκε σε “πάγωμα” για αρκετά χρόνια.
Παρ’ όλα αυτά, με τα χρόνια ο ΠΗΓΑΣΟΣ είχε εξελιχθεί σημαντικά, με δυνατότητες που ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζουν, έχοντας αυτονομία σχεδόν 12 ώρες και οροφή πτήσης στα 15.000 πόδια.
Το 2005 εμφανίζεται η δεύτερη γενιά, το ΠΗΓΑΣΟΣ ΙΙ, με ακόμα καλύτερα χαρακτηριστικά. Είχε εξελιγμένες κάμερες και συστήματα παρακολούθησης, μήκος 4,3 μέτρα, άνοιγμα φτερών 6,2 μέτρα, φορτίο απογείωσης τα 250 κιλά, και αυτονομία 15 ωρών.
Η δεύτερη γενιά μπήκε κανονικά σε υπηρεσία, όμως η οικονομική κρίση έφερε νέες δυσκολίες στο πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα που κόστισε ελάχιστα χρήματα στον Έλληνα φορολογούμενο και έγινε από ελληνικά χέρια και με εγχώρια τεχνογνωσία.
Το πρόγραμμα ΠΗΓΑΣΟΣ είχε την “ατυχία” να βρίσκεται πολύ μπροστά από την εποχή του. Είναι ενδεικτικό ότι οι Τούρκοι ξεκίνησαν με τα Bayraktar το 2014, όταν οι Έλληνες έκαναν τα πρώτα σχέδια το 1979.
Το πως καταφέρνουμε από πρωτοπόροι να βρισκόμαστε ουραγοί, μπλεγμένοι μέσα σε συμφέροντα, αστοχίες και έλλειψη οράματος, είναι και αυτό ένα ακόμα από τα “επιτεύγματα” της φυλής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου